“ก้อง เป็นอะไรไปอ่ะ พักนี้ดูไม่ค่อยว่างเลย” วิทย์เริ่มบ่น เนื่องจากช่วงหลัง ๆ มานี้ เวลาวิทย์ชวนก้องไปทานข้าวเย็นมักได้รับการปฏิเสธโดยตลอด

“โธ่ ก็เราอุตส่าห์ไปเบิร์นมาตั้งเยอะ ถ้าขืนไปกินข้าวเย็นกับนายเหมือนแต่ก่อน ไอ้ที่เล่นมาเหนื่อยแทบตายก็สูญเปล่าน่ะสิ เอางี้ งั้นเดี๋ยวคืนนี้เราไปค้างด้วย พอดีพรุ่งนี้ไม่มีธุระไปไหน เย็นนี้เจอกันที่หน้าแม็คโดนัลด์ ชั้น 1 ตอน 6 โมงครึ่งนะ”

หลังเลิกงาน ก้องไปถึงที่หมายก่อนเวลาเกือบชั่วโมง จึงเข้าไปเดินเล่นในห้างก่อนเพื่อฆ่าเวลา ขณะกำลังเดินดูเสื้อผ้าอยู่นั้น สายตาก้องก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเข้า

“นั่นคนที่ออกกำลังกายใกล้ ๆ เราที่ฟิตเนสวันนั้นนี่หว่า มาเดินกับใครวะ สงสัยจะเป็นแฟน สวีทกันจัง” ก้องนึกในใจ และไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมต้องมีความรู้สึกเหมือนอิจฉาเขา ทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว

วิทย์มาถึงตอนหกโมงกว่า ๆ และโทรให้ก้องออกมารอที่ป้ายรถเมล์เลย เพราะขี้เกียจเข้าไปในห้าง

“เป็นไงมารอนานหรือยัง”

“ก็สักพัก พอดีเดินดูของเรื่อยเปื่อย เลยไม่รู้สึกนาน เออ แล้ววันนี้นายจะบอกแม่ว่าไงอ่ะที่เราจะไปค้างด้วย” ก้องถามถึงแม่ของวิทย์ซึ่งยังเข้าใจว่าก้องและวิทย์เป็นเพื่อนกัน ทุกครั้งที่ไปค้างบ้านวิทย์ ก้องรู้สึกอึดอัด เพราะที่นั่นมีทั้งแม่ ยาย และพี่สาวของวิทย์อีก 2 คน ก้องไม่ชอบที่ต้องไปนั่งปั้นหน้าว่าเป็นเพื่อนกับวิทย์ และต้องคอยตอบคำถามที่ไม่อยากตอบ ที่สำคัญคนในบ้านวิทย์มองว่าการที่ก้องชอบมาอาศัยค้างที่นี่บ่อย ๆ เพราะอยู่ใกล้ที่ทำงาน และทำให้พวกเขาสิ้นเปลืองของใช้จำพวกสบู่ ยาสระผม ยาสีฟัน แถมตอนเช้าก็ยังมาแย่งพวกเขาเข้าห้องน้ำอีก ทั้งที่ความจริงแล้ว ก้องไม่ได้อยากมาค้างที่นี่เลยสักนิดถ้าไม่มีวิทย์ บ่อยครั้งที่ก้องชวนให้วิทย์ไปค้างที่คอนโด แต่แทบนับครั้งได้ที่วิทย์ยอมไป โดยให้เหตุผลว่า ที่บ้านไม่ชอบให้ไปค้างบ้านคนอื่น อ้าว...แล้วอย่างนี้แปลว่าเราชอบไปนอนบ้านคนอื่นอย่างนั้นเหรอ ก้องแย้งในใจ บางครั้งนั่งพิมพ์งานอยู่ที่คอนโดเสร็จเกือบเที่ยงคืน ไม่มีรถเมล์ ก็ต้องนั่งแท็กซี่ไปหาอีกครั้งละเป็นร้อย ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง ดังนั้นช่วงปีหลัง ๆ ที่คบกันก้องจึงไปค้างที่บ้านของวิทย์ห่างขึ้น เหลือเพียงเดือนละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น

“ก็คงบอกว่านายเอางานมาให้ช่วยพิมพ์เหมือนเดิมแหละ” วิทย์ตอบแบบง่าย ๆ โดยไม่คิดว่าที่บ้านจะมองว่าไปใช้งานลูกชายเขาหรือเปล่า แต่ก้องก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะส่วนใหญ่เมื่อไปถึงบ้าน ก้องก็จะรีบเดินเข้าห้องวิทย์ไปเลย และอยู่แต่ในนั้นไม่ออกไปไหน จนกว่าจะกลับ

วันนี้รถติดมากเนื่องจากเป็นวันศุกร์ กว่าจะไปถึงบ้าน ทุกคนก็เข้าห้องนอนกันหมดแล้ว ก้องเลยรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องเจอหน้าใคร หลังอาบน้ำเสร็จ ก้องกับวิทย์ก็มานอนดูโทรทัศน์ด้วยกันในห้อง ก่อนจะหลับวิทย์ถามก้องว่า

“นายยังรักเราหรือเปล่า”

“เฮ้ย ทำไมถามงั้นล่ะ ไม่รักนายแล้วเราจะไปรักใคร” ก้องตอบอย่างมั่นใจ

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง รถเมล์สายที่ก้องนั่งรอเพิ่งจะมา แถมผู้โดยสารก็เบียดเสียดกันจนแน่นรถ นี่ถ้าแดดไม่ร้อนเปรี้ยงขนาดนี้ก็คงเดินไปแล้วล่ะ ก้องบ่นด้วยความหงุดหงิด ระยะเวลาที่รอรถเมล์บวกกับระยะเวลาที่ต้องยืนโหนรถเมล์ต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงเพราะรถติด ทั้งที่ความจริงจุดหมายปลายทางไม่ได้ไกลสักนิด ทำให้ก้องไม่ค่อยอยากออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น การนอนดูทีวี ฟังเพลงอยู่ที่ห้องในวันหยุดดูจะมีความสุขมากกว่า

ห้างสรรพสินค้าในช่วงวันหยุด คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ต่างออกมาจับจ่ายซื้อของ บ้างก็มาทานข้าว ดูหนังกับแฟน กับครอบครัว ส่วนก้อง ยังคงไปไหนมาไหนคนเดียวเหมือนเช่นเคย จนบางครั้งรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่าที่เป็นฝ่ายเดินออกมาจากชีวิตของวิทย์

ที่ห้างนี้เป็นที่ที่ก้องได้เจอวิทย์เป็นครั้งแรก หลังจากพูดคุยรู้จักกันทางอินเตอร์เน็ตมาพักใหญ่ ก่อนจะพัฒนามาเป็นการคุยทางโทรศัพท์ และนัดเจอกันในที่สุด สองเดือนที่คุยกันมาก้องรู้สึกว่าวิทย์เป็นคนนิสัยดี คุยสนุก แต่น่าเสียดายที่เขามีแฟนแล้ว ทุกครั้งที่คุยกันก้องต้องคอยทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี ให้คำปรึกษาเวลาที่เขามีปัญหากับแฟน ทั้งที่ในใจอยากจะยุให้เขาเลิกกันแทบแย่ ที่วันนี้เขานัดเจอกับก้องก็ไม่ใช่เพราะความคิดถึงอยากเจออะไรหรอก แต่เป็นเพราะเขาอยากให้ก้องมาช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้แฟนเขาต่างหาก นาทีแรกที่เจอกันก้องจำเขาได้แม่นยำจากรูปที่เคยส่งให้กันทางอินเตอร์เน็ต วิทย์ไม่ใช่คนสูงมาก ประมาณเกือบร้อยเจ็ดสิบ เตี้ยกว่าก้องนิดหน่อย รูปร่างผอมบาง ผิวขาว แลดูสะอาดสอ้าน สวมเสื้อเชิ้ตปล่อยชายสีขาว กางเกงยีนส์สีดำ ก้องยังจำได้ติดตา ช่วงนั้นวิทย์เพิ่งจบปีสี่ได้เพียงเดือนเศษและกำลังหางานทำอยู่ ในขณะที่ก้องทำงานมาได้เกือบครบปีแล้ว

ระหว่างเดินเลือกของขวัญ ก้องสังเกตเห็นวิทย์มีโทรศัพท์เข้ามาบ่อย ๆ และทุกครั้งก็จะเดินออกไปคุยแถวระเบียงใกล้บันไดเลื่อน จนครั้งสุดท้ายที่กลับเข้ามาวิทย์มีสีหน้าเคร่งเครียด

“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ” ก้องเดาจากสถานการณ์ 　

“ใช่ เขาชวนให้ไปเที่ยวด้วยกันคืนพรุ่งนี้ แต่เราปฏิเสธ เขาก็พยายามโทรมาคะยั้นคะยอจะให้เราไปให้ได้ แต่เราไปไม่ได้จริง ๆ เพราะพรุ่งนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานแต่เช้า เขาก็ไม่ฟัง ตอนนี้เลยโกรธปิดโทรศัพท์ไปเลย”

“แล้วทำไมไม่ไปกันคืนนี้ล่ะ” ก้องแนะนำขณะที่มือก็เลือกหยิบของบนชั้นมาดูไปด้วย

“ไม่ได้หรอก พอดีคืนนี้เขาติดเวร” วิทย์เหลือบมองนาฬิกาข้อมือนิดหนึ่งก่อนจะหันมาบอกก้อง “โทษทีนะก้อง วันนี้เราคงต้องรีบไปปรับความเข้าใจกับแฟนก่อน ขอบใจนะที่อุตส่าห์ออกมาเดินเป็นเพื่อน เสียเวลานายแย่เลย”

“อ๋อ ไม่เป็นไร ตามสบายเถอะ ปกติวันหยุดเราก็ชอบออกมาเดินเล่นที่ห้างแบบนี้อยู่แล้ว” ก้องฝืนยิ้ม ทั้งที่ในใจรู้สึกตรงกันข้าม วิทย์รักแฟนของเขามาก แม้ว่าแฟนจะชอบเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน ๆ ก็ตาม บางครั้งเมาหนักจนถึงขั้นอ้วกออกมา วิทย์ก็ยังตามไปดูแลถึงห้อง

หลังจากวันนั้น วิทย์ก็เงียบหายไปเกือบสองอาทิตย์ ก้องอยากโทรไปหาใจแทบขาดแต่ก็กลัวว่าเขากำลังอยู่กับแฟน ไม่อยากเข้าไปเป็นมือที่สาม จนคืนหนึ่งขณะที่ก้องเพิ่งกลับถึงบ้านจากที่ทำงาน วิทย์ก็โทรเข้ามา

“นอนหรือยัง” เสียงปลายสายดูเนือย ๆ

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย วันนี้โทรมาได้ ยังไม่นอนหรอก เพิ่งถึงบ้าน พอดีวันนี้เลิกงานดึกน่ะ ช่วงนี้งานเยอะ”

“พรุ่งนี้เย็นว่างไหม”

“น่าจะไม่มีอะไรนะ พรุ่งนี้ทำแค่ครึ่งวัน ทำไมอ่ะ”

“ไปเที่ยวซาวน่าเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

ก้องทำหน้างง นึกยังไงจะไปอบผิววะ หรือจะเบี่ยงเบนเป็นแบบเดียวกับเรา เมื่อสิบปีที่แล้วซาวน่ายังไม่ได้ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดเหมือนเช่นปัจจุบัน ก้องจึงไม่รู้จัก และไม่เข้าใจความหมายที่วิทย์พูด

“นะ ไปเป็นเพื่อนหน่อย พอดีเมื่อวานเล่นเพิร์ชกับเพื่อน มันแนะนำให้ไป อยู่แถว ๆ ทองหล่อน่ะ เรายังไม่เคยไปเหมือนกัน นายรู้จักหรือเปล่า”

“ไม่อ่ะ เราไม่ได้ดูแลผิวพรรณมากมายขนาดนั้น เลยไม่ค่อยรู้จักสถานที่พวกนี้ แต่ไปเป็นเพื่อนก็ได้” ก้องตอบตกลงด้วยเหตุผลที่อยากเจอวิทย์มากกว่า

“โอเค งั้นเจอกันสักสี่โมงที่ปากซอยสุขุมวิทย์ 53 นะ คืนนี้เราขอตัวนอนก่อนแล้วกัน....” วิทย์ตัดบทโดยไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

อ้าว เฮ้ย...บทจะวางสายก็วางไปซะดื้อ ๆ เห็นเราเป็นแค่เพื่อนปรับทุกข์เท่านั้นเองใช่ไหม แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังได้เจอ ก้องนึกในใจ ก่อนลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำนอน

สี่โมงกว่า ๆ ก้องก็มาถึงบริเวณปากซอย เห็นวิทย์ยืนรออยู่ ท่าทางไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ ก้องเลยพยายามชวนคุยขณะเดินเข้าไปในซอย “แถวนี้เราเคยนั่งรถผ่านบ่อย ๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย รถโคตรจะติดเลย ถ้าไม่จำเป็นไม่มาเด็ดขาด ได้ข่าวว่าเขาจะสร้างรถไฟฟ้าแล้วนี่ แต่ไม่รู้จะได้เริ่มสร้างเมื่อไหร่ อ้าว...แล้วไปทางไหนต่อล่ะเนี่ย” ก้องหันมาถามวิทย์เมื่อเดินมาถึงทางแยก

“เห็นไอ้กั้งมันบอกว่าถึงทางแยกแล้วให้เลี้ยวซ้ายอีกหน่อยเดียวก็ถึงแล้ว” วิทย์อ้างถึงเพื่อนที่เคยบอกว่าคุยด้วยกันทางเพิร์ช “นั่นไงเจอแล้ว ตึกนี้แหละมีเจ็ดชั้น ข้างหน้ามีสัญลักษณ์รูปอนุสาวรีย์”

ก้องหยุดยืนมองป้ายหน้าตัวตึก เห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสีเงินตัวใหญ่เขียนว่า “วิคตอรี่ ซาวน่า” และสังเกตคนที่เดินเข้าไปใช้บริการ

“ทำไมมีแต่แบบพวกเราทั้งนั้นเลยล่ะวิทย์ ไม่เห็นมีผู้หญิงมาใช้บริการเลย”

วิทย์ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตอบว่า “นี่นายคิดว่าเราจะพานายมาอบซาวน่าเฉย ๆ หรือไง มา เดี๋ยวพาเข้าไปดูว่ามันเป็นยังไง” พูดจบวิทย์ก็จับมือก้องจูงเข้าไปในตัวตึกทั้งที่ก้องยังงง ๆ อยู่

หลังจากจ่ายค่าเข้าคนละ 250 บาทเรียบร้อย ก้องกับวิทย์ก็เดินผ่านเคาน์เตอร์เก็บเงินไปขึ้นลิฟท์ที่อยู่ถัดไปด้านใน ขึ้นไปยังชั้นสามเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำอธิบายของพนักงานเก็บเงิน เพราะชั้นสองเป็นส่วนของร้านอาหาร บริเวณชั้นเปลี่ยนเสื้อผ้ามีล็อกเกอร์ตั้งเรียงเป็นแถว ๆ จำนวนมาก แสดงว่าคนมาใช้บริการที่นี่คงมีจำนวนไม่น้อยเช่นกัน ภายใน ล็อกเกอร์มีทั้งผ้าขนหนูผืนใหญ่และผืนเล็กเตรียมไว้ให้อย่างละ 2 ชุด พร้อมกับเสื้อคลุมยาวอีก 1 ตัว ต่างจากสมัยนี้ที่มีแค่ผ้าขาวบางผืนเดียวก็เดินกันได้ทั่วตึก

“เอ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าสิก้อง ยืนงงอยู่ได้” วิทย์หันมาบอกเมื่อเห็นก้องยังยืนท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ พอก้องอยู่ในชุดเสื้อคลุมเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เริ่มเดินสำรวจสถานที่ ไล่ไปทีละชั้นเลยทีเดียว บริเวณชั้นสี่เป็นชั้นออกกำลังกาย มีเนื้อที่กว้างขวาง เต็มไปด้วยเครื่องออกกำลังกายแบบในฟิตเนสทั่วไป ก้องรู้สึกแปลก ๆ ที่เห็นคนนุ่งผ้าเช็ดตัววิ่งกัน แทนที่จะใส่ชุดกีฬาเหมือนในฟิตเนสทั่วไป ชั้นถัดมาค่อนข้างมืด แบ่งซอยเป็นห้อง ๆ มีคนเดินกันค่อนข้างบางตาเนื่องจากเพิ่งเปิดให้บริการได้เพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น ส่วนชั้นหกก็คล้าย ๆ กันแต่มีโซนหนึ่งที่มืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย วิทย์อธิบายให้ก้องฟังอย่างผู้มีประสบการณ์ว่าโซนนั้นน่าจะเป็นเขาวงกต เพราะมีการใช้ผนังไม้กั้นซิกแซกไปมาเพื่อให้คนที่เดินเข้าไปรู้สึกตื่นเต้น และไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะเจอใครบ้างในนั้น เผลอ ๆ อาจเสียเนื้อเสียตัวในนั้นเลยก็ได้

“จะลองเข้าไปดูไหมล่ะก้อง”

“ไม่ล่ะ ขึ้นไปดูชั้นอื่นก่อนดีกว่า” ก้องปฏิเสธเพราะยังไม่กล้าเท่าไหร่

บริเวณชั้นเจ็ดค่อนข้างสว่าง มีทั้งห้องอบซาวน่าและห้องอบไอน้ำ ก้องรู้สึกว่าคนจะมาใช้บริการที่ชั้นนี้มากกว่าชั้นอื่น คงเป็นเพราะยังไม่มืด ส่วนที่เหลืออีกหนึ่งชั้นเป็นชั้นดาดฟ้า มีห้องอบไอน้ำเช่นเดียวกัน และมีอ่างน้ำวนขนาดพอจุคนได้เกือบสิบคนตั้งอยู่อีกด้านหนึ่ง บนชั้นนี้มีค้อฟฟี่ช้อปเล็ก ๆ ให้บริการด้วย พร้อมทั้งมีนิตยสารหลากหลายแนวให้เลือกอ่าน มาถึงตรงนี้ก้องก็เข้าใจทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง และถามวิทย์ด้วยความสงสัยขณะนั่งพักอยู่บริเวณค้อฟฟี่ช้อป

“นึกยังไงถึงมาเที่ยวที่แบบนี้วะ ไหนว่ารักแฟนไง”

วิทย์เริ่มทำหน้าเครียด ก่อนจะตอบว่า “รักสิ รักมากด้วย ถึงได้ทำแบบนี้ไง” ก้องไม่เข้าใจจึงให้วิทย์อธิบาย “นายรู้ไหม ช่วงที่เราหายไปน่ะ เพราะเราต้องไปดูแลแฟน” รู้สิ ข้อนี้ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้อยู่หรอก ก้องนึกในใจ

“ตกลงว่าคืนนั้นเขาก็หาเพื่อนไปเที่ยวจนได้ แต่ขากลับเจอฝนแรงมาก เลยกลับมานอนซมเป็นไข้ เราต้องคอยเช็ดตัวให้อยู่หลายวัน วันนั้นที่ว่าจะไปสัมภาษณ์งานก็เลยไม่ได้ไป แล้วมีอยู่วันหนึ่งเรากำลังจะไปหาเขาก็บอกว่าจะออกไปธุระข้างนอกไม่ต้องมา แต่พอดีเรานึกขึ้นได้ว่าลืมเอกสารสมัครงานไว้ที่ห้องเขา ก็เลยต้องรีบไปเอา พอไปถึง ก็เจอ........”

ก้องพยักหน้าอย่างเดาเหตุการณ์ต่อไปได้ไม่ยาก “อืม...นายก็เลยมาเที่ยวเพื่อประชดแฟนใช่ป่ะ”

“ใช่ ตลอดเวลาที่คบกันมา เราไม่เคยนอกใจเขาไปยุ่งกับคนอื่นเลยนะโว้ย แต่ทำไมเขาทำกับเราแบบนี้ ชีวิตอย่างพวกเรามันจะหาความจริงใจต่อกันไม่ได้เลยใช่ไหม” วิทย์เริ่มตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้

“เอาเถอะ อย่าคิดมากเลย ถือซะว่าอย่างน้อยนายก็ได้ประสบการณ์เพิ่มขึ้น ต่อไปจะรักใครจะได้ไม่ทุ่มจนหมดใจ” ก้องปลอบไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าตนเองนั่นแหละที่จะเป็นสาเหตุให้วิทย์ต้องเจ็บอีกครั้ง

“ขอบใจว่ะที่ช่วยปลอบ ก็ดีเหมือนกันรู้เสียตั้งแต่ตอนนี้ เราจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ ช่างมันเถอะก้อง เข้าห้องอบกันดีกว่า” วิทย์พยายามเปลี่ยนเรื่อง โดยชวนก้องเข้าไปห้องอบไอน้ำ บรรยากาศข้างในมืดสนิท มีแต่ไอระเหยของน้ำฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ก้องมองไม่เห็นอะไรเลย ยังดีที่วิทย์คอยจับมือเอาไว้

“ทำไมเขาไม่ติดไฟวะ แบบนี้เดี๋ยวก็ได้เดินชนกันตาย แถมพื้นก็ลื่น...น...เฮ้ย” พูดไม่ทันขาดคำก้องก็ลื่นเซจนเกือบล้มจริง ๆ โชคดีที่วิทย์ประคองไว้ได้ทัน ทำให้ใบหน้าของก้องปะทะกับแผงอกแกร่งของวิทย์ ขณะที่ลำตัวก็แนบสนิทกันพอดี เนื่องจากแรงกอดของอีกฝ่ายที่กลัวว่าก้องจะลื่นล้มลงไป นี่เป็นครั้งแรกที่ก้องมีโอกาสได้สัมผัสร่างกายของวิทย์อย่างใกล้ชิดขนาดนี้ หากอยู่ข้างนอกก้องคงทำหน้าไม่ถูก โชคดีที่ในนี้มืดซะจนวิทย์ไม่อาจจับความรู้สึกที่ปรากฏออกมาทางสีหน้าของก้องได้ แต่จู่ ๆ วิทย์ก็กอดก้องแน่นขึ้นและก้มลงมาจูบที่ปากก้องเบา ๆ จนก้องใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นานเกือบนาที ก้องจึงได้สติ “เอ้อ...ขอบใจนะวิทย์ เกือบล้มแน่ะ เดี๋ยวเราออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่า” ก้องพูดเสียงรัว ขณะก้าวถอยออกมา และขอตัวออกจากห้องอบไปด้วยความอาย “อืม...เราก็จะออกเหมือนกัน ในนี้ร้อนมากเลย”

หลังออกมาจากห้องอบ วิทย์ขอตัวไปนอนแช่ในอ่างน้ำวน ส่วนก้องก็นั่งจิบชาอ่านนิตยสารอยู่ที่ค้อฟฟี่ช้อฟ โดยนัดกันว่าถ้าหากันไม่เจอก็ให้ไปรอที่ชั้นล็อกเกอร์ เมื่อความมืดมาเยือน ก้องสังเกตว่าผู้คนเริ่มทยอยเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ มีหลากหลายเชื้อชาติทั้งฝรั่ง ไทย จีน ญี่ปุ่น เดินสวนกันไปมาจนตาเกือบลาย ระหว่างนั้นไม่รู้ว่าวิทย์ไปเดินสำรวจอยู่ส่วนไหนของซาวน่า เพราะมองไปที่อ่างน้ำวนอีกที ก้องก็ไม่เห็นวิทย์อยู่ที่นั่นแล้ว

“ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาว วัยใกล้เคียงกับก้อง เดินเข้ามาถามขณะที่ก้องกำลังชะเง้อมองหาวิทย์อยู่

“อ๋อ...ไม่มีครับ นั่งได้” ก้องพูดไปตามมารยาท ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อโดยไม่ได้สนใจอะไร

“มากับใครเหรอครับ” ชายคนนั้นชวนสนทนาหลังจากเดินไปสั่งกาแฟมาดื่มถ้วยหนึ่ง

ก้องเงยหน้ามอง และตอบกลับไปสั้น ๆ “มากับเพื่อนครับ”

“มีแฟนหรือยังครับเนี่ย” โห ถามได้ตรงประเด็นมาก ไม่มีอ้อมค้อม ก้องนึกในใจ

“ก็เคยมีครับ แต่เลิกไปนานแล้ว แล้วคุณล่ะ” อยากถามมาก็ถามกลับซะเลย

“ไม่กล้ามีหรอกครับ กลัวที่บ้านรู้ อาศัยแอบมาเที่ยวที่แบบนี้เอา”

“อยู่กับพ่อแม่เหรอครับ”

“เปล่า ผมอยู่กับพี่ชาย พ่อแม่ผมอยู่ขอนแก่น ถ้าพี่ผมรู้คงกระทืบผมตาย”

“พี่ชายดุขนาดนั้นเลยเหรอครับ แล้วเขาแต่งงานหรือยัง”

“เห็นคบ ๆ กันอยู่ แต่ยังไม่แต่งซะที ดีแล้วล่ะผมไม่ค่อยชอบแฟนเขาเท่าไหร่ ดุพอ ๆ กับพี่ผมเลย”

ชักอยากเห็นแล้วสิว่าหน้าตาเป็นยังไง ทำไมถึงได้ดุจนน้องชายกลัวขนาดนั้น แต่ตอนนี้ก้องรู้สึกว่าอยากกลับบ้านมากกว่า เลยพูดตัดบทไปก

“ยังไงเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ ว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”

“โชคดีนะครับ ผมชื่อพัฒน์ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณ....”

“...ก้องครับ ไปก่อนนะครับ” พูดจบก้องก็ลุกเดินลงบันไดเพื่อไปขึ้นลิฟท์ต่อที่ชั้นเจ็ดทันที

เมื่อมาถึงชั้นล็อกเกอร์ก็เห็นวิทย์นั่งรออยู่

“อ้าว...รอนานหรือยัง แล้วทำไมไม่ขึ้นไปตาม” ก้องถาม

“ไม่นานหรอก เมื่อกี้เราขึ้นไปแล้ว แต่เห็นคุยกันอยู่เลยไม่อยากรบกวน เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย มาครั้งแรกก็มีคนมาจีบเลย”

“โธ่เอ๊ย เขาก็แค่มานั่งกินกาแฟเท่านั้นแหละ พอดีที่นั่งตรงอื่นมันเต็ม ไป...อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าอยากกลับบ้านแล้ว”

ระหว่างที่เดินออกมาจากซาวน่า ทั้งก้องและวิทย์ต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกัน จนเกือบถึงหน้าปากซอย จู่ ๆ วิทย์ก็พูดขึ้นมาโดยไม่ได้หันมามองก้องซึ่งเดินตามหลังอยู่ว่า “เมื่อกี้นายคิดอะไรหรือเปล่า”

“ทำไม จะขอเราเป็นแฟนเหรอ” ก้องถามยิ้ม ๆ

“คือ...เราขอโทษนะที่ทำแบบนั้นลงไป เราไมได้ตั้งใจ นายคบกับเราแบบเพื่อนอย่างเดิมได้ไหม”

ก้องรู้สึกหน้าชาไปชั่วขณะ รอยยิ้มเมื่อครู่หุบลงทันที โดยที่วิทย์ไม่เห็น ก้องจ้องมองแผ่นหลังวิทย์ด้วยแววตาผิดหวัง ก่อนนึกเรียบเรียงคำพูดและพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปกติว่า

“เฮ้ย อย่าคิดมากน่าวิทย์ เรื่องเมื่อกี้มันก็จบไปแล้ว คนที่ไปเดินในนั้นมันก็อารมณ์พาไปทั้งนั้นแหละ ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนนายเหมือนเดิม”

“ขอบใจนะก้องที่เข้าใจ ตอนนี้เรายังไม่พร้อมจะมีใครจริง ๆ เออ...ไว้วันหลังค่อยนัดไปเที่ยวกันใหม่แล้วกันนะ ไปละ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ” วิทย์ขอตัวเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าปากซอยพอดี โดยวิทย์ต้องข้ามสะพานลอยไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่งหนึ่ง “อื้ม...โชคดี” ก้องฝืนยิ้มตอบสั้น ๆ

คืนนั้น เมื่อกลับมาถึงบ้าน ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำยังวนเวียนอยู่ในหัวของก้องตลอดเวลา ก้องนึกโกรธตัวเองที่เผลอปล่อยใจให้คิดอะไรเกินเลย ทั้งที่อีกฝ่ายเขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย

“....นายคบกับเราแบบเพื่อนอย่างเดิมได้ไหม”

ประโยคนี้มันช่างบาดลึกเข้าไปในจิตใจของก้องเหลือเกิน คนที่ไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน ถึงแม้วิทย์จะไม่เคยพูดสักคำว่าชอบก้อง แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องอบล่ะ มันหมายความว่ายังไง จริงสิ เขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เรามันเป็นแค่เพื่อน เพื่อนที่ต้องคอยตอบสนองทุกอย่างตามที่เพื่อนต้องการ ก้องพยายามตัดใจไม่คิด เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะเอนตัวลงนอน ด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะสามารถลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้

วันนี้ก้องตื่นสายกว่าปกติ เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง ทำให้ก้องไม่อยากรีบลุกไปไหน ตอนแรกว่าจะนอนดูทีวีไป เรื่อย ๆ แต่รายการทีวีวันอาทิตย์ช่วงสาย ๆ ก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ ก้องจึงกะว่าตอนบ่ายจะออกไปดูหนังเรื่องโกซิกส์ ของพจน์ อานนท์ซึ่งกำลังเข้าฉายอยู่ อย่างน้อยก็ดีกว่านอนอยู่ห้องเฉย ๆ แล้วคิดฟุ้งซ่านถึงแต่เรื่องเมื่อวาน แม้ก้องยังไม่สามารถตัดใจได้เด็ดขาดตามที่ตั้งใจไว้ แต่ก็หวังว่าอีกไม่นานคงทำได้สำเร็จ ช่วงนี้คงต้องพยายามหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกว่าง

ขณะที่ก้องกำลังอาบน้ำ วิทย์ก็โทรเข้ามาที่บ้านพอดี “ทำไรอยู่อ่ะก้อง ตั้งนานกว่าจะรับสาย”

“อ๋อ เมื่อกี้สระผมอยู่น่ะ มีอะไรเหรอ”

“มีเรื่องจะเล่าให้ฟังนิดหน่อย แต่ก้องไปสระผมก่อนก็ได้” เสียงปลายสายดูค่อนข้างร่าเริงเป็นพิเศษ

“ไม่เป็นไร เล่าเลยก็ได้ เราล้างหัวเรียบร้อยแล้ว” ก้องอยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร

“ก็เมื่อเช้านี้ พี่ต้นแฟนเราเขาโทรมาน่ะ อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นให้ฟัง” ก้องเล่าพร้อมกับนึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้น

...เมื่อมาถึงหน้าห้องของแฟน วิทย์คิดว่าต้นคงออกไปข้างนอกแล้วตามที่โทรคุยกัน จึงไขกุญแจสำรองที่ต้นเคยให้ไว้เปิดเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตู ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้วิทย์รู้สึกชาไปทั้งร่างกาย เมื่อเห็นต้นกำลังยืนกอดอยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่งในห้อง โดยที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สวมเสื้อ นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว ทั้งคู่หันมามีสีหน้าตกใจ ต้นรีบผละจากผู้ชายคนนั้นวิ่งมาหาวิทย์ที่ยืนตัวแข็งอยู่

“เอ่อ วิทย์ฟังพี่อธิบายก่อนนะ” ต้นพูดอย่างร้อนรน

“เนี่ยเหรอพี่ต้น ที่บอกว่ามีธุระ” วิทย์กัดฟันพูดน้ำเสียงนิ่ง พยายามควบคุมสติให้ได้มากที่สุด “โทษทีนะครับ ที่มารบกวน ผมแค่มาเอาเอกสารสมัครงานเท่านั้นแหละ” พูดจบวิทย์ก็เดินไปหยิบซองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ และรีบเดินออกจากห้องไปทันทีโดยไม่ฟังคำอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าไม่เกรงใจว่าต้นอายุมากกว่า วันนั้นต้นคงโดนต่อยไปสักหมัดสองหมัดแล้ว

หลังจากวันนั้นไม่ว่าต้นจะพยายามโทรหาวิทย์เท่าไหร่ทั้งเบอร์มือถือและเบอร์ที่บ้านวิทย์ก็ไม่ยอมรับสาย ช่วงนั้นวิทย์ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านโดยไม่ออกไปไหน และไม่ติดต่อใครทั้งสิ้น จนเข้าอาทิตย์ที่สองวิทย์ถึงได้ตัดสินใจโทรหาก้อง เพื่อชวนไปเที่ยวซาวน่า

จนกระทั่งเช้าวันนี้ ที่บ้านออกไปทำบุญกันหมด เหลือวิทย์อยู่เฝ้าบ้านคนเดียว เมื่อเสียงโทรศัพท์ในบ้านดัง วิทย์จึงต้องไปรับ แต่เมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใครวิทย์ก็ทำท่าจะวางหู

“เดี๋ยวก่อนวิทย์ ฟังพี่อธิบายหน่อยได้ไหม ถ้าพี่อธิบายเสร็จแล้ววิทย์ยังยืนยันจะไม่ติดต่อพี่อีก พี่ก็จะไม่ว่าอะไร แต่ขอให้พี่ได้พูดสักนิดเถอะนะ”

วิทย์ยอมฟังต้นอธิบาย เพราะถึงอย่างไรลึก ๆ วิทย์ก็ยังรักต้นอยู่

“คนที่วิทย์เห็นวันนั้นน่ะ เขาเป็นหัวหน้าของพี่ที่โรงพยาบาล พอเขารู้ว่าพี่ไม่สบายก็เลยมาเยี่ยม แล้วตอนเข้าห้องน้ำน่ะ เขาเปิดก๊อกผิดดันไปเปิดก๊อกฝักบัวเสื้อผ้าก็เลยเปียกหมด พี่เลยต้องเอาผ้าไปอบให้ ช่วงที่รอผ้าแห้ง จู่ ๆ เขาก็เข้ามากอดพี่บอกว่าเขาแอบชอบพี่มานานแล้ว แต่พี่ก็บอกเขาไปว่าพี่มีวิทย์อยู่แล้ว เขาก็บอกไม่เป็นไรแล้วก็ยิ่งกอดพี่แน่นเข้าไปอีก ตอนนั้นวิทย์ก็รู้ว่าพี่ไม่สบายเลยไม่มีแรงขัดขืนเท่าไหร่ แล้วพอดีจังหวะนั้นวิทย์ก็เปิดประตูเข้ามา...เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้แหละ วิทย์จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้นะ แต่พี่ขอยืนยันว่ายังไงพี่ก็รักวิทย์คนเดียว” เสียงต้นเริ่มสั่นเครือ

“แล้วทำไมพี่ไม่เห็นเคยพูดถึงพี่คนนี้ให้ผมฟัง” วิทย์ยังไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่ แต่ก็ใจอ่อนลงมานิดหนึ่ง

“ก็พี่เห็นว่าเขาไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับพี่ และพี่ก็ไม่ได้สนใจเขาด้วย คนที่พี่แคร์มีแต่วิทย์คนเดียวเท่านั้น” ต้นพยายามอธิบายน้ำเสียงสั่นเครือมากขึ้น “วิทย์กลับมาหาพี่เหมือนเดิมนะ พี่สัญญาว่าจะไม่ให้เขามาหาที่ห้องอีก วิทย์จะได้สบายใจ นะ...วิทย์....พี่ขอร้อง”

“สรุปคือเราเข้าใจผิดไปเอง ตอนนี้ก็ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว พี่ต้นบอกว่าเขารักเรามากนะ เขาขาดเราไม่ได้จริง ๆ ถ้าไม่มีเราเขาคงอยู่ไม่ได้”

“เออ ๆ ดีใจด้วย คราวหลังมีอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่องก่อนแล้วกัน อย่าหุนหันพลันแล่นแบบนี้อีก” ก้องแสดงความยินดี แม้ว่าลึก ๆ จะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง “เดี๋ยวเราไปอาบน้ำต่อก่อนนะ พอดีจะรีบไปธุระข้างนอก” ก้องรีบตัดบท เพราะยังทำใจคุยกับวิทย์เหมือนเดิมไม่ได้

“โอเค งั้นคืนนี้เราโทรมาใหม่นะ จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน พี่เขาชวนไปดูหนังน่ะ ไม่รู้นายได้ไปดูหรือยัง เรื่องโกซิกส์น่ะ”

“อ๋อ เรื่องที่เคนเป็นพระเอกน่ะเหรอ ยังไม่ได้ดูหรอก รู้แต่ว่าเรื่องนี้พระเอกหน้าโง่ โดนหลอกจนเกือบจบเรื่อง....ไม่คุยแล้ว เดี๋ยวไปธุระไม่ทัน” ก้องทำเป็นอ้างว่ามีธุระ ทั้งที่จริง ๆ ตนก็แค่จะไปดูหนังเหมือนกัน

หลังจากวางสาย ก้องนั่งเหม่ออยู่ข้างโทรศัพท์สักพัก ก่อนจะรวบรวมสติพร้อมกับบอกตัวเองว่า ต้องตัดใจจากเขาให้ได้ ยิ่งตอนนี้เขากลับไปคืนดีกับแฟนแล้ว โอกาสที่เขาจะหันมาหาเรายิ่งไม่มีทางเป็นไปได้

หลังจากวันที่วิทย์โทรมาเล่าเรื่องที่เขากับแฟนคืนดีกัน ผ่านไปได้สองเดือนแล้ว ก้องก็เริ่มจะทำใจได้ เนื่องจากช่วงนี้วิทย์เริ่มห่าง ๆ ไป เพราะเพิ่งได้งานทำเมื่อเดือนที่แล้ว และไม่มีเวลาว่างมากเหมือนเมื่อก่อนส่วนก้องก็พยายามตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้มากที่สุด เพื่อจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องระหว่างเขากับวิทย์อีก

“น้องก้องคะ หัวหน้าให้เข้าไปหาที่ห้องน่ะค่ะ” พี่แจนเลขาหน้าห้องยื่นหน้ามาบอกก้องซึ่งกำลังกรอกข้อมูลพนักงานอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ กัน

“มีอะไรเหรอพี่แจน” ก้องถามโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

“รู้สึกหัวหน้าจะให้ก้องพาพนักงานใหม่ไปแนะนำสถานที่ของโรงแรมเราน่ะ”

“อ้าว ปกติมันเป็นหน้าที่ของฝ่ายเทรนนิ่งไม่ใช่เหรอพี่”

“ก็พอดีคนนี้เขาจะมาประจำแผนกของเราไง มาแทนพี่ป้องที่ย้ายไปอยู่สาขาภูเก็ตน่ะ”

ก้องพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะรีบลุกเดินไปที่ห้องของหัวหน้า

แผนกที่ก้องทำอยู่เป็นแผนกทรัพยากรมนุษย์ มีหน้าที่ดูแลทั้งด้านการรับสมัครงาน ประกันสังคม ฝ่ายเทรนนิ่ง ฝ่ายรักษาความปลอดภัยของโรงแรม พาพนักงานไปโรงพยาบาลเมื่อประสบอุบัติเหตุ ไกล่เกลี่ยเมื่อพนักงานทะเลาะกัน จัดงานให้พนักงานตามเทศกาลสำคัญ พาพนักงานไปเที่ยวประจำปี ตลอดจนคิดเมนูอาหารแต่ละมื้อในแคนทีนของพนักงานด้วย ส่วนหน้าที่หลักของก้องจะเป็นงานออกนอกสถานที่เสียมากกว่า เช่น ติดต่อโรงพยาบาล ประกันสังคม เป็นต้น แต่บางครั้ง เวลาที่ผู้จัดการไม่ว่าง ก้องก็ต้องรับหน้าที่เป็นผู้สัมภาษณ์งานด้วยเช่นกัน

“เห็นพี่แจนบอกว่า หัวหน้าให้ผมมาพบใช่ไหมครับ” ก้องถามหัวหน้าหลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว

“ใช่ พอดีผมรับคุณพัฒน์ เข้ามาเป็น personal officer คนใหม่ของเรา ผมเลยอยากให้ก้องช่วยพาคุณพัฒน์ ไปแนะนำสถานที่ในโรงแรมของเราให้หน่อย เสร็จแล้วจะได้เริ่มงานกันเลย อ่อ แล้วก็งานบางอย่างที่ป้องเขาค้างไว้ ก้องก็ช่วยอธิบายให้คุณพัฒน์เขาฟังด้วยนะ” ศุภชัย หัวหน้าแผนกทรัพยากรมนุษย์วัย 40 กว่าอธิบาย

คนที่หัวหน้าแนะนำหันมาทางก้องซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง ในขณะที่ยังนั่งอยู่

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ....” ชายคนนั้นชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นหน้าก้องชัด ๆ “คุณก้อง”

ก้องก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะคนที่นั่งอยู่กับหัวหน้าในตอนนี้คือคนเดียวกับที่ก้องเคยเจอในซาวน่าเมื่อสองเดือนก่อน ก้องรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ

“เช่นกันครับ เอ่อ...งั้นเดี๋ยว ตามผมมาเลยแล้วกันนะครับ”

ระหว่างที่ก้องและพัฒน์กำลังยืนรอลิฟท์ พัฒน์ก็ถามขึ้นมาว่า

“คุณก้องสบายดีเหรอครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”

“ก็สบายดีครับ” ก้องตอบโดยที่ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่ เพราะที่นี่ไม่เคยมีใครรู้ความลับของก้อง “เอ แล้วคุณพัฒน์มาสมัครที่นี่ตอนไหนเหรอครับ ผมถึงไม่เห็นเลย”

“เมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะครับ แล้วก็พอดีเมื่อวานนี้ คุณศุภชัยให้เลขาของเขาโทรนัดผมมาสัมภาษณ์ และให้ผมมาเริ่มงานวันนี้เลย” พัฒน์เล่ารายละเอียด

“อ๋อ มิน่าละ พอดีเมื่อวานผมออกไปติดต่อประกันสังคมทั้งวัน ก็เลยไม่เจอคุณ”

“ผมว่าเราเลิกเรียกคุณกันดีกว่าไหม มันดูทางการยังไงไม่รู้ ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้วด้วย” พัฒน์ออกความเห็นหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาในลิฟท์แล้ว

“งั้นจะให้ผมเรียกว่าอะไรล่ะ” ก้องถาม

“คุณก้องเกิด พ.ศ. อะไรล่ะครับ ผมเกิดปี 20 ตอนนี้ก็เกือบ 24 แล้ว“

“ผมเกิดปี 22”

“โอเค งั้นเรียกผมว่าพี่พัฒน์แล้วกัน ดูสนิทสนมดี ส่วนผมเรียกคุณว่าก้องเฉย ๆ ได้ไหมครับ” พัฒน์ยิ้มให้ก้อง

“ไม่มีปัญหาครับ” ก้องยิ้มตอบ และเริ่มรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้น ก้องเพิ่งสังเกตใบหน้าของพัฒน์ได้ชัด ๆ ในตอนนี้เมื่อมายืนอยู่ด้วยกันในลิฟท์ พัฒน์เป็นหนุ่มหน้าตี๋ ริมฝีปากบาง จมูกเป็นสัน บริเวณคางมีไรเคราอ่อน ๆ ที่ถูกโกนไปแต่ไม่ถึงกับเกลี้ยง รูปร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม ยิ่งขับผิวของพัฒน์ให้ดูสว่างยิ่งขึ้น

“ก้องนี่คุยเก่งเหมือนกันนะ ดูแรก ๆ เหมือนเป็นคนเงียบ ๆ แต่พอได้คุยไปสักพักกลายเป็นอีกคนไปเลย เออ...แล้วทำไมวันนั้น ก้อง ถึงรีบกลับล่ะ” พัฒน์ถามถึงเหตุการณ์วันนั้น หลังจากก้องแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ในโรงแรมครบหมดแล้ว

“อ๋อ พอดีผมอยากกลับไปพักผ่อนมากกว่าน่ะครับ เห็นคนเยอะ ๆ แล้วเวียนหัว”

“ก้องไปเที่ยวที่นั่นบ่อยไหม....” พัฒน์ยิงมาอีกคำถาม สายตาคมกริบจ้องเข้ามาในแววตาก้อง ราวกับต้องการค้นหาความจริงบางอย่าง

“เพิ่งเคยไปครั้งแรกครับ พอดีเพื่อน.....ชวนไป.....”

คำถามของพัฒน์สะกิดให้ก้องหวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นอีกครั้ง ทั้งที่ก้องเกือบจะลืมมันได้อยู่แล้ว

“ก้องเป็นอะไรเหรอ ดูซึม ๆ ไป” พัฒน์ถามขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับมาที่แผนก

“อ๋อ ป่าว ไม่มีอะไรครับ พอดีนึกเรื่องงานอยู่ว่าเหลืออะไรค้างอยู่บ้าง” ก้องพยายามปรับสีหน้าให้ดูร่าเริง “เห็นมะ พอนึกเรื่องงานทีไรได้เครียดทุกทีเลย เดี๋ยวพอพี่พัฒน์มาทำก็ต้องเป็นอย่างผมนี่แหละ ไม่ได้ขู่นะค้าบ” ก้องพูดยิ้ม ๆ “เอ้อ เดี๋ยวผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ พี่พัฒน์กลับไปที่ออฟฟิศก่อนก็ได้”

หลังจากแยกกับพัฒน์แล้ว สีหน้าของก้องก็กลับมาซึมเศร้าเหมือนเดิม ก้องไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดภาพเหตุการณ์วันนั้นจึงยังตามมาหลอกหลอนเขาอยู่ ทั้งที่ดูเหมือนเขาจะลืมได้แล้ว แต่เอาเข้าจริง เมื่อมีใครมาสะกิดเพียงนิดเดียว ภาพนั้นก็พร้อมที่จะกลับมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เขาได้ตลอดเวลา

ตลอดอาทิตย์แรกที่พัฒน์เข้ามาทำงาน เมื่อมีปัญหาหรือมีข้อสงสัยอะไร พัฒน์มักจะหันมาถามก้องเสมอ เพราะโต๊ะทำงานอยู่ใกล้ ๆ กัน ส่วนก้องก็ยินดีอธิบายให้โดยไม่ได้รู้สึกรำคาญ เพราะนึกถึงตอนที่ตนเองมาเริ่มงานที่นี่ใหม่ ๆ ก็ต้องอาศัยคำแนะนำจากพี่ ๆ ในแผนกเช่นกัน แม้พัฒน์จะเคยมีประสบการณ์มาจากโรงแรมอื่นก็จริง แต่ระบบการทำงานในแต่ละที่ก็ใช่ว่าจะเหมือนกัน ดังนั้นการที่มีก้องคอยช่วยเหลือ ทำให้พัฒน์เรียนรู้ระบบงานของที่นี่ได้เร็วขึ้น นอกจากนี้ ในช่วงกลางวัน ก้องยังรับหน้าที่ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพัฒน์ที่แคนทีนของพนักงานอีกด้วย ทำให้ทั้งคู่เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

“เออ ก้อง วันนี้เลิกงานแล้วมีธุระไปไหนป่าว” พัฒน์ถามขณะนั่งกินข้าวกันอยู่ในแคนทีน

“ไม่อ่ะ พี่พัฒน์มีไรเหรอ”

“ว่าจะชวนไปหาหอพักเป็นเพื่อนหน่อย พี่ขี้เกียจไปกลับบ้านแล้ว มันไกล”

“อ่าว แล้วพี่ชายพี่พัฒน์ยอมเหรอ”

“ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมหรอก สงสัยกลัวจะดูแลความประพฤติพี่ไม่ได้ ไม่เข้าใจเล้ย พี่ก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ” พัฒน์พูดยิ้ม ๆ

“งั้นพี่พัฒน์บอกเขาว่าไงอ่ะ”

“ก็บอกไปตามตรงนี่แหละ ว่าบ้านอยู่ไกล กว่าจะมาถึงที่ทำงาน เจอรถติดเข้าไปอีกก็เกือบสามชั่วโมงแล้ว เผลอ ๆ บางวันอาจเข้างานไม่ทันด้วย เป็นแบบนี้ไม่ไหวแน่ ๆ แถมหัวหน้าแกยังชอบมาแต่เช้าอีก มาถึงตั้งแต่เจ็ดโมงทุกวัน แล้วยังงี้พี่จะกล้ามาสายได้เหรอ ”

ก้องพยักหน้าเข้าใจ ที่จริงคอนโดก้องก็อยู่ไกลจากโรงแรมเช่นกัน แต่อาศัยว่าก้องสามารถนั่งเรือที่คลองแสนแสบมาทำงานได้ จึงไม่มีปัญหาอะไร

“แล้วพี่พัฒน์เคยไปดู ๆ ไว้มั่งหรือยัง”

“ยังเลย เพราะตอนแรกพี่คิดว่าจะไปกลับบ้านเหมือนตอนอยู่ที่ทำงานเก่า ก้องพอจะรู้จักที่ไหนมั่งไหมล่ะ”

“เดี๋ยวนึกก่อนนะ” ก่อนหน้านี้ก้องก็เคยช่วยพนักงานหาที่พักมาแล้วสองสามคน เพราะพวกเขาไม่ได้มีภูมิลำเนาอยู่ในกรุงเทพฯ จึงไม่สะดวกกับการหาที่พักเท่าไหร่ ในฐานะพนักงานฝ่ายบุคคลผู้แสนดี ก้องเลยช่วยจัดการหาให้เรียบร้อย “อืม...มีอยู่หอนึง ห้องกว้างใช้ได้เลยล่ะ อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมเราด้วย”

“แล้วแต่ก้องละกัน”

ตกเย็น หลังเลิกงาน ก้องก็พาพัฒน์ไปดูหอพักที่พูดถึงเมื่อตอนกลางวัน โชคดีมีห้องว่างเหลืออยู่หนึ่งห้องพอดี เนื่องจากคนเช่าเดิมเพิ่งย้ายออกไปเมื่อวาน พัฒน์ตกลงเลือกที่นี่ เพราะรู้สึกพอใจกับสภาพห้องพักที่ดูกว้างขวาง เฟอร์นิเจอร์ครบครัน ตกแต่งอย่างมีสไตล์ และที่สำคัญอยู่ใกล้ที่ทำงานมาก ใช้เวลาเดินไม่ถึงสิบนาที

“ขอบใจนะก้องที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน” พัฒน์กล่าวขอบคุณก้อง หลังจากชำระค่ามัดจำ และรับคีย์การ์ดพร้อมกุญแจห้องมาเรียบร้อยแล้ว “ไว้วันไหนก้องขี้เกียจเดินทาง ก็มาค้างได้นะ”

“ขอบคุณครับ แล้วพี่พัฒน์จะขนของมาวันไหนอ่ะ ผมจะได้มาช่วย” ก้องเสนอตัวช่วยเต็มที่

“น่าจะเป็นวันอาทิตย์นี้นะ ถ้าก้องสะดวกจะมาช่วยก็ได้ แต่พี่คงขนมาเฉพาะพวกชุดทำงาน แล้วก็ของใช้ที่จำเป็นเท่านั้นแหละ”

“งั้นเดี๋ยวดูอีกทีละกัน ยังไงวันนี้ผมขอตัวก่อนนะ” ก้องขอตัวกลับ เพราะกลัวจะไม่ทันเรือเที่ยวสุดท้าย

“โอเค บาย พรุ่งเจอกันครับ” พัฒน์ยิ้มพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งแสดงการอำลา ก้องหันหลังเดินจากไป ขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ขยับไปไหน สายตาของพัฒน์จับจ้องตามก้องไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย จนกระทั่งร่างของก้องหายลับไปกับฝูงชนที่เดินขวักไขว่ไปมาในยามค่ำ

โชคดีที่ช่วงนี้ก้องมีพี่พัฒน์เป็นเพื่อน ทั้งเพื่อนคุย เพื่อนทานข้าว และเพื่อนร่วมงาน แม้จะยังไม่สนิทสนมมากเท่าวิทย์ แต่อย่างน้อย เขาก็ช่วยให้ก้องร่าเริงขึ้นมาได้บ้าง

ขณะที่ก้องกำลังก้าวลงเรือ เสียงมือถือของก้องก็ดังขึ้น เป็นเสียงริงโทนแบบโมโนโทนที่ก้องตั้งด้วยตนเอง โดยกดรหัสตามสมุดตั้งเสียงริงโทนที่ก้องซื้อมาจากร้านแผงลอยข้างทาง

เพลงที่ก้องตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าคือเพลง “เขาไม่รู้” ของนิโคล จากอัลบั้ม SEVEN ซึ่งเป็นอัลบั้มที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนั้น

หลังจากได้ที่นั่งเรียบร้อย ก้องรีบหยิบโทรศัพท์ที่ยังคงดังอยู่ออกมาดู ก่อนจะกดรับสาย

“เอ้อ...โทษทีเมื่อกี้กำลังลงเรืออยู่น่ะ เลยรับช้าไปหน่อย มีไรวะ”

“โห ทำไมวันนี้นายเลิกมืดจังอ่ะ ทุกทีเห็นถึงบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ” วิทย์แปลกใจเมื่อรู้ว่าก้องเพิ่งลงเรือ

“เลิกตั้งแต่เย็นแล้ว พอดีมีธุระนิดหน่อย นายจำคนที่.......”

ก้องพูดไม่ทันจบ วิทย์ก็พูดแทรกขึ้นมาว่า

“เฮ้ยก้อง วันอาทิตย์นี้ไปดูหนังกันป่ะ หัวหน้าเราเขาได้ตั๋วฟรีมาสองใบ แต่เขาขี้เกียจไปเลยยกให้เรา นี่ชวนเป็นคนแรกเลยนะเว้ย”

“อย่า ๆ ไม่ต้องเลย แฟนไม่ว่างอีกดิ นึกว่ารู้ไม่ทันเหรอ รอบกี่โมงอ่ะ”

“ห้าโมง ที่เอ็มโพเรียม พอดูหนังเสร็จค่อยไปหาไรกินกัน เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง ตั้งแต่ได้งานใหม่เรายังไม่ได้พานายไปฉลองเลยนี่ พอดียุ่ง ๆ ด้วย งั้นสรุปว่าเจอกันหน้าห้างตอนสี่โมงครึ่งนะ แค่นี้แหละ บาย......”

“เอ่อ...คือ...เฮ้ยเดี๋ยวสิวะ” ก้องยังไม่ทันจะพูด วิทย์ก็วางสายไปเรียบร้อย เหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนก้องชิน เวลาคุยกันทีไรวิทย์มักเป็นคนเสนอความคิดเห็นและตัดสินใจเองทุกครั้ง โดยที่ไม่รอฟังว่าก้องจะเห็นด้วยหรือไม่ และสุดท้าย ก้องก็ไม่เคยปฏิเสธ เพราะเหตุผลเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น.......

เมื่อเรือผ่านท่า มศว. มาได้นิดหนึ่ง เสียงมือถือก้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ใกล้ถึงบ้านหรือยังก้อง” พัฒน์นั่นเอง

“คงอีกพักนึงน่ะครับ พี่พัฒน์มีไรเหรอ”

“อ๋อ พี่จะโทรมาบอกเรื่องขนของน่ะ ตกลงก้องยังว่างอยู่หรือป่าว”

“โธ่เอ๊ยนึกว่าเรื่องอะไร จริง ๆ ค่อยคุยพรุ่งนี้ที่ทำงานก็ได้”

“พี่กลัวก้องจะมีนัดที่อื่นก่อนน่ะ เลยรีบโทรมา” พัฒน์บอกเหตุผล

ก้องนึกได้ว่ามีนัดกับวิทย์แล้ว จึงถามพัฒน์ไปว่า “แล้วพี่พัฒน์จะมาถึงหอตอนกี่โมงอ่ะ หรือจะให้ไปช่วยขนจากที่บ้านเลย”

“ไม่เป็นไร ที่บ้านพี่มีคนช่วยขนขึ้นแท็กซี่แล้ว แต่ตอนเอาลงนี่สิ ถ้าก้องจะช่วยก็มารอพี่ที่หอได้เลย พี่คงถึงราว ๆ บ่ายสองน่ะ เพราะตอนเช้าพี่ต้องไปทำธุระก่อน”

ก้องลองคำนวณเวลาที่ใช้ในการขนของกับเวลาที่นัดเจอวิทย์ ก็เห็นว่าทันอยู่ จึงตอบตกลงไป

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”

“ขอบใจมากก้อง เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วพี่พาไปเลี้ยง”

อะไรวะ อยู่ ๆ ก็จะมีคนเลี้ยงข้าวฟรีตั้งสองคนในวันเดียวกัน จะโชคดีอะไรขนาดนั้น ก้องนึกในใจ

หลังจากวางสาย ถ้าก้องมีตาทิพย์คงจะเห็นว่า ฝ่ายที่โทรมา กำลังนั่งอมยิ้มอยู่บนรถแท็กซี่ขณะมุ่งหน้ากลับบ้าน จริง ๆ พี่ชายพัฒน์ก็มาช่วยขนของที่หอได้ แต่พัฒน์เองนั่นแหละที่บอกพี่ชายไปว่า

“ไม่ต้องไปหรอกพี่ แค่ช่วยขนขึ้นรถก็พอ ที่หอมีพนักงานที่โรงแรมพักอยู่เยอะแยะ ไปถึงก็โทรให้ลงมาช่วยกันขนได้สบาย พี่อย่าลืมสิว่าผมอยู่ฝ่ายบุคคลนะครับ” พัฒน์โทรรายงานเรื่องหอพักกับพี่ชายเมื่อครู่นี้ก่อนที่จะโทรหาก้อง การที่พัฒน์บอกปฏิเสธพี่ชายไป ก็เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดก้องมากขึ้นนั่นเอง

บ่ายวันอาทิตย์ ก้องมาถึงหอพักก่อนเวลานัดหมายเกือบครึ่งชั่วโมง และนั่งรอพัฒน์อยู่บริเวณชั้นหนึ่ง สักพัก พัฒน์ก็มาถึง เมื่อก้องเห็นของในรถก็แกล้งทำเสียงตกใจ

“อะไรอ่ะพี่พัฒน์ ไหนบอกของไม่เยอะไง ต้องขนกันกี่เที่ยวเนี่ยถึงจะหมด”

“ตอนแรก...พี่ก็ว่าจะไม่เอาอะไรมาเยอะนะ แต่พอจัดไปจัดมามันก็อย่างที่เห็นนี่แหละ” พัฒน์อธิบายเสียงอ่อย ๆ

“ผมล้อเล่น” ก้องหัวเราะเห็นฟันขาวเอามือตบต้นแขนพัฒน์เบา ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าสำนึกผิด “รีบเอาของลงจากรถเหอะพี่ แท็กซี่เขารออยู่”

ของที่พัฒน์เอามา มีกระเป๋าเดินทางแบบล้อเลื่อนขนาดกลางสองใบ กล่องรองเท้าสี่กล่อง คอมพิวเตอร์เดสทอป และของใช้ชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ใส่รวมมาในถุงพลาสติกใบใหญ่อีกห้าหกถุง ก่อนที่พัฒน์จะขึ้นรถ พี่ชายของเขายังถามย้ำอีกครั้งว่า

“เฮ้ยแกแน่ใจนะว่าชั้นไม่ต้องไปช่วย”

“ไม่ต้องห่วงน่าพี่ เดี๋ยวเสร็จเรียบร้อยผมโทรบอก”

ไม่นานของทั้งหมดของพัฒน์ ก็ขึ้นมาอยู่บนห้องเรียบร้อย ทั้งคู่เหงื่อท่วมตัว เนื่องจากต้องขนของกันหลายเที่ยว แถมอากาศวันนี้ยังค่อนข้างอบอ้าวอีกด้วย

“อ่ะก้องทานน้ำก่อน ดูสิเหงื่อท่วมเลย” พัฒน์ยื่นขวดน้ำเย็นพร้อมหลอดที่ซื้อมาจากมินิมาร์ทข้างล่างส่งให้ก้อง ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนออก 2 เม็ด เผยให้เห็นแผงอกขาว มีไรขนบาง ๆ

“ขอบคุณครับ” ก้องรับมาดื่มด้วยความกระหาย

“เหมือนฝนจะตกนะ ฟ้าเริ่มครึ้ม ๆ แล้ว เมื้อกี้แดดยังจ้าอยู่เลย” พัฒน์พูดขณะเหลียวมองออกไปนอกหน้าต่าง

“นั่นสิครับ มิน่าวันนี้อากาศถึงได้ร้อนอบอ้าวเหลือเกิน” ก้องวางขวดน้ำไว้ที่โต๊ะ ลุกเดินไปที่หน้าต่างซึ่งขณะนี้เริ่มมีลมพัดโชยมาบ้างแล้ว

“ข้างนอกวิวสวยเหมือนกันนะพี่พัฒน์มาดูสิ”

พัฒน์ลุกตามไปยืนอยู่ด้านหลังก้อง

“อืม พี่เพิ่งสังเกตเหมือนกัน ว่าทางฝั่งที่พี่อยู่ติดกับสวนสาธารณะด้วย เลยดูไม่อึดอัด” พัฒน์เขยิบเข้าไปใกล้ก้องมากขึ้น

“ดีนะ ตอนเย็น ๆ เลิกงาน พี่พัฒน์จะได้มีเวลาไปวิ่งออกกำลังกาย สงสัยว่าง ๆ ผมต้องมาขออาศัย...โอ๊ย...” ลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาทางหน้าต่าง หอบเอาเศษละอองปลิวเข้าตาก้องพอดี ก้องจึงหันหน้าหลบอย่างรวดเร็ว ทำให้ใบหน้าไปชนกับแผงอกของพัฒน์เข้าเต็ม ๆ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ ผสมกับกลิ่นเหงื่อที่ยังไม่แห้งดี สัมผัสเข้าจมูกของก้องอย่างไม่ตั้งใจ ก้องหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ส่วนพัฒน์ก็ยกแขนประคองหลังก้องด้วยท่าทีตกใจ

“เป็นไรหรือเปล่าก้อง”

“สงสัยฝุ่นเข้าตาน่ะครับ ยังเจ็บ ๆ อยู่เลย”

“ไหนพี่ดูซิ” พัฒน์พูดพร้อมกับก้มมองที่ตาของก้อง ทำให้สายตาของทั้งคู่จ้องมองซึ่งกันและกันพอดี พัฒน์รู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง โน้มใบหน้าของเขาให้เลื่อนเข้าไปชิดใบหน้าก้องมากขึ้น ก่อนที่พัฒน์จะทำในสิ่งที่หัวใจเขาเรียกร้อง ก้องก็ได้สติ และรีบเบี่ยงตัวหลบออกมา

“สงสัยฝุ่นจะหลุดไปแล้วมั้งครับ ไม่เจ็บแล้ว เออ...แล้วนี่พี่พัฒน์จะจัดของเลยหรือเปล่า” ก้องรีบชวนคุยเรื่องอื่น พร้อมกับเดินกลับมานั่งที่ปลายเตียง

พัฒน์รู้สึกตัวเช่นกัน เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หันมาบอกก้องว่า

“คงอีกสักพักน่ะ ไว้รอให้หายเหนื่อยก่อน แต่ก้องไม่ต้องช่วยแล้วล่ะ ตรงนี้พี่จัดการเอง ไป...เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงข้าว”

ก้องยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “คงไปทานไม่ได้แล้วล่ะพี่ จะสี่โมงแล้ว พอดีผมนัดกับเพื่อนไว้ตอนสี่โมงครึ่งน่ะ”

“อ้าวเหรอ แล้วทำไมไม่บอกพี่แต่แรก พี่ก็นึกว่าก้องว่าง ถึงให้มาช่วยขนของ พี่ขอโทษจริง ๆ” พัฒน์รู้สึกเกรงใจ

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกพี่ ผมอาสามาช่วยเอง อีกอย่าง จากที่นี่ไปเอ็มโพเรียมก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่ ถ้ารถไม่ติดมากแป๊บเดียวก็ถึง”

“โอเค ยังไงพี่ก็ขอบใจแล้วกัน งั้นพี่ค่อยพาไปเลี้ยงวันหลังนะ”

พัฒน์ลงมาส่งก้องถึงถนนใหญ่ ก่อนจะเดินกลับเข้าหอไปเมื่อก้องขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว ขณะนั่งอยู่ในรถ ก้องก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ซึ่งคล้าย ๆ กับที่เคยเกิดขึ้นในซาวน่าเมื่อหลายเดือนก่อน ต่างกันก็แต่ครั้งนี้ก้องยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับพัฒน์เกินเลยไปกว่าเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเท่านั้น

โรงหนังวันอาทิตย์ ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษ ยิ่งวันนี้ตรงกับวันสิ้นปีด้วย ผู้คนจึงถือโอกาสพาครอบครัวมาดูหนังกันมากกว่าปกติ บริเวณที่นั่งรอชมภาพยนตร์เต็มไปด้วยผู้คน จนก้องกับวิทย์ต้องไปยืนรออยู่อีกมุมหนึ่งใกล้ ๆ กับเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว

“เออ ยังไม่รู้เลย ว่านายชวนเรามาดูเรื่องอะไร” ก้องถามขึ้นมาขณะที่มือหนึ่งหยิบป๊อปคอร์นกินไปด้วย

“เรื่องบางระจันไง เพิ่งเข้าเมื่อวันที่ 29 นี่เอง เห็นว่าทุ่มทุนสร้างตั้งเยอะ”

มิน่าล่ะ แฟนถึงไม่มาดู ทีตอนเรื่อง Autumn in New York หรือ 102 Dalmatians เข้าฉายเมื่อต้นเดือน ไม่ยักกะชวนเรา ไม่รู้หรือไงว่าหนังแนวรบราฆ่าฟันเป็นแนวที่เราไม่ชอบดูมากที่สุด แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้มีโอกาสอยู่ใกล้เขา แม้เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม ก้องนึกในใจ

“ได้เวลาแล้วนี่ เข้าไปนั่งในโรงเถอะ ยืนจนเมื่อยขาหมดแล้ว” ก้องบอกเมื่อได้ยินเสียงประกาศจากโรงภาพยนตร์

“งั้นเดี๋ยวเราไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ นายเข้าไปนั่งก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราตามไป” วิทย์ฉีกตั๋วส่วนของตัวเองเก็บไว้และยื่นอีกส่วนให้ก้อง ก่อนจะรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ

ขณะที่วิทย์กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงผู้ชาย 2 คน คุยกันบริเวณอ่างล้างมือ

“เรื่องนี้จิม แครี่ย์แต่งหน้าซะจำไม่ได้เลยเนอะ”

“นั่นสิถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้หรอก เออ...แล้วมาดูหนังกับพี่แบบนี้แฟนรู้ไหมเนี่ย”

“ให้รู้ได้ไงล่ะพี่ เดี๋ยวเขาก็หนีไปอีกสิ กว่าจะขอคืนดีได้อุตส่าห์ปั้นเรื่องแทบตาย จริง ๆ เขาก็ชวนมาดูหนังวันนี้เหมือนกันนะ แต่ผมอยากมาดูกับพี่มากกว่า เลยปฏิเสธเขาไป”

“แล้วไม่กลัวมาเจอกันเหรอ”

“จริงสิ วันนั้นก็ลืมถามไปว่าเขาจะไปดูที่ไหน แต่....คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง”

“อืม...แล้วเมื่อไหร่ถึงจะยอมให้พี่เป็นแฟนจริง ๆ ซะทีล่ะ”

“อย่าพูดเล้ย ตัวเองมีเมียอยู่แล้วที่บ้าน ยังจะทำเป็นมาให้ความหวัง คบกันไปแบบนี้แหละดีแล้ว ผมก็มีของผม พี่ก็มีของพี่ ยุติธรรมดี ผมว่าไปหาอะไรกินกันดีกว่า ชักเริ่มหิวแล้ว”

“พี่ก็หิวเหมือนกัน หิวตั้งแต่ตอนที่เราเอาแขนมาโดนแขนพี่ในโรงหนังแล้วล่ะ” เสียงทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเดินออกไป

สักพัก ทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบ วิทย์รู้สึกหมดแรง หันหลังพิงประตูด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจ เสียงที่เขาได้ยินนั้น คือเสียงของต้น แฟนเขานั่นเอง วิทย์รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตาลูกผู้ชายไหลมาคลอที่เบ้าตา ทำไมคนที่เขารักมากที่สุดถึงทำกับเขาได้ขนาดนี้ วิทย์ยกแขนข้างหนึ่งปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาต้น

“ฮัลโหล พี่ต้นอยู่ไหนอ่ะ” วิทย์พยายามทำเสียงให้เป็นปกติ

“เอ่อ...พอดีพี่...พาแม่มาช้อปปิ้งที่เอ็มโพเรียมน่ะ วิทย์มีอะไรเหรอ”

“เหรอครับ ผมก็อยู่ที่เอ็มโพเรียมเหมือนกัน ผมไปเจอพี่ต้นได้ไหม” วิทย์พูดเสียงเรียบ

“อ่า..คือ คงไม่สะดวกอ่ะนะ เพราะแม่พี่เขาจะกลับแล้ว เอาไว้วิทย์ค่อยไปหาพี่ที่คอนโดแล้วกัน เอ๊ะ...ทำไมสัญญาณไม่ค่อยชัดเลย ฮัลโหล ๆ ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ...ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด” เสียงสัญญาณขาดหายไปแล้ว วิทย์กำโทรศัพท์แน่น ปล่อยน้ำตาไหลอย่างไม่อาย สรุปว่าที่ผ่านมา ต้นหลอกเขามาโดยตลอดเลยใช่ไหม

หนังฉายไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง วิทย์ก็ยังไม่เข้ามา ก้องรู้สึกแปลกใจ จึงลุกออกมาโทรหาวิทย์ แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด เลยเดินออกมาตามหาที่บริเวณด้านหน้าเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว และเห็นวิทย์นั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมหนึ่ง

“เป็นไรวะ ทำไมไม่เข้าไปดูหนัง” ก้องเดินเข้าไปเอามือแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ

วิทย์เงยหน้าขึ้นมอง ทำให้ก้องสังเกตเห็นตาของวิทย์ที่บวมแดง เหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น” ก้องรีบถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง

วิทย์กัดฟันตอบด้วยแววตาแข็งกร้าว “เราโดนหลอก ก้อง เราโดนหลอก”

ก้องรู้สึกงง แต่ก็พยายามปลอบวิทย์ “ใจเย็นเว้ย มีอะไรค่อย ๆ เล่ามาก็ได้ ไป...ไปหาที่คุยที่อื่นกันดีกว่า ตรงนี้คนเยอะอายเค้า”

ข้างนอก ความมืดแผ่ปกคลุมไปทั่ว ตึกแถวห้างร้านต่าง ๆ พากันเปิดไฟตลอดแนวถนน ขณะที่เมฆก็เริ่มลอยต่ำลงมาทุกขณะ พายุเริ่มพัดแรงขึ้น จนคนที่เดินไปมาบนทางเท้า ต้องคอยยกมือขึ้นบังฝุ่นไม่ให้ปลิวเข้าตา ก้องพาวิทย์มานั่งที่ร้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้างเท่าใดนัก

บรรยากาศภายในร้านค่อนข้างสลัว แอร์เย็นฉ่ำ มีเพลงฝรั่งเปิดคลอเบา ๆ เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาที่นักดนตรีจะมา ก้องเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด เพื่อที่คนจะได้ไม่เดินผ่านไปผ่านมา หลังจากสั่งเหล้ามากินหมดไปเกือบครึ่งขวด การสนทนาจึงเริ่มขึ้น

“อ่ะ ไหนเล่ามาซิ เกิดอะไรขึ้นวะ”

วิทย์ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเล่าทุกสิ่งที่ตนได้ยินมาให้ก้องฟัง และเริ่มร้องไห้อีกรอบด้วยความเจ็บใจที่ตัวเองโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

คืนนั้น กว่าก้องและวิทย์จะออกจากร้านก็เกือบสามทุ่ม ฝนที่ตกลงมาตั้งแต่นั่งอยู่ในร้านก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แถมตกหนักขึ้นอีกด้วย วิทย์เมามากจนเดินแทบไม่ไหวต้องให้ก้องช่วยประคอง

“เฮ้ย ทำไมมันตกหนักขนาดนี้วะเนี่ย แล้วนายจะกลับบ้านไหวเหรอ” ก้องแหงนหน้ามองฟ้าแล้วหันมาถามวิทย์

“ม่ายเปนไร เรากลับเองด้ายยย” วิทย์พูดลิ้นพันกันแทบไม่เป็นภาษา “นายม่ายต้องห่วงเราร้อก”

“ไม่เอาอ่ะ ขืนนายไปสภาพนี้คงไม่ถึงบ้านแน่ ๆ ไปค้างบ้านเราดีกว่า” ก้องพูดด้วยความเป็นห่วงทั้งที่ตัวเองก็เมาเหมือนกัน แต่ก้องยังมีสติดีกว่าเพราะไม่ได้กินเยอะเท่าวิทย์

“มะต้องห่วง เรากลับได้” วิทย์พยายามฝืนเดินด้วยตัวเอง “เห็นมะ บอกแล้วว่ากลับด๊ายย” พูดไม่ทันขาดคำวิทย์ก็เซจนหน้าเกือบทิ่มไปบนฟุตบาท ดีที่ก้องรับไว้ทัน

“อย่าดื้อสิวะ แม่ง เมาแล้วยังทำอวดดีอีก นั่น แท็กซี่มาพอดี ไปนอนบ้านเราแหละคืนนี้” ก้องรีบโบกเรียกแท็กซี่และดันวิทย์เข้าไปในรถก่อนตัวเองจะตามเข้าไป

ประมาณสองชั่วโมงกว่า ก้องและวิทย์ก็มาถึงคอนโดในสภาพเปียกปอนด้วยกันทั้งคู่ ฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว ก้องรีบไขกุญแจห้อง พาวิทย์เดินไปนั่งที่โซฟา แต่ยังไม่ทันถึง วิทย์ก็เซจะล้ม ก้องพยายามฝืนดึงตัวไว้ แต่เสียจังหวะ เลยล้มกลิ้งไปด้วยกัน ร่างเปียกโชกของวิทย์ทาบทับอยู่บนตัวก้อง ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามเส้นผมของวิทย์หยดลงบนหน้าผากก้องสองสามหยด ก้องรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวทั้งที่เขาก็เปียกฝนอยู่เช่นกัน

วิทย์จ้องมองเข้าไปในแววตาของก้อง ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง ขณะที่ก้องก็เหมือนโดนมนตร์สะกดจนร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ วิทย์เลื่อนมือมาลูบที่แก้มก้องเบา ๆ และก้มลงจูบปากก้องอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรุนแรงมากขึ้นจนก้องสัมผัสได้ ปลายลิ้นอุ่น ๆ ของวิทย์เริ่มซุกไซ้ไปทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย เลือดในกายทั้งคู่ฉีดพล่าน แม้ก้องยังพอมีสติ แต่ก็มิอาจต้านทานแรงปรารถนาได้อีกต่อไป

ฝนเริ่มซาลง ร่างเปลือยเปล่าของชายสองคนบนผืนพรมสีน้ำเงินเข้ม นอนกอดก่ายกันราวกับเป็นเนื้อเดียว วิทย์หลับไปแล้วด้วยความเมา ส่วนก้องยังนอนลืมตาอยู่ในวงแขนของวิทย์ ก้องเงยหน้ามองวิทย์นิดหนึ่ง ก่อนจะซบหน้าไปที่แผงอกของวิทย์พร้อมรอยยิ้มที่มีความสุข

“นายอย่าหลอกเราอีกคนนะก้อง เราไม่กล้าเชื่อใจใครอีกแล้ว”

เสียงวิทย์ละเมอภายใต้ผ้าห่มอุ่นที่ก้องห่มให้หลังจากก้องเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และพาขึ้นมานอนบนเตียงนุ่ม

ก้องก้มลงไปหอมแก้มวิทย์แล้วพูดว่า

“เราไม่มีวันหลอกนายหรอกวิทย์ เพราะเรา...รัก...นาย” จากนั้นก้องก็ลุกไปปิดไฟที่หัวเตียง และออกไปนั่งอยู่คนเดียวที่ระเบียงทั้งคืนโดยไม่ได้นอน

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านสีขาวที่พลิ้วไหวเบา ๆ ตามแรงลม เข้ามากระทบเปลือกตาจนวิทย์รู้สึกตัว วิทย์ซึ่งอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงแพรสีน้ำเงิน ลุกขึ้นนั่งมองไปรอบ ๆ และพยายามทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“อ้าวตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” ก้องเดินเข้ามาในห้องนอนพอดี

“ยังมึน ๆ อยู่เลย” วิทย์เอามือตบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ “นี่เมื่อคืนเราไม่ได้กลับบ้านเหรอเนี่ย”

“ใช่สิ เมาขนาดนั้นคงกลับบ้านเองได้หรอก กินไปได้ไงวะคนเดียวเกือบหมดขวด แล้วนี่นายจำอะไรไม่ได้เลยเหรอวะ” ก้องถามหยั่งเชิงพร้อมกับมองลึกเข้าไปในแววตาของวิทย์

วิทย์หลบสายตาเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “อืม จำได้แต่ตอนออกจากร้านแล้วก็ขึ้นแท็กซี่แค่นั้นแหละ หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ขอบใจนายมากนะเว้ย ที่อุตส่าห์ช่วยดูแลเรา”

ก้องรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงปกติ “คิดไรมากวะ ก็เพื่อนกัน ใครจะปล่อยให้นายกลับไปคนเดียวได้ เออ แล้วหิวหรือยังทานกาแฟรองท้องหน่อยไหม”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากลับบ้านเลยดีกว่า ป่านนี้ที่บ้านคงเป็นห่วง เพราะเราไม่ได้บอกด้วยว่าจะไปค้างที่ไหน”

“งั้นก็ตามใจ ไม่ลงไปส่งน่ะเว้ย เสื้อผ้าแขวนอยู่ทางโน้นน่ะ”

ก่อนที่วิทย์จะกลับ ก้องก็ยื่นของสิ่งหนึ่งให้วิทย์ เป็นกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ ขนาดถ้วยกาแฟ

“อ่ะ แฮปปี้นิวเยียร์”

“เออใช่ เราลืมไปสนิทเลยวันนี้มันวันปีใหม่แล้วนี่หว่า ขอบใจมาก แฮปปี้นิวเยียร์เช่นกันเพื่อน” วิทย์กล่าวขอบใจด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ขณะที่วิทย์เดินออกมา เขาเหลียวกลับไปมองห้องก้องนิดหนึ่ง และพูดเบา ๆ ว่า

“เราขอโทษนะก้อง ตอนนี้เรายังไม่พร้อมจริง ๆ”

วิทย์รู้สึกผิด ที่แกล้งทำเป็นจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ แม้เขาจะเมามากจนดูเหมือนไม่มีสติ แต่สิ่งที่เขาทำลงไปก็ไม่ได้เกิดจากความพลั้งเผลออย่างแน่นอน

รถเมล์วันนี้ค่อนข้างโล่งเป็นพิเศษ เนื่องจากเป็นช่วงวันหยุดยาว ผู้คนยังไม่กลับจากต่างจังหวัด วิทย์จึงเลือกที่นั่งได้ตามใจชอบ เขาเลือกนั่งเบาะหลังสุด และเริ่มนึกถึงเรื่องของต้นอีกครั้ง เขาควรจะทำยังไงดี เงียบหายไปเลย หรือโทรไปบอกเลิกให้รู้เรื่อง อย่างน้อยก็เป็นการแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้โง่ให้ใครมาสวมเขาได้อีกต่อไป จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ก็แทรกเข้ามาในความคิด วิทย์นึกถึงรสชาติริมฝีปากหวานของก้อง และท่วงท่าที่ดูไร้เดียงสา ใบหน้าใส ๆ ของก้องลอยเข้ามาในห้วงคำนึง วิทย์หยิบกล่องของขวัญที่ก้องให้ขึ้นมาพลิกดู ค่อย ๆ แกะกระดาษห่อออกช้า ๆ และพับเก็บใส่กระเป๋าเสื้อไว้อย่างดี ก่อนจะเปิดฝากล่องออกดูสิ่งที่อยู่ข้างในด้วยความอยากรู้

“หวัดดีแม่ หวัดดียาย” วิทย์ยกมือไหว้แม่และยายของเขาซึ่งกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องรับแขก “พี่ฝ้ายกับพี่ฝนไม่อยู่เหรอ”

“อ่าว กลับมาแล้วเหรอ พี่เขาไปกินเลี้ยงปีใหม่อยู่บ้านป้านวลน่ะ” แม่วิทย์หันมาบอก “แล้วนี่เมื่อคืนไปค้างที่ไหนมา ทำไมไม่โทรบอก โทรไปก็ไม่ติด รู้ไหมว่าทุกคนเขารอกันอยู่”

“แบตหมดน่ะแม่ พอดีเมื่อคืนวิทย์ดื่มเยอะไปหน่อย เลยกลับบ้านไม่ไหวต้องไปค้างบ้านเพื่อน แม่จำไอ้ก้องที่วิทย์เคยเล่าให้ฟังได้ไหมอ่ะ”

วิทย์พูดถึงก้องให้แม่ฟังบ่อย ๆ โดยบอกว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที แต่สนิทกันมาก เพราะวิทย์เคยให้ก้องช่วยติวภาษาอังกฤษให้ช่วงที่วิทย์ยังหางานอยู่ บางครั้งเวลาวิทย์จะไปค้างกับแฟนก็มักเอาชื่อก้องมาอ้าง

“อืม จำได้ คราวหลังถ้าจะไม่กลับ ก็อย่าลืมโทรบอกด้วยแล้วกัน” แม่วิทย์พูดก่อนหันกลับไปดูทีวีต่อ และบ่นพึมพำให้วิทย์ได้ยินว่า “ทำไมชอบไปค้างบ้านคนอื่นนักนะ”

หลังจากปลีกตัวขึ้นมาอยู่บนห้องนอนแล้ว วิทย์ก็หยิบของขวัญในกล่องขึ้นมาดูอีกครั้ง

นาฬิกาข้อมือสีเงินหน้าปัดดำทรงสี่เหลี่ยม มีช่องบอกวันและวันที่ทางด้านขวา สวมใส่ลงบนข้อมือวิทย์ได้พอดิบพอดี วิทย์รู้สึกแปลกใจนิด ๆ ว่าก้องแอบมาวัดข้อมือเขาตอนไหน แต่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ก้องมักรู้เสมอ อย่างเมื่อตอนวันเกิดที่ผ่านมา ก้องก็ซื้อเสื้อเชิ๊ตให้เขาไซส์เดียวกับที่เขาใส่พอดีเช่นกัน

“ตื๊ด ๆ” เสียงเมสเสจมือถือปลุกก้องให้ตื่นขึ้นด้วยท่าทางที่ยังงัวเงียอยู่ หลังจากวิทย์กลับไป ก้องก็เก็บเสื้อผ้าไปซักและทำความสะอาดบ้านอีกนิดหน่อย ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความง่วง เพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนมาทั้งคืน

ก้องเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่ข้างทีวีท้ายเตียงขึ้นมาดู

‘ขอบใจนะ’ ข้อความสั้น ๆ จากวิทย์ แต่ก็ทำให้ก้องรู้สึกดีขึ้นนิดหนึ่ง ที่อย่างน้อยวิทย์ยังมองเห็นคุณค่าในสิ่งที่เขาทำอยู่บ้าง

ถัดมาอีกสองสามวันวิทย์ก็โทรมาเล่าเรื่องแฟนให้ฟัง ด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติไม่ฟูมฟายเหมือนวันแรก เขาตัดสินใจโทรไปบอกเลิกต้น โดยไม่ฟังคำแก้ตัวใด ๆ อีก และครั้งนี้ดูเหมือนจะเลิกกันจริง ๆ เพราะวิทย์ถึงขนาดเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่ แต่ถึงแม้วิทย์จะบอกเลิกกับแฟนไปแล้วก็ตาม ก้องก็ยังคงเป็นได้แค่เพียงเพื่อนสนิทคนหนึ่งของวิทย์เท่านั้น

“ก้องเป็นไรป่าว หมู่นี้ไม่เห็นคุยเก่งเหมือนเมื่อก่อนเลย หรือเป็นเพราะเรื่องที่หอวันนั้น ถ้าใช่ พี่ขอโทษนะ” พัฒน์ถามหลังจากสังเกตเห็นก้องเงียบมาเกือบอาทิตย์

“ไม่เกี่ยวหรอกพี่พัฒน์ เรื่องนั้นผมไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ” ก้องรีบบอกด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด

“งั้นมีเรื่องหนักใจอะไร ระบายให้พี่ฟังได้หรือเปล่า” พัฒน์ถามต่อ

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ไม่นานก็คงดีขึ้น”

“แน่ใจนะ” พัฒน์ถามย้ำ และพยายามชวนคุยเรื่องอื่นแทน

“เออก้อง staff excursion ปีนี้ หัวหน้าเขาบอกหรือยังว่าจะพาไปไหน” พัฒน์พูดถึงโครงการพาพนักงานไปเที่ยวพักผ่อนประจำปี

“เห็นวันนั้นพี่แจนบอกว่าจะพาไปพัทยานะ ให้เราไป survey กันก่อนด้วย” ก้องตอบ

“เหรอ ดีจัง แล้วเราจะไป survey กันวันไหนอ่ะก้อง” พัฒน์มีท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า

ขณะนั้นแจนเพิ่งกลับมาจาก Head office พอดี

“คุยอะไรกันจ๊ะหนุ่ม ๆ ดูน้องพัฒน์สิ หน้าบานเชียว”

“อ๋อ พอดีพี่พัฒน์เขาถามเรื่องไป survey น่ะครับว่าจะไปวันไหน” ก้องอธิบาย แจนเลยถือโอกาสตอบแทนให้

“หัวหน้าให้ไปต้นเดือนหน้าจ้ะ แต่ต้องไปวันหยุดด้วยนะ ห้ามไปวันทำงาน”

วันนี้วิทย์เลิกงานเร็วกว่าปกติ จึงโทรมาชวนก้องไปกินข้าวเย็น ก้องเห็นว่าเคลียร์งานเสร็จหมดแล้วเลยตกปากรับคำไป แม้การเผชิญหน้ากับวิทย์ จะทำให้หัวใจของก้องยิ่งถลำลึกมากขึ้น และยิ่งเจ็บมากขึ้นก็ตาม แต่มันก็เป็นความเจ็บปวดที่แฝงไปด้วยความสุขลึก ๆ ถึงตอนนี้ ก้องมั่นใจแล้วว่าตนเองรักวิทย์จนหมดใจ เป็นความรักที่อีกฝ่ายไม่เคยรับรู้ และไม่เคยมอบกลับคืนให้แม้เพียงครั้งเดียว

“ทำไมนายกินน้อยจังวะ ไม่อร่อยเหรอ” วิทย์ยังคงคุยกับก้องแบบปกติเหมือนที่เคยเป็นมา

“ไม่ค่อยหิวน่ะ สงสัยเมื่อกลางวันกินเยอะไปหน่อย แล้วนี่ได้ติดต่อกับพี่ต้นอีกหรือเปล่า” ก้องลองเลียบเคียงถาม

“มีโทรมาที่บ้านเหมือนกัน แต่เราไม่คุยด้วย ถือว่าวันนั้นคุยกันรู้เรื่องแล้ว”

“แต่ถ้าเขามาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้า นายจะทนใจแข็งได้เหรอ”

“ไม่แล้วว่ะ คราวนี้จบจริง ๆ เราไม่ยอมเป็นตัวตลกให้เขามาหลอกอีกแล้ว”

“แล้วนายคิดว่า...” ก้องหยุดนึกเรียบเรียงคำพูด “...จะมีแฟนอีกไหม”

“ตอนนี้คงยังว่ะ ขอใช้ชีวิตโสดก่อนดีกว่า ใครผ่านมาช่วงนี้ก็เล่นๆ ไปก่อน คงไม่คิดจริงจังอะไร”

วิทย์พูดตรง ๆ โดยไม่ทันคิดว่า คำตอบของเขาเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มตำให้ก้องรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

ใกล้ค่ำ บริเวณชั้น food court เต็มไปด้วยผู้คนที่เพิ่งเลิกงาน และแวะหาอะไรทานก่อนเข้าบ้าน วิทย์ชอบชวนก้องมาทานที่นี่เพราะไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ และก้องก็สามารถเดินไปที่ท่าเรือได้สะดวก

“เดี๋ยวเรากลับก่อนนะวิทย์ รู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้” ก้องบอกขณะวิทย์ยังทานข้าวไม่เสร็จ แม้น้ำเสียงที่พูดออกมาจะสั่นเล็กน้อย แต่วิทย์ก็ไม่ทันสังเกต ก้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่

“อ่าวเหรอ ไม่เป็นไร วันหลังค่อยเจอกัน เดี๋ยวเราว่าจะลงไปซื้อของที่ซูเปอร์ก่อนค่อยกลับบ้าน” วิทย์พูด

หลังจากเดินออกมานอกห้างแล้ว น้ำตาที่กลั้นไว้เมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ไหลออกมา ก้องเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย คำพูดของวิทย์ที่บอกว่าใครผ่านมาช่วงนี้ก็เล่น ๆ ไปก่อน ดังก้องอยู่ในหูซ้ำไปซ้ำมา

“เฮ้ย” ก้องสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ ก็มีใครเอามือมาแตะที่บ่า ก้องหันขวับไปมองโดยอัตโนมัติ

“อะ อ้าว” ผู้ที่แตะบ่าก้องไม่ใช่ใคร พี่พัฒน์ เพื่อนร่วมงานของเขานั่นเอง “พี่พัฒน์ มาได้ยังไง” ก้องถาม ทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนคราบน้ำตาอยู่

“พอดีพี่มาซื้อของแถวนี้น่ะ แล้วเห็นก้องกำลังเดินอยู่ ก็เลยตามมาทัก เป็นไรเนี่ย ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว ตกลงจะบอกพี่ได้หรือยัง ว่าเกิดอะไรขึ้น” คำถามแสดงความห่วงใยของพัฒน์ กระตุ้นน้ำตาก้องให้ไหลออกมามากยิ่งขึ้น

“ไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องพี่ก่อนดีกว่า กลับบ้านไปทั้งอย่างนี้เดี๋ยวไม่หล่อนะ” พัฒน์เอ่ยชวนเนื่องจากเห็นว่าจุดที่ยืนคุยกันอยู่ กับหอพักของเขาไม่ห่างกันเท่าไหร่

“ขอบคุณครับ ทำไมพี่พัฒน์ดีกับผมจังเลย” ก้องกล่าวขอบคุณ หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย

“แหม พูดเหมือนเป็นคนอื่นอย่างนั้นแหละ” พัฒน์เว้นจังหวะนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ “ก้องไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเพราะอะไร”

ก้องได้แต่ยิ้มแหย ๆ และรีบขอตัวกลับ ถ้าวิทย์ใส่ใจเขาได้ครึ่งหนึ่งของพี่พัฒน์ก็คงดี ก้องนึกขณะเดินออกมาจากหอพักของพัฒน์

บ่ายวันหนึ่ง วิทย์โทรมานัดก้องไปเที่ยวซาวน่าที่สุขุมวิทด้วยกันในวันพรุ่งนี้

“อ้าว นายไม่ว่างเหรอ”

“ใช่ ต้องไปสำรวจสถานที่ที่พัทยากับพี่ที่ทำงานน่ะ นายจำคนที่เรานั่งคุยกับเขาที่ซาวน่าแถวสุขุมวิทได้ไหมล่ะ คนนั้นแหละเขามาทำงานอยู่แผนกเดียวกับเรา”

“เหรอ แล้วทำไมไม่เคยเห็นเล่าให้เราฟังเลย”

“เราพยายามจะเล่าให้นายฟังแล้ว แต่นายไม่สนใจเอง” ก้องพูดเสียงเรียบ ๆ

“ช่างมันเหอะ ว่าแต่นายไปค้างด้วยหรือเปล่าเนี่ย”

“ค้างสิ นาน ๆ จะได้ไปพักผ่อนสักที กลางคืนว่าจะไปเดินเล่นแถวพัทยาใต้กันด้วย”

“แล้วทำไมไปแค่สองคน ที่ออฟฟิศมีกันตั้งหลายคนไม่ใช่เหรอ”วิทย์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล เมื่อรู้ว่าก้องต้องไปค้างกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นสองต่อสอง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ทั้งที่วิทย์ก็เฝ้าบอกตัวเองมาโดยตลอด ว่าไม่ได้คิดอะไรกับก้องมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น

“คนอื่นมีแต่ผู้หญิง เขาไม่สะดวกไปค้างคืนหรอก แล้วนายจะเดือดร้อนทำไม”

“เออ เรามันยุ่งเอง คงสนิทกันมากล่ะสิ วันนั้นถึงได้นั่งคุยกันที่ซาวน่าตั้งนาน” วิทย์พูดเสียงห้วน ๆ “งั้นพรุ่งนี้เราไปคนเดียวก็ได้ แค่นี้นะ”

วันต่อมา วิทย์ก็ไปเที่ยวซาวน่าคนเดียวตามที่พูดไว้จริง ๆ เขาเดินไปตามชั้นต่าง ๆ ได้สักพัก ก็เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งท่าทางอ่อนกว่าเขาประมาณ 3-4 ปี เด็กคนนั้นยืนอยู่คนเดียวแถวบันได วิทย์เดินเข้าไปยืนใกล้ๆ และเขยิบเข้าไปหาทีละนิด จนผิวกายสัมผัสกัน ไม่นานเขาก็ชวนเด็กคนนั้นเข้าห้องได้อย่างง่ายดาย และทุกอย่างก็ดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น

เวลาผ่านไป วิทย์ยังนอนอยู่บนเตียง โดยมีเด็กหนุ่มคนนั้นนอนกอดอยู่ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กคนนั้นเลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เป็นเพียงความปรารถนาทางกายที่เก็บกดมาหลายวันเท่านั้น ส่วนในใจของเขากลับคิดถึงแต่ก้อง และยังพาลนึกไปถึงเพื่อนร่วมงานของก้องด้วย ยิ่งคิด ใจของวิทย์ก็รู้สึกร้อนรนมากขึ้น จนกระทั่งเขาทนไม่ไหว รีบขอตัวลุกออกไปจากห้อง ลงไปแต่งตัว และนั่งรถต่อไปที่เอกมัยทันที

“เป็นไงถึงที่พักเรียบร้อยไหม ก้องพักห้องไหนอ่ะ” วิทย์โทรถามก้องขณะนั่งอยู่บนรถทัวร์สายพัทยาจอมเทียน โดยไม่บอกให้ก้องรู้ว่าเขากำลังนั่งรถไปหา

“ถามทำไม จะมาหาเหรอ” ก้องพูดเสียงกวน ๆ โดยไม่คิดว่าวิทย์จะมาจริง ๆ

“ก็...” วิทย์พยายามนึกหาคำอธิบาย “แค่อยากรู้น่ะ จะได้หมดห่วง”

“ห้อง 428 ได้ห้องวิวชายทะเลด้วย สวยมากเลย แค่นี้ก่อนนะวิทย์ พอดีพี่พัฒน์มาชวนไปเดินเล่นแล้ว”

พอได้ยินชื่อพี่พัฒน์ ใจของวิทย์ก็ยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้น และอยากจะไปให้ถึงพัทยาไว ๆ

หลังจากเดินเล่นที่ชายหาดยามค่ำคืน และไปเดินดูของต่อที่ walking street กันจนเมื่อย ก้องกับพัฒน์ก็กลับมาที่ห้องพัก ต่างคนต่างเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมจะอาบน้ำอีกรอบก่อนนอน

“ก้องอาบก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่นั่งดูทีวีอีกแป๊บนึง”

ผ่านไปเกือบสิบนาที ก้องอาบน้ำเสร็จเปิดประตูห้องน้ำออกมา พัฒน์ซึ่งนอนดูทีวีอยู่โดยนุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวก็หันไปมองพอดี ตามตัวก้องมีหยดน้ำเกาะพราว ผิวขาวเรียบเนียนบวกกับใบหน้าใส ชวนให้อารมณ์ของพัฒน์กระเจิดกระเจิงไปถึงไหน ๆ ตอนนี้ เขารู้สึกอยากเข้าไปกอดร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้ามากที่สุด

ก้องเดินมาหยุดอยู่หน้าทีวี พร้อมกับใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดตัวไปด้วย ส่วนพัฒน์ก็ลุกเดินสวนมาเพื่อจะไปอาบน้ำ และหยุดอยู่ตรงด้านหลังก้องพอดี

“ก้อง” พัฒน์เรียกเบา ๆ เมื่อก้องหันไปมอง พัฒน์ก็สวมกอดก้องอย่างรวดเร็วจนก้องรู้สึกตกใจ

“เฮ้ย อะไรอ่ะพี่พัฒน์ ทำไมทำแบบนี้”

“พี่ขอโทษ แต่พี่อยากบอกก้องว่าพี่ชอบก้องนะ ชอบตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอก้องแล้ว” พัฒน์ไม่รอให้ก้องพูดหรือขยับตัวหนีแบบครั้งก่อนอีก เขาประกบปากไปบนริมฝีปากของก้องทันที และชอนไชลิ้นด้วยความชำนาญ ถึงตอนนี้ก้องก็เคลิ้มจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงต้านทาน

“ติ๊ง ต่อง ๆๆๆๆ” เสียงกริ่งห้องพักดังซ้ำกันหลายครั้ง ทำให้ทั้งคู่ต้องผละจากกัน ก้องรีบคว้าเสื้อยืดที่วางอยู่บนเตียงมาสวม และเดินไปเปิดประตู

“อ่าว วิทย์มายังไง” ก้องรู้สึกแปลกใจ และตกใจระคนกัน

“พอดีเรา...มีธุระด่วนที่นี่น่ะ” วิทย์ตอบ “เอ่อ...นายไปพักเป็นเพื่อนเราได้ไหม”

ก้องหันไปหาพัฒน์เหมือนขอคำปรึกษา พัฒน์พยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมกับบอกว่า

“ไปเถอะก้อง พี่อยู่คนเดียวได้ นี่ใช่ไหมเพื่อนที่ก้องเล่าให้พี่ฟังวันนั้น”

“ครับ” ก้องตอบสั้น ๆ เสียงแผ่วเบา และรู้สึกสงสารเมื่อสังเกตเห็นแววตาของพัฒน์เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

ก้องไม่ได้ถึงกับเก็บเสื้อผ้าย้ายไปห้องวิทย์เลยทีเดียว เพราะขี้เกียจจัดกระเป๋าหลายรอบ เขาแค่ไปนอนเป็นเพื่อนวิทย์เท่านั้น และกะว่าตอนจะกลับกรุงเทพฯ ในเช้าวันพรุ่งนี้ ค่อยเข้ามาเก็บของที่ห้องพักของตนกับพัฒน์

“นายมาทำธุระอะไร” ก้องถามด้วยความสงสัย ระหว่างเดินไปที่ห้องของวิทย์ซึ่งอยู่ในโรงแรมเดียวกัน

“เรา...เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากมาเที่ยวพัทยาน่ะ ไม่ได้มาตั้งนานแล้ว” วิทย์ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอธิบาย

“นี่เราก็เกรงใจพี่พัฒน์เหมือนกันนะ ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว”

“จะกลับไปนอนกับเขาก็ได้นะ” น้ำเสียงวิทย์เริ่มขุ่นมัวอีกครั้ง

“เป็นไรของนายวะ” ก้องถาม “อยู่ ๆ ก็โผล่มาไม่บอกไม่กล่าว แล้วยังจะมาทำเสียงหงุดหงิดใส่เราอีก”

“โทษทีว่ะ” วิทย์กล่าวขอโทษเมื่อรู้สึกตัว ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าห้องพักพอดี วิทย์หยิบการ์ดมาเสียบที่ประตู และพูดต่อโดยสายตาจับจ้องอยู่ที่การ์ด “สงสัยเรายังเหนื่อยอยู่ แล้วก็อากาศข้างนอกร้อน ๆ ด้วย อ่ะ...นายเข้าห้องไปก่อน เดี๋ยวเราจะลงไปซื้อเบียร์”

ระหว่างที่นั่งรอ ก้องสังเกตว่าในห้องไม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าของวิทย์แม้แต่ใบเดียว ซึ่งผิดวิสัยของคนมาเที่ยวโดยทั่วไป แต่ก้องก็ไม่ได้ติดใจที่จะซักไซ้อะไรวิทย์อีก เพราะคิดว่าวิทย์คงมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อยากบอก เมื่อวิทย์กลับมา ทั้งคู่ก็ออกไปนั่งดื่มเบียร์กันที่ระเบียงซึ่งอยู่ฝั่งที่มองออกไปเห็นวิวทะเลพอดี ก้องรู้สึกว่าวิทย์อารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้มาก

“ลงไปเดินเล่นชายหาดกันไหมก้อง” วิทย์เอ่ยชวน

“เอาสิ ว่าแต่นายเดินไหวเหรอ กินไปตั้งสองสามขวดแล้ว” ก้องไม่ปฏิเสธ แต่ก็รู้สึกเป็นห่วงวิทย์

“โธ่ เบียร์แค่นี้ ไม่เมาหรอกน่า แต่ถ้านายง่วงไม่ต้องเกรงใจนะ เราไปเดินคนเดียวได้”

“ไม่หรอก ปกติเรานอนดึกกว่านี้อีก งั้นก็ไปเลยแล้วกัน” ก้องบอก พร้อมกับลุกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำเพื่อให้สดชื่นขึ้น

บรรยากาศริมชายหาดพัทยายามนี้ ไม่แตกต่างจากตอนที่ก้องมาเดินกับพัฒน์เมื่อตอนค่ำเท่าไหร่ หากแต่ในใจก้องกลับรู้สึกแตกต่างอย่างสิ้นเชิง การได้มาเดินกับวิทย์สองต่อสองเป็นความสุขที่ก้องไม่อาจปฏิเสธได้ ก้องอยากให้ชายหาดนี้ทอดยาวออกไปเรื่อย ๆ ไม่มีจุดสิ้นสุด เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสอยู่ใกล้วิทย์ไปนาน ๆ

หลังจากเดินไปจนเกือบสุดหาด วิทย์ก็ชวนก้องนั่งพักบนผืนทราย ทั้งคู่เหยียดขาออกไปเพื่อความผ่อนคลาย บริเวณที่วิทย์กับก้องนั่งอยู่ค่อนข้างมืดและไม่มีผู้คนเดินผ่านเหมือนกับแถวหน้าโรงแรม เสียงคลื่นซัดเข้าสู่ฝั่งเป็นระยะ ก้องมองฝ่าความมืดออกไปที่ทะเล สายลมอ่อน ๆ พัดผมที่ยาวปรกหน้าผากให้สะบัดไปมา

“ทะเลก็เหมือนคนนะ นายว่าไหม ยากที่จะคาดเดา บางวันก็สงบ บางวันก็มีคลื่นแรง สามารถทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าได้เลย”

“แล้วนายรู้ไหม ว่าทำไมบางวันทะเลถึงต้องมีคลื่นแรง” วิทย์หันมาถามก้อง

“ไม่เห็นยาก ก็ถ้าวันไหนลมแรง คลื่นมันก็แรงเป็นธรรมดา”

“ใช่ การที่คลื่นมันแรง ก็เพราะมีลม.....นายรู้ไหมก้อง ว่านายเป็นเหมือนลมที่ทำให้อารมณ์เราเปลี่ยนแปลงโดยไม่รู้ตัว” วิทย์ตัดสินใจพูดสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ

“ตอนแรกเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเราถึงต้องมาที่นี่ แต่หลังจากที่เราเห็นนายอยู่ที่โรงแรมกับเพื่อนนายเมื่อกี้ ทำให้เรารู้ตัวทันทีว่าเรา...คิดยังไงกับนาย”

“พูดอะไรวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ถึงแม้ว่าพอจะเดาได้ แต่ก้องก็แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ เพื่อต้องการให้อีกฝ่ายพูดออกมาให้ชัดเจน

“นายก็รู้ใช่ไหม ว่าเราเคยเจ็บจากการโดนแฟนหักหลังมาขนาดไหน เราเลยยังไม่กล้าที่จะคบใคร เพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เราถึงได้พยายามปฏิเสธหัวใจตัวเองมาตลอด แต่ในที่สุดเราก็ทำไม่สำเร็จ เราว่านายคงเดาออกนะว่าเราหมายถึงอะไร”

“นายต้องการจะบอกอะไร” ก้องถามต่อ

แทนคำตอบ วิทย์เอื้อมแขนมาโอบที่ไหล่ก้อง และรั้งเข้ามาจนชิดตัว ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปที่ปากก้องเนิ่นนาน จนก้องตัวสั่นสะท้าน มือข้างหนึ่งของวิทย์ค่อย ๆ เลื่อนไล้ไปตามต้นคอก้อง เขาเผยอริมฝีปากดันปากก้องให้เปิดออก และสอดลิ้นแทรกผ่านเข้าไปอย่างนุ่มนวล ลำตัวของก้องค่อย ๆ เอนลงบนผืนทรายตามแรงดันของวิทย์ที่โถมทับลำตัวก้องอย่างช้า ๆ เสียงคลื่นยังคงซัดเข้าหาฝั่งอย่างต่อเนื่อง สอดรับกับเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่หอบถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะสงบลงพร้อมคลื่นลูกใหญ่ที่ถาโถมเข้าสู่ฝั่งในไม่กี่นาทีต่อมา

“คบกับเราได้ไหมก้อง” วิทย์ถามขณะใช้มือลูบไปตามเส้นผมก้องซึ่งเลอะไปด้วยเศษทราย

‘นายน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว เรารอให้นายถามคำถามนี้กับเรามานานเหลือเกิน’ ก้องซึ่งนอนหนุนแขนวิทย์อยู่นึกในใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาวิทย์และพูดว่า “นายแน่ใจแล้วเหรอ ว่านายพร้อมที่จะคบใคร”

วิทย์พลิกตัว เปลี่ยนท่าเป็นเท้าแขนคร่อมร่างก้อง ใบหน้าของเขาก้มลงมาจนเกือบชิดใบหน้าก้อง เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“แน่ใจสิ แล้วนายสัญญาได้ไหมว่านายจะไม่ยุ่งกับใครอีก ส่วนเราก็จะไม่ยุ่งกับใครเหมือนกัน”

“เราสัญญา” ก้องตอบอย่างมั่นใจ

หลังจากวันนั้น พัฒน์มีท่าทีห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คุยเล่นกับก้องเหมือนก่อน ตอนกลางวันก็ปลีกตัวไปทานข้าวคนเดียว แม้วันที่พาพนักงานของโรงแรมไปพักผ่อนที่พัทยาพัฒน์จะดูร่าเริง เป็นผู้นำเล่นเกมทั้งบนรถและริมชายหาดอย่างสนุกสนาน และเข้าขากับก้องได้เป็นอย่างดี แต่ก้องก็มองออกว่าพัฒน์ทำไปตามหน้าที่เท่านั้น ก้องพอจะเข้าใจความรู้สึกของพัฒน์ดี และพยายามหาทางปรับความเข้าใจกับพัฒน์หลายครั้ง แต่ดูเหมือนพัฒน์จะไม่เปิดโอกาสให้ก้องได้อธิบายอะไรเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ก้องเดินเข้าไปพบหัวหน้า

“หัวหน้าครับ ผมมาลาออก”

ศุภชัยเงยหน้าจากเอกสารกองโต เลิกคิ้วเล็กน้อย

“อ้าว...ทำไมล่ะก้อง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมจะไปเรียนต่อ ที่ไม่ได้บอกหัวหน้าตั้งแต่วันที่รู้ผล เพราะตอนแรกผมกะว่าจะไม่ไปเรียนแล้ว แต่แม่ผมไม่ยอม”

“ดีแล้วล่ะ อนาคตเรายังอีกไกล แล้วเปิดเทอมเมื่อไหร่ล่ะ”

“ประมาณต้น ๆ มิถุนาครับ”

“ถ้าอย่างนั้น ก้องช่วยทำต่อไปอีกสักเดือนได้ไหม บอกตรง ๆ ว่าผมเสียดายนะ คนมีความรับผิดชอบแล้วก็หนักเอาเบาสู้แบบก้องเดี๋ยวนี้หายากเต็มที เด็กรุ่นใหม่ ๆ มีแต่ความรู้ แต่ไม่ค่อยมีทักษะการทำงานเท่าไหร่ อยากจะทำแต่งานสบาย ๆ เข้ามาตอนแรกก็เรียกร้องเงินเดือนสูง ๆ ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์อะไรเลย”

“ไม่มีปัญหาครับหัวหน้า เพราะช่วงนี้ผมก็ยังว่างอยู่”

ระหว่างที่ก้องนั่งคุยกับหัวหน้า พัฒน์ก็เคาะประตูถือแฟ้มเข้ามาให้หัวหน้าเซ็น

“เออนี่ พัฒน์รู้หรือยังว่าก้องเขาจะไม่อยู่กับเราแล้วนะ” หัวหน้าพูดขณะส่งเอกสารคืนให้พัฒน์หลังจากเซ็นเสร็จ

พัฒน์สะดุ้งเล็กน้อยโดยไม่มีใครสังเกต เขาตอบหัวหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ยังไม่ทราบเลยครับ ก้องไม่ได้เล่าให้ผมฟัง”

“พอดีก้องเขาสอบติดโทน่ะ มิถุนานี้ก็ไปแล้ว เดี๋ยวใกล้ ๆ วันไปค่อยนัดเลี้ยงส่งกัน”

“ยินดีด้วยนะก้อง...” พัฒน์หันไปยิ้มให้ก้อง แววตาเศร้า ๆ “เอ่อ หัวหน้าครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ” พูดจบพัฒน์ก็เดินออกจากห้องไปทันที

“งั้นผมก็ขอตัวเหมือนกันนะครับ” ก้องบอกหัวหน้า และรีบเดินตามพัฒน์ออกไปติด ๆ

“พี่พัฒน์” ก้องเรียกเบา ๆ ฝ่ายที่ถูกเรียกหันมามอง

“เอ่อ...ออกไปคุยกันข้างนอกแป๊บนึงได้ไหม”

ยังไม่ทันที่พัฒน์จะตอบ เสียงพี่แจน เลขาก็แทรกขึ้นมา

“เออก้อง เมื่อกี้ทางประกันสังคมเขาโทรมาว่าเรื่องเรียบร้อยแล้วนะ ให้ก้องออกไปเอาเอกสารตอนนี้ได้เลย รีบไปเถอะเดี๋ยวเขาจะปิดซะก่อน”

สรุปว่าวันนั้น ก้องเลยไม่ได้คุยกับพัฒน์ตามที่ตั้งใจไว้ เพราะต้องรีบไปธุระ แม้แต่วันสุดท้ายที่ก้องมาทำงาน ก็เป็นช่วงที่พัฒน์ลาพักร้อนพอดี ทำให้ไม่มีโอกาสได้ร่ำลากัน

“ไปแล้วครับพี่แจน” ก้องเอ่ยลาด้วยความรู้สึกเศร้าลึก ๆ ทั้งห้องเหลือเพียงก้องกับพี่แจนเท่านั้น เพราะหัวหน้าติดประชุมด่วนไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่

“จ้า โชคดีนะ ถ้าผ่านมาแถวนี้ อย่าลืมแวะมาเยี่ยมพี่บ้างล่ะ เออ แล้วนี่มีใครมาช่วยก้องขนของหรือเปล่า”

“ไม่มีหรอกครับ ผมไม่มีของอะไรมาก ใส่แค่เป้ใบเดียวก็หมดแล้ว เดี๋ยวผมไปดูของที่โต๊ะอีกทีดีกว่า ว่าลืมอะไรหรือเปล่า”

ก่อนไป ก้องแวะที่โต๊ะของพัฒน์ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งใส่ไว้ในลิ้นชักโดยที่แจนไม่ทันสังเกต

ระหว่างเดินออกมาจากโรงแรม ก้องเหลียวมองดูตัวตึกอีกครั้งด้วยแววตาเศร้า ๆ ตลอดระยะเวลาที่ทำงานที่นี่ ก้องรู้สึกผูกพันทั้งสถานที่และเพื่อนร่วมงาน การได้ทำงานฝ่ายบุคคล ทำให้ก้องรู้จักผู้คนมากมาย ชื่อของพนักงานทุกคนล้วนผ่านมือก้องในการบันทึกประวัติลงคอมพิวเตอร์ทั้งนั้น ด้วยนิสัยสุภาพบวกกับอัธยาศัยดี เวลาพนักงานมีปัญหาจึงมักเข้ามาหาก้องก่อนเสมอ ทั้งที่บางเรื่องก็นอกเหนือไปจากหน้าที่ของก้อง ถ้าก้องเรียนจบคงไม่มีโอกาสได้ทำงานด้านนี้อีกแล้ว เพราะคนที่เรียนจบสาขานี้ส่วนใหญ่มักไปเป็นอาจารย์ตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ มากกว่า ซึ่งเป็นสิ่งที่แม่ของก้องคาดหวังไว้ด้วยเช่นกัน

“ก้องออกมาหรือยัง” วิทย์โทรถามขณะเพิ่งเลิกงาน

“อืม...กำลังจะขึ้นแท็กซี่กลับบ้านพอดี แล้วคืนนี้นายจะมาค้างบ้านเราหรือเปล่า”

“ช่วงนี้คงไม่ได้ว่ะ แม่เริ่มบ่นแล้ว เขาบอกไม่ชอบให้ไปค้างบ้านคนอื่น นายไม่โกรธเรานะ” วิทย์กลัวก้องจะโกรธ เพราะตั้งแต่กลับจากพัทยาวันนั้น วิทย์ก็ไปค้างกับก้องบ่อย ๆ

“จะไปโกรธทำไมล่ะ คนเป็นแม่เขาก็ต้องหวงลูกชายเป็นธรรมดา” ก้องพูดอย่างเข้าใจ

“เดี๋ยววันหลังนายมาค้างบ้านเราก็ได้ แม่เราคงไม่ว่าหรอก” วิทย์พยายามหาทางออก เพื่อจะได้มีโอกาสอยู่กับก้องเหมือนเดิม

นับตั้งแต่วันที่ออกมาจากโรงแรม ก้องก็ไม่ได้กลับไปเจอพัฒน์อีกเลย ประกอบกับการเรียนในระดับปริญญาโทที่ค่อนข้างหนัก มีงานต้องอ่านต้องค้นคว้ามากมาย ทำให้ก้องไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น

ถึงแม้ช่วงนี้ วิทย์ไม่ได้มาค้างที่คอนโดก้องบ่อยเหมือนเมื่อก่อน บางทีแค่แวะมาตอนค่ำ แล้วก็กลับบ้านไปในตอนดึก แต่ทั้งคู่ก็ยังโทรศัพท์คุยกันทุกวัน

“วันอาทิตย์หน้านายรับปริญญาใช่ป่ะ” ก้องถามขึ้นระหว่างที่คุยโทรศัพท์กันอยู่

“อืม นายว่างไหมล่ะ เราอยากให้นายมาช่วยถ่ายรูปให้เรา จะได้มีรูปถ่ายครบทั้งครอบครัว”

“ว่างสิ เราสอบ final เสร็จพอดี แล้วที่บ้านนายมีใครไปมั่งล่ะ”

“ก็มีแม่ พี่ฝ้าย พี่ฝน แล้วก็ป้านวลแค่นี้แหละ คืนวันเสาร์นายมาค้างบ้านเราสิ ตอนเช้าจะได้ออกพร้อมกัน”

“เอางั้นเหรอ ว่าแต่แม่นายคงไม่ว่านะถ้าเราไปค้าง”

“ไม่หรอก เวลาเราพาเพื่อนมาค้างที่บ้านไม่เห็นแม่เคยว่าอะไรเลย ที่แม่ไม่ชอบคือตอนเราไปค้างบ้านคนอื่นมากกว่า” วิทย์พยายามพูดให้ก้องคลายกังวล

บ่ายวันเสาร์ วิทย์นัดก้องมารอตรงแฟมิลี่มาร์ทหน้าปากซอย และขี่มอเตอร์ไซค์ออกมารับ ระหว่างที่ซ้อนท้ายวิทย์เข้าบ้าน ก้องก็คิดไปตลอดทางว่าญาติ ๆ ของวิทย์จะเป็นอย่างไร จะชอบเขาหรือเปล่า ถึงก้องจะเคยชินกับการพบปะผู้คนแปลกหน้ามากมายเมื่อครั้งทำงานอยู่ฝ่ายบุคคล แต่เขาก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่วิทย์พาเขาเข้าบ้าน แม้จะเป็นในฐานะเพื่อนก็ตาม

ความคิดก้องสะดุดลง เมื่อวิทย์เอื้อมมือซ้ายมาแตะที่ต้นขา

“เป็นไรวะก้อง นั่งเงียบเลย”

“อ๋อ พอดีมองข้างทางอยู่น่ะ แถวนี้ร้านค้าเยอะดี ของกินก็เพียบ ไม่เหมือนบ้านเราจะหาอะไรกินทีต้องไปถึงตลาด หรือไม่ก็ไปห้าง”

“วันหลังถ้านายมาค้างอีก เราจะพาไปกินก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ขอบอกว่าร้านนี้อร่อยมาก เคยออกทีวีด้วย” วิทย์ชวนก้องคุยไปเรื่อย ๆ จนถึงบ้าน

ขณะนั้น แม่ของเขากำลังยืนคุยกับน้าข้างบ้านอยู่นอกรั้วพอดี วิทย์จึงแนะนำก้องให้รู้จักแม่ ก่อนจะเข็นมอเตอร์ไซค์เข้าไปเก็บในบ้าน

“ก้อง นี่แม่เรา ส่วนนั่นน้าปานอยู่บ้านติดกัน เอ่อ...แม่ นี่ไงก้องที่วิทย์เล่าให้ฟังบ่อย ๆ เดี๋ยวนี้มันเรียนโทแล้วนะ โคตรเก่งเลย วิทย์ยังเพิ่งจะรับปริญญาเอง” วิทย์พยายามโฆษณาสรรพคุณของก้องเต็มที่

“หวัดดีครับ” ก้องยกมือไหว้ทั้งสองคน และสังเกตว่าคนที่ชื่อน้าปานมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ

“ขอบใจนะจ๊ะ อุตส่าห์มาช่วยถ่ายรูปให้” แม่วิทย์ยิ้มท่าทางไม่ถือตัว ไม่ดุเหมือนที่ก้องจินตนาการไว้ “ไปวิทย์ พาเพื่อนเข้าบ้านก่อน ตามสบายเลยนะก้อง เดี๋ยวแม่คุยกับน้าปานอีกพัก ค่อยตามเข้าไป”

เมื่อเข้าไปในบ้าน ก้องก็ได้รู้จักยาย และพี่สาวทั้งสองของวิทย์ครบพอดี พวกเขากำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ ทุกคนดูอัธยาศัยดี ทำให้ก้องไม่เกร็ง ความรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรกจางหายไป

ฝ้ายซึ่งเป็นพี่สาวคนโต ท่าทางจะคุยเก่งกว่าเพื่อน ส่วนฝนถึงจะดูเงียบ ๆ แต่ก็ยิ้มแย้มตลอดเวลา วิทย์เคยเล่าให้ฟังว่า บุคลิกพี่สาวคนนี้จะคล้ายกับยายเมื่อตอนสาว ๆ ที่เป็นคนเงียบและค่อนข้างเรียบร้อย

หลังจากนั่งคุยกันได้สักพัก วิทย์กับก้องก็ขอตัวเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้องนอน

“แม่นายท่าทางใจดีนะ” ก้องบอกวิทย์

“อืม แต่อย่าให้โกรธเชียว เรายังจำได้เลยตอนที่เขาทะเลาะกับพ่อก่อนจะเลิกกันน่ะ....” วิทย์พูดถึงตรงนี้ก็รู้สึกลำคอตีบตันขึ้นมาทันที จึงเปลี่ยนเรื่องคุย

“เออ...พรุ่งนี้เย็นถ้านายไม่รีบไปไหน อยู่ค้างกับเราอีกคืนก็ได้นะ”

“เอาสิ อยากให้นายพาไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นด้วย ไหน ๆ ก็มาแล้ว”

วิทย์เดินเข้ามาสวมกอดก้องทางด้านหลัง ขณะที่ก้องกำลังยืนเกาะขอบหน้าต่างอยู่

“นายรู้ไหม ว่าเรามีความสุขที่สุดเลย เวลามีนายอยู่ใกล้ ๆ ถ้าวันนั้นไม่มีนายสักคน เราคงเผลอทำอะไรบ้า ๆ ไปแล้ว” วิทย์หมายถึงตอนที่เขาเลิกกับพี่ต้นใหม่ ๆ “ตอนนี้เราไม่ได้ยุ่งกับใครอีกเลย มีแต่นายคนเดียว นายยังจำสัญญาที่ให้กับเราได้ใช่ไหม”

“ได้สิ” ก้องหันมา ทำให้แก้มเกือบชนจมูกโด่ง ๆ ของวิทย์ ก้องหน้าแดงเล็กน้อย

“จริง ๆ เราน่าจะเป็นคนทวงสัญญาจากนายมากกว่านะ เพราะนายต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ ไม่รู้แอบไปเที่ยวซาวน่ามั่งหรือเปล่า” ก้องแกล้งพูดดักคอน้ำเสียงไม่จริงจัง ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำ

วันต่อมา ก้องทำหน้าที่เป็นช่างภาพตลอดทั้งวัน ทำให้ก้องได้รู้จักเพื่อนสมัยเรียนของวิทย์เพิ่มอีกหลายคนจากการแนะนำของวิทย์

ช่วงที่วิทย์เข้าหอประชุมเพื่อเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ก้องคอยดูแลญาติของวิทย์เป็นอย่างดี ทั้งไปซื้อน้ำซื้อขนมมาให้ โดยไม่รู้สึกว่าเป็นภาระใด ๆ ทั้งสิ้น

“เพื่อนตาวิทย์คนนี้ เขาไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหนเหรอหนูฝ้าย” ป้านวลถามระหว่างที่ก้องไปเข้าห้องน้ำ

“เห็นวิทย์บอกว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีน่ะค่ะ สนิทกันช่วงวิทย์กำลังหางานทำ ตอนนั้น วิทย์ให้เขาช่วยติวภาษาอังกฤษให้ เผื่อใช้เวลาสัมภาษณ์งาน” ฝ้ายอธิบายตามที่รู้มา

“แต่ป้าว่าเขาสนิทกันมากเลยนะ จนดูเกินเพื่อนยังไงไม่รู้”

“ป้านวลก็ คิดมากไปได้ ดูถ่ายทอดต่อดีกว่าใกล้ถึงชื่อวิทย์แล้ว”

หลังจากวันนั้น วิทย์ก็ชวนก้องมาค้างที่บ้านบ่อยขึ้น โดยบอกแม่ว่าก้องเอางานมาให้ช่วยพิมพ์

ตลอด 2 ปีแรกที่ก้องไปเรียนต่อ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังดำเนินไปด้วยดี ไม่มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งใด ๆ เนื่องจากก้องก็ยุ่งอยู่กับการเรียน ส่วนวิทย์ก็ยุ่งอยู่กับการทำงานที่ต้องรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้น จึงไม่มีโอกาสไปพบเจอคนอื่นให้จิตใจไขว้เขว วันหยุดเสาร์อาทิตย์ทั้งคู่จะหาเวลาไปดูหนัง ทานข้าวด้วยกันเสมอ และบางทีก็ไปเที่ยวไกล ๆ ถึงต่างจังหวัด ซึ่งส่วนใหญ่จะไปทะเลแถบภาคตะวันออก เช่น เกาะเสม็ด เกาะช้าง และพัทยา เพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินทางมาก

“งานใกล้เสร็จหรือยัง เราจะหลับแล้วนะ” วิทย์โทรมาตามขณะที่ก้องกำลังนั่งพิมพ์วิทยานิพนธ์อยู่ที่บ้าน ก้องเงยหน้ามองนาฬิกาที่ท้ายเตียง และพูดอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้อีกฝ่ายรอจนดึก

“จะเที่ยงคืนแล้วเหรอเนี่ย โทษที ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ รอแป๊บนะ พอดีนั่งพิมพ์งานเพลินไปหน่อย”

ช่วงนี้ก้องนอนดึกแทบทุกคืน เพราะใกล้ถึงกำหนดส่งรูปเล่มวิทยานิพนธ์แล้ว แต่เขาก็ยังคงไปหาวิทย์อย่างสม่ำเสมอประมาณอาทิตย์ละสามสี่วัน โดยหลังจากพิมพ์งานเสร็จ ก้องต้องเรียกแท็กซี่แถวหน้าคอนโดให้ไปส่งที่บ้านวิทย์เป็นส่วนใหญ่เพราะรถเมล์หมด

คืนนี้ ก้องต้องอาศัยบริการแท็กซี่เหมือนเช่นเคย ไม่นาน เขาก็มาถึงบ้านวิทย์ด้วยความรู้สึกง่วงเต็มที่

“ที่บ้านหลับกันหมดแล้วสิ” ก้องเดา เนื่องจากเห็นทุกห้องปิดไฟเงียบ

“อืม...เราก็เผลอหลับไปหน่อยเหมือนกัน แล้วนี่วิทยานิพนธ์นายไปถึงไหนแล้วอ่ะ” วิทย์ถามขณะหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนมาให้ก้องเปลี่ยน

“ตอนนี้เหลือปรับตรงบทสุดท้าย แล้วก็แก้ไวยากรณ์อีกนิดหน่อย ถึงตอน ป.ตรี เราจะจบเอกอังกฤษมาก็จริง แต่พอต้องเขียนภาษาอังกฤษแนววิชาการทั้งเล่มแบบนี้ เล่นเอามึนเลย”

“เอาน่า นายเก่งอยู่แล้ว เดี๋ยวก็เสร็จ รีบไปอาบน้ำนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย ต้องออกแต่เช้ามืด”

“อย่าลืมตั้งนาฬิกาปลุกล่ะ นายไม่เบื่อเกาะเสม็ดมั่งเหรอไปตั้งหลายครั้งแล้ว”

“ไม่รู้ดิ เราชอบบรรยากาศที่นั่นนะ คนไม่พลุกพล่านเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ไกลมากด้วย” วิทย์อธิบาย ก่อนจะหันมาสังเกตรูปร่างก้องขณะที่เปลี่ยนมานุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อยแล้ว “เอ...ดูนายตัวใหญ่ขึ้นป่าววะ”

“เออดิ ขึ้นมาตั้งสี่ห้าโล ช่วงนี้ไม่ได้ออกกำลังกายเลย เอาแต่กินแล้วก็นั่งทำงานอยู่ที่ห้องตลอด นายก็พอกันแหละ ตอนเจอใหม่ ๆ เห็นผอมจะตาย”

“แหะ ๆ ว่าจะลดอยู่ แต่ยังไม่มีเวลาเลย ดีแล้วล่ะ เวลากอดกันจะได้อุ่น ๆ ไง”

เวลาผ่านไปจนก้องเรียนจบ และได้งานทำเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านวิทย์เท่าไหร่ ทั้งคู่ก็ยังไม่มีโอกาสลดน้ำหนักเป็นเรื่องเป็นราว ได้แต่ควบคุมไว้ไม่ให้น้ำหนักเพิ่มมากไปกว่าเดิม

ตั้งแต่ก้องเริ่มทำงานเป็นอาจารย์ วิทย์ชวนก้องมาค้างที่บ้านบ่อยขึ้น เพราะไม่อยากให้ก้องต้องลำบากในการเดินทาง จนช่วงหลัง ๆ ก้องเริ่มสังเกตว่าแม่และพี่สาวของวิทย์ไม่คุยเล่นกับเขาเหมือนก่อน ก้องพยายามถามวิทย์จนได้ความว่า ทุกคนคิดว่าก้องชอบมาค้างที่นี่เพราะอยู่ใกล้ที่ทำงาน และยังทำให้พวกเขาสิ้นเปลืองของใช้ในห้องน้ำอีกด้วย

ก้องรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่กลายเป็นว่าเรามาสร้างความลำบากให้พวกเขาอย่างนั้นหรือ ทั้งที่ก้องไม่ได้อยากมาค้างบ้านคนอื่นเลยสักนิด ไม่ใช่แม่วิทย์เองหรอกหรือที่ไม่ชอบให้วิทย์ไปค้างที่อื่น จนก้องต้องยอมเสียค่าแท็กซี่เป็นว่าเล่นเพื่อนั่งมาหาลูกชายของเขา

หลังจากวันนั้น ก้องก็มาค้างที่บ้านวิทย์ห่างขึ้นเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงเดือนละครั้งสองครั้ง แม้วิทย์จะบอกไม่ให้ก้องคิดมาก แต่ก้องก็ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ใคร

ถึงแม้ก้องจะยังไปค้างบ้านวิทย์อยู่ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้มีอะไรกันเหมือนเมื่อก่อน ส่วนใหญ่พอดูทีวีเสร็จ วิทย์ก็จะเผลอหลับไป ก้องยอมรับว่ารู้สึกเหงาอยู่บ้างทั้งที่มีวิทย์นอนอยู่ข้างกาย เขาพยายามทำความเข้าใจว่าคงเป็นเพราะระยะเวลาในการคบกันที่นานเกินไป จึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับวิทย์เป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า

เทอมแรกของการสอน ก้องรับผิดชอบเพียงแค่ 2 วิชา ทำให้มีเวลาว่างค่อนข้างมาก จึงตั้งใจว่าจะลดน้ำหนักให้ได้ พอดีช่วงนั้นมีฟิตเนสกำลังจะเปิดใหม่ อยู่ติดกับห้างที่ก้องและวิทย์ชอบนัดเจอกันหลังเลิกงาน ฟิตเนสแห่งนี้ยังสร้างไม่เสร็จดี แต่ต้องการระดมทุนจากลูกค้าก่อน จึงเปิดสถานที่ออกกำลังกายชั่วคราวให้ลูกค้าเล่นบริเวณชั้นสองของห้าง และคิดค่าบริการรายเดือนในราคาไม่แพงมากสำหรับลูกค้าที่ยอมเซ็นสัญญา 1 ปี โดยโฆษณาว่าที่นี่เป็นฟิตเนสที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย และเมื่อสร้างเสร็จแล้วจะมีสระว่ายน้ำอยู่ชั้นบนด้วย

“นายสมัครเป็นเพื่อนเราหน่อยดิ เล่นคนเดียวมันเขิน ๆ ไงไม่รู้” ก้องพยายามคะยั้นคะยอให้วิทย์สมัครด้วยกัน หลังจากได้พูดคุยสอบถามรายละเอียดกับพนักงานขายของฟิตเนสมาเมื่อตอนเย็น

“โธ่ก้อง เราเลิกงานก็ค่ำแล้ว ขืนมาเล่น กว่าจะได้กลับบ้านคงดึก ไม่ไหวอ่ะ แถมยังสิ้นเปลืองอีก”

ดังนั้น ก้องจึงตัดสินใจสมัครสมาชิกเพียงคนเดียว เพราะอยากกลับไปหุ่นดีเหมือนเดิม และที่นี่เอง ทำให้เขาได้มีโอกาสพบกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในฟิตเนส

ผ่านไปเกือบสองเดือน น้ำหนักก้องก็ลดลงมาเป็นปกติเท่ากับตอนที่รู้จักกับวิทย์ใหม่ ๆ แต่การลดได้รวดเร็วขนาดนี้ ก้องต้องแลกกับการเสียเงินค่าเทรนเนอร์ไปเกือบสามหมื่น ซึ่งจริง ๆ แล้วการเทรนก็ไม่มีอะไรมาก ใช้เวลาแค่วันละ 1 ชั่วโมง โดยใน 1 ชั่วโมงนั้นเทรนเนอร์ให้ก้องเสียเวลาไปกับการวิ่งลู่วิ่งด้วยตนเองเกือบครึ่งชั่วโมง เหลือเวลาได้ออกกำลังกายกับเครื่องประเภทอื่นจริง ๆ แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ถ้าหมดโปรแกรมนี้แล้ว ก้องคงไม่ซื้อโปรแกรมต่ออีกแน่นอน แม้เทรนเนอร์จะพยายามโน้มน้าวใจแทบทุกครั้งก็ตาม เพราะก้องรู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบยังไงไม่รู้

นับตั้งแต่วันแรกที่ก้องพบผู้ชายคนนั้น ก้องก็ไม่เห็นเขามาเล่นอีกเลย ทุกครั้งที่ไปออกกำลังกาย ก้องไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องคอยมองหาเขาอยู่เรื่อย ๆ จนวันที่วิทย์นัดเจอก้องที่หน้าแมคโดนัลด์ซึ่งอยู่ติดกับฟิตเนส ก้องก็เห็นเขามาเดินซื้อของกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคาดว่าจะเป็นแฟน ทำให้ก้องรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก จนวิทย์สังเกตได้เมื่อกลับไปถึงบ้าน

“นายยังรักเราหรือเปล่า”

“เฮ้ย ทำไมถามงั้นล่ะ ไม่รักนายแล้วเราจะไปรักใคร”

ก้องยังจำบทสนทนาระหว่างเขากับวิทย์ในคืนนั้นได้ดี ก้องยอมรับว่า ณ ขณะนั้น แม้ใจของเขาอาจจะไขว้เขวไปบ้าง แต่เขาก็ยังมั่นใจว่าความรักที่เขามีให้วิทย์นั้นยังคงเดิม

วันนี้ก้องไม่มีตารางเทรน เลยมาออกกำลังกายเอง หลังจากวิ่งไปได้สิบห้านาที ก้องก็เตรียมตัวไปเข้าคลาสบอดี้คอมแบทต่อ ระหว่างนั้นมีคนมายืนรอเข้าคลาสบริเวณหน้าห้องออกกำลังกายเต็มไปหมด พลันสายตาก้องก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง ใบหน้าขาวใสตัดกับรอยหนวดเคราที่ขึ้นบาง ๆ สวมเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีขาว กางเกงขาสั้นสีดำ มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กพาดบ่า เตรียมจะเข้าคลาสเหมือนกัน ท่าทางหยิ่ง ๆ ไม่สนใจใครแบบนี้ ก้องจำเขาได้แม่นยำ ในใจก็อยากจะเข้าไปทัก แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ผลสุดท้าย ก็ได้แค่แอบมองเขาไปเรื่อย ๆ จนหมดคลาส ก่อนจะแยกย้ายกันไปออกกำลังกายอย่างอื่นต่อ

จนกระทั่งหลังออกกำลังกายเสร็จ ขณะที่ก้องกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ และก้มหน้าก้มตาเอาเสื้อผ้าเก็บในล็อกเกอร์ ก็มีเสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

“น้องครับ” ตอนแรกก้องไม่ได้ใส่ใจเพราะไม่คิดว่าจะมีใครเรียก จนเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ก้องจึงเงยหน้าหันไปมอง พร้อมด้วยหัวใจที่เต้นแรง เพราะเจ้าของเสียงนั้นคือคนที่ก้องเฝ้ามองมาตลอดนั่นเอง

“เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ” ก้องพยามควบคุมอาการไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนเองตื่นเต้นแค่ไหน

“กระเป๋าสตางค์หล่นนะครับ ใช่ของน้องหรือเปล่า” ชายคนนั้นชี้ให้ดูกระเป๋าสตางค์ที่หล่นอยู่หน้าล็อกเกอร์ของก้อง และเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ล็อกเกอร์ใกล้ ๆ กัน

ก้องหันไปทางชายคนนั้น หลังจากเก็บกระเป๋าขึ้นมาแล้ว

“ขอบคุณนะครับที่บอก ถ้าหายไปคงแย่”

ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ “คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

รอยยิ้มของเขาทำให้จิตใจก้องหวั่นไหวขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ก้องก็พยายามเตือนตัวเองว่าเรามีแฟนแล้ว ไม่ควรไปยุ่งกับใครอีก การรักเดียวใจเดียวสำหรับเกย์อาจเป็นเรื่องยากและแทบจะเป็นไปไม่ได้ แรก ๆ อาจบอกว่ารักกันมากมาย แต่สุดท้าย ไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ปันใจไปมีคนอื่น ก้องไม่อยากเข้าไปอยู่ในวงจรแบบนั้น

“มาเล่นบ่อยหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้ม ๆ นั้นดังแทรกเข้ามาในความคิด

“เกือบทุกวันแหละครับ แล้วพี่ล่ะครับ ไม่เห็นตั้งนาน”

“ผมไม่ได้มาเล่นเกือบสองเดือนแล้ว พอดีทางบริษัทส่งไปดูแลสาขาที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ เออ...ว่าแต่รู้ได้ยังไงว่าผมไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว”

ก้องยิ้มกลบเกลื่อนอาการเขิน ไม่น่าหลุดเลยเรา เดี๋ยวเขาก็รู้หมดว่าเราสนใจเขา

“ผมเคยเห็นพี่มาเล่นครั้งหนึ่งน่ะครับ แล้วก็ไม่เห็นอีกเลย” ก้องรีบบอก ขณะที่อีกฝ่ายแต่งตัวเสร็จพอดี

“ผมกลับก่อนนะ น้องชายคงมารอแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน”

นับแต่วันนั้น ก้องก็ได้เจอกับเขาเกือบทุกเย็น หลังออกกำลังกายเสร็จ เขามักมานั่งพักคุยกับก้องเป็นประจำก่อนไปอาบน้ำ ทำให้ก้องได้รู้ข้อมูลส่วนตัวของเขาเพิ่มขึ้น พงษ์อาศัยอยู่กับน้องชายสองคนแถวฝั่งธน แต่ไปทำงานไกลถึงสมุทรสาคร โชคดีที่บริษัทมีรถบัสบริการรับส่ง จึงไม่ลำบาก ตอนเย็นเขาจะแวะลงตรงฟิตเนส และรอน้องชายเลิกงานจากในเมืองขับรถมารับกลับบ้านพร้อมกันหลังพงษ์ออกกำลังกายเสร็จ

ทั้งที่พยายามวางพงษ์ไว้ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง แต่เวลาได้อยู่ใกล้เขาก้องก็รู้สึกมีความสุข และอยากเห็นหน้าเขาทุกวัน ขนาดที่มหาวิทยาลัยมีงานเลี้ยง ก้องยังโดดมาฟิตเนส เพื่อจะได้เจอกับพงษ์

“พรุ่งนี้ผมคงไม่ได้มานะ” พงษ์บอกก้องขณะกำลังลงบันไดเลื่อนด้วยกันเพื่อจะกลับบ้าน

“อ่าว ทำไมล่ะครับ”

“ผมกับน้องจะไปเยี่ยมพ่อแม่ที่ขอนแก่นน่ะ อยากได้ของฝากอะไรไหม”

ขอนแก่น...ก้องรู้สึกคุ้น ๆ กับชื่อจังหวัดนี้ เหมือนมีคนรู้จักที่มาจากจังหวัดนี้เหมือนกัน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ช่างเถอะ คงเป็นเพื่อนสมัยเรียนปอตรีมั้ง เพราะที่มหาวิทยาลัยก้องมีคนมาเรียนจากทั่วภูมิภาค

“อะไรก็ได้ครับ นึกไม่ออกเหมือนกัน เออ...แล้วแฟนพี่พงษ์ไปด้วยหรือเปล่า” ก้องแกล้งเลียบเคียงถาม ทำให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไป

“เขาคงไม่ไปกับผมหรอก” พงษ์ตอบเสียงแผ่วเบา

“ทำไมล่ะครับ”

“เราเลิกกันแล้ว ก่อนผมไปต่างประเทศไม่กี่วัน”

“ขอโทษนะครับ” ก้องรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องรื้อฟื้นความหลังที่ไม่น่าจดจำ

“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ผมทำใจได้แล้ว”

“มิน่าวันนั้นเห็นเดินกับใครก็ไม่รู้”

“วันไหน” พงษ์ทำหน้าแปลกใจ

“น่าจะประมาณสองอาทิตย์ที่แล้วน่ะครับ ผมเห็นเดินด้วยกันที่เมเจอร์ ไว้ผมสั้น ผอม ๆ สูงพอกับพี่พงษ์เลย ”

พงษ์พยายามนึก ก่อนตอบออกไปว่า “อ๋อ...นั่นเพื่อนที่ทำงานผมเอง พอดีเขาแวะซื้อของ เลยเดินเป็นเพื่อนเขานิดนึงก่อนเข้าฟิตเนส”

คำตอบของพงษ์ทำให้ก้องรู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างประหลาด ทั้งที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับก้องเลยแม้แต่น้อย

ขณะที่ทั้งคู่เดินข้ามสะพานลอยมาถึงหน้าห้างฝั่งตรงข้ามฟิตเนส พงษ์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่ตั้งระบบสั่นไว้ขึ้นมาคุยไม่กี่คำก่อนวางสาย และหันมาบอกก้อง

“น้องผมมาถึงแล้ว วันนี้คงไม่ได้ไปยืนส่งที่ป้ายรถเมล์นะ”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมว่าจะเข้าไปซื้อของในห้างก่อน” ยังไม่ทันที่ก้องจะเดินแยกไป รถเก๋งสีบรอนซ์เงินคันหนึ่งก็ขับมาจอดเทียบฟุตบาทที่ทั้งคู่ยืนอยู่พอดี พงษ์รีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง ก่อนที่รถจะแล่นออกไปอย่างรวดเร็วเพราะบริเวณนั้นเป็นที่ห้ามจอด

“ใครเหรอพี่ เห็นยืนคุยกันอยู่” ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่คนขับเอ่ยถาม

”เพื่อนที่ฟิตเนสน่ะ เขาเป็นอาจารย์สอนมหาลัย”

“ผมรู้สึกคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ แต่เมื่อกี้เห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่ เลยนึกไม่ออก”

“แหม ทำงานตำแหน่งอย่างแก ต้องเจอคนทุกวันไม่ซ้ำหน้า เห็นใครก็คงรู้สึกคุ้นไปหมดแหละ เออ...ว่าแต่ของที่ฉันให้แกแวะซื้อได้ครบไหม” พงษ์หันไปถามน้องชายเรื่องของฝากสำหรับพ่อกับแม่ ที่ทั้งคู่จะเดินทางไปเยี่ยมที่ขอนแก่นในวันพรุ่งนี้

“เรียบร้อยน่า ไม่ต้องห่วง” น้องชายพงษ์ตอบ

สามสี่วันมานี้ที่ก้องต้องออกกำลังกายที่ฟิตเนสเพียงลำพัง ก้องรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง มันเป็นอารมณ์เหงา ๆ เศร้า ๆ คล้ายกับเวลาที่ก้องไม่ได้เจอกับวิทย์ในช่วงที่คบกันใหม่ ๆ วันนี้ก้องวิ่งได้ไม่ถึงสิบนาทีก็ไม่อยากวิ่งต่ออีกแล้ว เลยเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องล็อกเกอร์เพื่อจะกลับบ้าน ขณะที่ก้องกำลังคืนผ้าเช็ดตัวตรงบริเวณเคาน์เตอร์ ก็มีมือนุ่ม ๆ มาบีบที่ต้นคอเบา ๆ ก้องจึงหันไปมอง

“อ้าว พี่พงษ์ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ก้องแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไม คิดถึงเหรอ” พงษ์ถามกลับทีเล่นทีจริง ทำเอาก้องหน้าแดงขึ้นมาทันที

“บ้าเหรอพี่ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” ก้องรีบพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง

“อ้าวเหรอ นึกว่าเป็น” อีกฝ่ายแกล้งแหย่ต่อด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ “แล้วทำไมวันนี้เลิกเร็วล่ะ”

“ผม...เอ่อ” ก้องพยายามนึกหาคำตอบ “รู้สึกปวดหัวน่ะ”

“ว้า กำลังจะชวนขึ้นไปว่ายน้ำข้างบนด้วยกันซะหน่อย เห็นเขาติดประกาศไว้ว่าวันนี้เปิดใช้วันแรกนี่ ใช่ไหม” พงษ์บ่นเสียดาย

“ยังไงก็ว่ายไม่ได้อยู่ดีแหละ ผมไม่ได้เอากางเกงว่ายน้ำมา ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน พี่พงษ์มาหรือเปล่าล่ะ”

“มาสิ งั้นวันนี้ผมไม่ออกกำลังกายแล้ว กลับบ้านเลยดีกว่า” พงษ์เปลี่ยนใจกะทันหัน เก็บบัตรสมาชิกที่เตรียมเอาไว้แลกผ้าเช็ดตัวใส่ในกระเป๋าสตางค์ตามเดิม

“แล้ววันนี้ไม่รอน้องมารับเหรอครับ” ก้องถามขณะเดินออกมาจากฟิตเนสด้วยกัน

“เขาติดงานเลี้ยงที่บริษัทน่ะ คงเลิกดึก ผมเลยขี้เกียจรอ เดี๋ยวแวะทานก๋วยเตี๋ยวกันนะ ร้านนี้ผมทานกับน้องบ่อย ๆ รสชาติใช้ได้”

นับเป็นครั้งแรกที่ก้องได้มีโอกาสทานอาหารกับพงษ์ ถึงแม้จะเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาริมทางเดิน แต่ก้องก็รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้เป็นมื้อพิเศษกว่าครั้งไหน ๆ

“หายปวดหัวหรือยัง มียาทานหรือเปล่า” พงษ์ถามด้วยความเป็นห่วงขณะนั่งรอก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ

“ตอนนี้ไม่ปวดแล้วครับ สงสัยตอนนั่งรถมาฟิตเนสคงอ่านหนังสือบนรถนานไปหน่อยเลยปวดหัว”

“ถ้ารู้แบบนี้ คราวหลังก็พยายามอย่าอ่านหนังสือบนรถแล้วกัน เออ...เกือบลืม ผมมีของฝากจากขอนแก่นด้วย” พงษ์พูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าเป้สีดำที่วางบนตักหยิบถุงขนมส่งให้ก้อง “นี่เจ้าอร่อยที่สุดของจังหวัดเลยนะ ผมไปทีไรต้องซื้อกลับมาทุกครั้ง”

นับวัน ความรู้สึกดี ๆ ที่ก้องมีให้พงษ์ดูเหมือนจะทวีขึ้นเรื่อย ๆ เป็นความรู้สึกที่ไปไกลมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่ก้องก็พยายามปฏิเสธตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ใช่ เพราะรู้ดีว่าตนยังมีวิทย์อยู่ทั้งคน

บรรยากาศในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยยามเช้าตรู่ค่อนข้างเงียบเหงา บริเวณโต๊ะอาหารมีนักศึกษานั่งอยู่ประปรายแทบนับจำนวนได้ ในส่วนของร้านอาหารซึ่งแบ่งเป็นล็อกเรียงต่อกันเกือบสิบห้อง บางร้านก็ยังเตรียมอาหารไม่เสร็จ มีเพียงตู้กระจกว่าง ๆ สำหรับวางถาดกับข้าว กลิ่นต้มและแกงที่กำลังปรุงใหม่ ๆ ร้อน ๆ ในหม้อลอยออกมาจากด้านในของแต่ละร้าน ชวนให้ผู้ที่เดินผ่านไปมาอยากลิ้มลอง แต่ก็ต้องรอให้แม่ค้าทำเสร็จและเทใส่ถาดกับข้าวนำมาวางเรียงในตู้กระจกหน้าร้านเสียก่อน ก้องเดินดูจนครบทุกร้านก่อนเดินย้อนกลับมาหยุดที่หน้าร้านประจำ

“วันนี้ทานอะไรดีคะอาจารย์ โจ๊กหรือข้าวต้ม” เสียงเด็กสาววัยยี่สิบต้น ๆ ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของก้องร้องถาม

“เอาข้าวต้มปลาดีกว่า แล้ววันนี้แม่ไปไหนล่ะถึงต้องมาขายเอง”

“แม่ไปต่างจังหวัดกับพี่ค่ะ เลยต้องมาช่วยพ่อแต่เช้า”

“ยังไงก็อย่าลืมเข้าเรียนของครูตอนบ่ายล่ะ”

“แหม ไม่ลืมหรอกน่าอาจารย์ แต่การบ้านอาจจะไม่เสร็จนะ ทำไม่ทันจริง ๆ”

“เอาเถอะ ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น” ก้องถือว่าการบ้านที่ให้ไปในแต่ละสัปดาห์ เป็นการฝึกทักษะสำหรับนักศึกษา ใครทำมากก็ได้มาก ใครทำน้อยก็ได้น้อย ไม่ได้เอามาเป็นคะแนนหลักในการประเมินผลแต่อย่างใด เพราะถือว่าเรียนระดับปริญญาตรีแล้ว ผู้เรียนต้องพยายามขวนขวายด้วยตนเอง ไม่ต้องให้จ้ำจี้จ้ำไชกันมากเหมือนระดับมัธยม จุดมุ่งหมายของนักศึกษาคือจบไปแล้วมีงานทำ ถ้าไม่ตั้งใจไม่ขยันเอง ความรู้ก็จะไม่เพียงพอต่อการประกอบอาชีพ และโอกาสได้งานทำก็จะน้อยกว่าคนอื่น ถึงตอนนั้นคนที่เดือดร้อนก็คือตัวนักศึกษาเองไม่ใช่ครู

เมื่อได้ข้าวต้มแล้ว ก้องก็เดินถือเข้าไปทานในห้องอาหารสำหรับอาจารย์ซึ่งแบ่งเป็นสัดส่วนต่างหาก แต่อยู่ภายใต้อาคารหลังเดียวกับโรงอาหารนักศึกษา ในห้องนี้มีก้องเข้ามานั่งทานเป็นคนแรก โดยสังเกตได้จากถาดวางแก้วน้ำใช้แล้วที่ยังว่างเปล่า ระหว่างทานอาหารเช้า ก้องก็นั่งนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องงานสอน และเรื่องส่วนตัว

ตั้งแต่เปิดภาคเรียนที่ 1 มาได้สองเดือน ก้องเพิ่งไปค้างบ้านวิทย์เพียงครั้งเดียว แม้จะยังคุยโทรศัพท์กันเกือบทุกวัน แต่ก็ใช้ระยะเวลาสั้น ๆ แค่ถามกินข้าวหรือยัง อยู่ที่ไหน ไม่ได้คุยกันนานเป็นชั่วโมงเหมือนก่อน บางครั้งวิทย์ถึงกับเปรยออกมาว่าก้องเปลี่ยนไป แต่ก้องก็ยังยืนยันว่ารักวิทย์เหมือนเดิม

“ถ้านายอยากเจอเราแล้วทำไมไม่ไปค้างบ้านเราล่ะ” ก้องมักจะใช้คำถามนี้ เวลาที่โดนวิทย์ตัดพ้อ และคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมทุกครั้ง

“นายก็รู้นี่นาว่าแม่เราไม่ชอบให้ไปค้างบ้านคนอื่น”

วันนี้ ก้องตั้งใจว่าจะไปค้างบ้านวิทย์เสียหน่อย เพราะรู้สึกว่าจะเริ่มเหินห่างกันเกินไป จึงโทรไปบอกวิทย์หลังจากทานข้าวต้มเสร็จ เสียงปลายสายแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด

“แต่นายคงต้องมาเจอเราที่บ้านเลยนะ เพราะวันนี้เราไม่ได้ไปทำงาน พอดีตอนเช้าต้องพายายไปหาหมอ แม่กับพี่ ๆ เราเขาติดธุระเรื่องที่ดินที่ต่างจังหวัดน่ะ”

“ได้ ๆ ไม่เป็นไร งั้นค่ำ ๆ เจอกัน” ก้องตอบก่อนจะวางสาย และเดินกลับไปที่ห้องทำงาน เพื่อเตรียมการสอนในช่วงบ่าย

กว่าก้องจะมาถึงปากซอยบ้านวิทย์ได้ ก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ทั้งที่ตัวมหาวิทยาลัยกับบ้านไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่ แต่เนื่องจากมีอุบัติเหตุรถชนกัน ทำให้ถนนสายที่ก้องนั่งผ่านกลายเป็นอัมพาตไปตลอดทั้งเส้น

ระหว่างที่เดินเกือบถึงหน้าประตูรั้วบ้านวิทย์ ก้องได้ยินเสียงคนหลายคนดังมาจากในบ้าน ขณะนั้นวิทย์ก็เปิดประตูออกมารับพอดี

“เดินเร็วเหมือนเคยนะ เมื่อกี้โทรมายังบอกว่าอยู่ปากซอยอยู่เลย”

“อืม” ก้องตอบสั้น ๆ “แล้วในบ้านเสียงใครมากันเยอะแยะ”

“อ๋อ พวกลูกหลานยายน่ะ พอรู้ว่ายายไม่สบายเขาก็พากันมาเยี่ยม นี่แม่กับพี่สาวเราก็เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด พวกญาติ ๆ ที่อยู่ทางโน้นก็เลยตามมาด้วย โทษทีที่ไม่ได้บอกก่อน”

ก้องรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปในบ้านพร้อมวิทย์ ทันทีที่ก้องย่างเท้าเข้าไปในห้องนั่งเล่น สายตานับสิบคู่ก็หันมามอง วิทย์แนะนำก้องให้รู้จักกับญาติบางคนที่ยังไม่เคยเจอ โดยบอกว่าก้องเป็นเพื่อนมานอนค้างด้วย แต่ดูเหมือนญาติ ๆ ของวิทย์คงระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างก้องกับวิทย์อยู่บ้าง หลานสาวของวิทย์วัยประมาณแปดเก้าขวบสองคนถึงได้หันมองหน้ากัน และแอบหัวเราะคิกคัก จนแม่ของเด็กต้องเตือน “ไปหัวเราะพี่เขาทำไมน้องตาล น้องเตย เสียมารยาท ออกไปเล่นข้างนอกไป”

แม้ผู้เป็นแม่จะพยายามกระซิบ แต่ก้องก็ได้ยิน ทำให้ความรู้สึกของก้องยิ่งแย่ลงไปอีก

“เดี๋ยวผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ รู้สึกเพลีย ๆ” ก้องหันไปบอกแม่วิทย์ที่นั่งอยู่ข้างยาย “นายนั่งคุยกับญาติไปก่อนก็ได้”

พอขึ้นห้องมาได้ ความเป็นส่วนตัวก็กลับมาอีกครั้ง คงเป็นเพราะก้องอยู่คนเดียวมานาน จึงไม่ค่อยชินกับการเจอใครมากมายในบ้านแบบนี้ แถมยังต้องเผชิญกับสายตาแปลก ๆ ที่ยากจะคาดเดา ทำให้ก้องไม่อยากก้าวเท้าออกไปจากห้องนี้อีกเลยจนถึงพรุ่งนี้เช้า

“เมื่อตอนค่ำนายเป็นไรเหรอ ดูสีหน้าไม่ค่อยดี” วิทย์ถามหลังจากอาบน้ำอาบท่าขึ้นมานอนดูทีวีบนเตียงเรียบร้อยแล้ว คืนนี้วิทย์ใส่กางเกงขาสั้นแค่ตัวเดียวเพราะอากาศค่อนข้างอบอ้าว

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เพลีย ๆ พอดีนั่งรถนานไปหน่อย รถติดตั้งสองชั่วโมง นายก็รู้นี่ว่าเราเมารถ ไม่ชอบนั่งรถนาน ๆ”

“งั้นนายพักผ่อนดีกว่า หรือจะดูทีวีก็ได้ตามใจนะ” วิทย์ยื่นรีโมทส่งให้ ก้องรับไปวางไว้ที่หัวเตียง และพลิกตัวสวมกอดวิทย์ที่นอนดูทีวีอยู่

“ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน คิดถึงหรือเปล่า” ก้องกระซิบถามที่ข้างหู

วิทย์หันมามอง สายตาทั้งคู่ประสานกัน “คิดสิ คิดมากด้วย กลัวนายจะทิ้งเราไปว่ะ”

“เอาอีกแล้ว ทำไมชอบคิดแบบนี้วะ เราจะทิ้งคนที่เรารักไปได้ยังไง”

“นายสัญญาแล้วนะ” พูดจบวิทย์ก็ประทับริมฝีปากลงบนปากบางของก้อง สอดปลายลิ้นเข้าไปอย่างคุ้นเคย ก้องรู้สึกเคลิบเคลิ้มจนต้องหลับตา ลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังที่ว่างเปล่าของวิทย์ จู่ ๆ ภาพใบหน้าของใครอีกคนก็แทรกเข้ามาในห้วงคำนึงนานเกือบนาที เมื่อรู้สึกตัวก้องรีบลืมตา และก้มมองวิทย์ที่กำลังใช้ลิ้นโลมเลียไปตามท้องน้อยด้วยความรู้สึกสับสนในจิตใจ

หลังจากวิทย์นอนหลับไปแล้ว ก้องยังนั่งดูโทรทัศน์ต่อจนดึก แต่ก็ยังไม่รู้สึกง่วง ช่วงดึกวันนี้ไม่ค่อยมีรายการน่าสนใจเท่าไหร่ ก้องเลยปิดทีวี ลุกไปนั่งที่โซฟาท้ายเตียง มองออกไปนอกหน้าต่างท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด นึกถึงเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ก้องลืมไม่ลง เป็นความประทับใจแบบที่ก้องไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้จิตใจของก้องต้องสับสนอยู่ ในตอนนี้

สายน้ำจากฝักบัวในห้องอาบน้ำของฟิตเนสฉีดกระทบร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มขณะกำลังชำระล้างฟองสบู่ที่ติดอยู่ตามร่างกาย ทันใดเขารู้สึกว่ามีเงาคนมาหยุดยืนเยื้อง ๆ อยู่หน้าห้องอาบน้ำของเขา ก้องเหลือบมองผ่านช่องประตูกระจกฝ้าออกไป ก็เห็นพี่พงษ์ยืนอยู่โดยมีผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวห่อหุ้มร่างกาย พี่พงษ์ผลักประตูเบียดตัวเข้ามาโดยที่ก้องไม่ทันคาดคิด ก้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“พี่พงษ์ทำอะไร” ก้องถามเบา ๆ

แทนคำตอบ พงษ์ยิ้มน้อย ๆ ปลดผ้าขนหนูแขวนที่ผนัง ดึงร่างก้องเข้ามากอดจนแน่น เป็นครั้งแรกที่ก้องได้ใกล้ชิดพี่พงษ์แบบเนื้อแนบเนื้อขนาดนี้ ก้องรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากกับประสบการณ์แปลกใหม่ โชคดีห้องที่ก้องอาบน้ำเป็นห้องริมสุด จึงไม่มีใครเดินผ่านไปมาให้ต้องระวังมากนัก พี่พงษ์กระซิบข้างหู “คิดถึงจังเลยครับ” ก่อนจะก้มลงจูบปากก้องอย่างเร่าร้อน ก้องยกแขนกอดตอบพี่พงษ์จนแน่นเช่นกัน น้ำจากฝักบัวพุ่งกระทบเรือนร่างทั้งคู่อย่างต่อเนื่อง ราวกับจะช่วยหลอมรวมทั้งสองร่างให้กลายเป็นหนึ่งเดียว

“นึกยังไงถึงทำแบบนี้อ่ะ” ก้องถามระหว่างเดินข้ามสะพานลอยมารอรถเมล์กลับบ้าน
“ก็มันทนไม่ไหวนี่ ผมคิดถึงก้อง อยากนอนกอดก้องทั้งคืน แต่ก็ไม่มีโอกาส เพราะน้องมันมารอรับกลับบ้านทุกวัน กระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย”
“วันหลังบอกล่วงหน้านิดก็ดีนะ จะได้ไม่ตกใจ” ก้องพูดยิ้ม ๆ เหมือนกับจะรู้ว่าต้องมีครั้งที่สองสามตามมาอย่างแน่นอน

แต่เมื่อหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ผุดขึ้นมาในจิตใจ วิทย์ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทำไมเขาถึงทรยศวิทย์ได้ลงคอ หากปิดบังเรื่องนี้ต่อไปก็ยิ่งเหมือนเขาแทงข้างหลังวิทย์โดยที่วิทย์ไม่รู้ตัว

“เป็นอะไรก้อง ทำไมยังไม่นอนอีก” วิทย์พูดเสียงงัวเงียขณะลุกไปเข้าห้องน้ำ
ก้องตัดสินใจว่าควรจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้วิทย์ฟัง และพร้อมยอมรับผลที่จะตามมา ไม่ว่าผลนั้นจะเลวร้ายเพียงใดก็ตาม
เมื่อวิทย์กลับมาถึงเตียง กำลังจะล้มตัวนอน ก้องก็เอื้อมมือมาจับแขนวิทย์

“ขอโทษนะวิทย์ เรามีเรื่องจะสารภาพ นายคงสังเกตว่าช่วงนี้เราแปลก ๆ ไป คือเรา....ไม่สบายใจน่ะ เรารู้สึกว่าเรากำลังหักหลังนาย”
“เรื่องอะไร” วิทย์ขมวดคิ้ว
“เรา...เราคบกับพี่อีกคนนึงอยู่”
วิทย์ตกตะลึงกับคำตอบที่ได้รับ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง สีหน้าแสดงความปวดร้าว และถามกลับด้วยคำสั้น ๆ แต่หนักแน่น
“ใคร”
“เพื่อนที่ฟิตเนส เราคบกับเขามาหลายเดือนแล้ว” ก้องตอบไม่เต็มเสียง
“แล้วนายจะเอายังไง” วิทย์ขบกรามแน่น
ก้องตัดสินใจไม่ถูก เพราะตอนนี้ใจหนึ่งก็แบ่งให้พี่พงษ์ไปแล้ว แต่อีกใจก็ยังผูกพันกับวิทย์อยู่ จึงพูดออกไปโดยไม่ทันคิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายปวดร้าวเพียงใด
“เราขอคบพี่เขาพร้อม ๆ กับนายได้ไหม เราเลือกไม่ได้จริง ๆ วิทย์เราขอโทษ” ก้องพูดน้ำตาไหลพราก
วิทย์ตกตะลึงกับคำพูดของก้อง ก่อนจะถอยออกมาเพื่อมองหน้าก้องให้ชัด
“นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะก้อง เราผิดหวังในตัวนายมากเลยรู้ไหมเราไม่คิดว่าคนที่เรารักจะเป็นคนแบบนี้” วิทย์ส่ายหน้าช้า ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
ก้องพูดอะไรไม่ออก มีแต่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ
“แล้วถ้าเราขอให้นายเลิกกับเขา นายจะทำได้ไหม” วิทย์พูดแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบหลังจากตั้งสติได้
“แต่เรา...รักเขา” ก้องตอบเสียงสั่น “เราเสียเขาไปไม่ได้ แต่เราก็เสียนายไปไม่ได้เหมือนกัน”
“เอาเถอะก้อง ถ้านายคิดว่านายรักเขามากกว่าเรา นายก็ไปคบกับเขาเถอะ เราคงยอมให้นายคบทั้งสองคนไม่ได้เหมือนกัน โชคดีนะ” วิทย์น้ำตาคลอเบ้าหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันมามอง ทิ้งให้ก้องนั่งร้องไห้ต่อไปเพียงลำพัง

คืนนั้นก้องเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เกือบเจ็ดโมง ลงไปข้างล่างเห็นแม่วิทย์กำลังเตรียมอาหารเช้าให้ยายอยู่
“แม่เห็นวิทย์ไหมครับ”
“อ๋อ วิทย์ออกไปทำงานตั้งแต่หกโมงแล้ว เห็นเขาบอกว่ามีประชุมที่บริษัท ต้องรีบไป”
แม่ของวิทย์พูดกับก้องด้วยน้ำเสียงปกติดี แสดงว่าวิทย์คงยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้แม่ฟัง ก้องรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย วันนั้นทั้งวัน เขาพยายามโทรหาวิทย์หลายสิบครั้ง แต่วิทย์ก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ตกกลางคืน ก้องได้รับข้อความมือถือสั้น ๆ ที่วิทย์ส่งมา

‘เราอย่าเจอกันอีกเลยนะก้อง’

หลังจากวันนั้น ก้องก็ไม่ได้เจอวิทย์อีกเลย และไม่กล้าไปหาวิทย์ที่บ้านอีก ก้องหันไปคบกับพี่พงษ์อย่างเต็มตัว แรก ๆ ก็มีความสุขดี แต่ยิ่งนานไปก้องก็เริ่มรู้สึกว่าพี่พงษ์ช่างแตกต่างกับวิทย์อย่างสิ้นเชิง

รอมานานมากๆครับกว่าจะได้อ่าน แต่ไม่เป็นไรครับถึงนานแค่ไหนก็รอครับ

ส่วนตัวแล้วแค่ได้อ่านก็ดีใจมากแล้วครับ

ขอบคุณอีกครั้งครับ

แต่จบแบบกำลังลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อมันแทบจะทนไม่ไหวเลยครับ

ยังไงรบกวนมาต่อไวๆ ให้หายคิดถึงนะครับ

ขอบคุณลบ่วงหน้าอีกหลายๆๆครั้งครับ

กลับมาแล้วววว ดีใจจังเลย

กำลังสนุกเลยคับ ^o^ รอติดตามตอนต่อไปอยู่น่ะคับ

ตรงกับชีวิตเธอเหรอคะ คริ ๆ

ช่วงแรกที่ก้องคบกับพี่พงษ์ก็ดูมีความสุขดี เพราะไม่ต้องคอยพะวงเรื่องวิทย์เหมือนก่อน พี่พงษ์มีบุคลิกตรงกับผู้ชายในฝันของก้องทุกอย่าง ทั้งรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ โดยเฉพาะอายุที่มากกว่า ความเป็นผู้ใหญ่ของพงษ์ทำให้ก้องรู้สึกอบอุ่น แม้มีบางครั้งที่ก้องนึกถึงวิทย์บ้าง ก็ในฐานะรักครั้งแรก รักแรกที่ยังฝังใจยากจะลบเลือน รักแรกที่เคยแอบรักเขาข้างเดียวมาช้านาน รักแรกที่ใช้เวลาคบหากันหลายปี ก้องรู้ตัวดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ตนเป็นฝ่ายผิด แต่เรื่องของใจบางครั้งก็ยากจะหาอะไรมาตัดสินถูกผิดได้ นอกจากใช้ใจด้วยกันเป็นตัวตัดสิน
มีครั้งหนึ่งวิทย์โทรหาก้องที่บ้านตอนดึกหลังจากก้องเข้านอนแล้ว พูดจาลิ้นพันกันเสียงคล้ายคนเมา
“ก้อง ขอร้องเถอะนะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม นายไม่รักเราแล้วเหรอ เพราะพี่คนนั้นใช่ไหม นายถึงทำกับเราแบบนี้” วิทย์ร่ำไห้อ้อนวอนราวกับคนเสียสติ
“นายอย่าร้องไห้แบบนี้สิ มันทำให้เรารู้สึกผิดนะโว้ย เอาไว้ให้นายสงบสติอารมณ์ได้ซะก่อน เราค่อยคุยกัน เราอยากให้นายรู้ว่า สิ่งที่เราทำลงไปถึงมันจะไม่ถูก แต่เราก็มีเหตุผลของเรา และเราก็ยังรักนายอยู่”
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ ที่ก้องได้มีโอกาสคุยกับวิทย์ และตัดสินใจเลือกคบกับพี่พงษ์ รักครั้งใหม่ที่ก้องรู้สึกดี โดยไม่คิดเผื่อเลยว่าความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน
สองเดือนผ่านไป ก้องเริ่มสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ปกติเวลาหยุดพักจากการออกกำลังกายในฟิตเนส ก้องจะได้นั่งคุยกับพี่พงษ์เพียงสองคน แต่ช่วงหลังพี่พงษ์เริ่มมีเพื่อนใหม่ ๆ เข้ามาคุยเยอะขึ้น บางวันก้องรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของวงสนทนา เพราะแทบไม่ได้พูดอะไรเลย จนต้องขอปลีกตัวออกไป และไม่อยากให้เพื่อน ๆ พี่พงษ์มองว่าก้องมานั่งเฝ้าหึงหวงอย่างไร้สาระ แต่การทำแบบนี้กลับยิ่งเหมือนเปิดโอกาสให้พี่พงษ์ได้สนิทสนมกับเพื่อนใหม่มากขึ้น ช่วงหลัง ๆ ก้องจะได้เจอพี่พงษ์แค่ตอนอบซาวน่าหลังออกกำลังกายเสร็จเท่านั้น และได้คุยอีกทีก็ตอนเดินข้ามสะพานลอยไปด้วยกัน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
วันหนึ่ง ขณะที่ก้องกับพี่พงษ์ออกมานั่งพักจากการอบซาวน่า พี่พงษ์ก็ถามออกมาประโยคหนึ่ง
“ช่วงนี้ก้องคบกับใครอยู่หรือเปล่า”
ก้องสะดุดกึกกับคำถาม “ไม่มีอ่ะครับ ถามทำไมเหรอ”
“คือผมไม่อยากให้ก้องปิดกั้นตัวเองน่ะ ผมรู้ดีว่าผมมีเวลาให้ก้องได้ไม่เต็มที่ จะเจอกันได้ก็เฉพาะในฟิตเนส เผื่อก้องมีคนอื่นผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ” ประโยคที่พี่พงษ์พูดออกมาทำให้ก้องรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ พูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งนิ่ง ๆ
“เอ้อ...เดี๋ยววันนี้เราคงเดินออกไปพร้อมกันไม่ได้นะก้อง เพราะน้องชายผมเขาจะมารอตรงหน้าฟิตเนส พอดีวันนี้จะไปซื้อของกันน่ะ”
ก้องพยักหน้ารับและขอตัวไปอาบน้ำ “งั้นผมกลับก่อนแล้วกันนะ ต้องรีบไปเตรียมการสอนด้วย” ขณะที่ก้องลุกออกมา เพื่อนใหม่ของพงษ์ก็เดินเข้ามาพอดีในชุดผ้าขนหนูผืนเดียว
“หนีมาอบตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นชวนกันเลย ผมก็เดินหาซะทั่ว”
“พอดีวันนี้จะรีบกลับน่ะ น้องนัดไปซื้อของ แล้วพวกไอ้น็อตกับพี่ณุไปไหนแล้วล่ะ”
“อ๋อ กลับไปตั้งนานแล้วล่ะ ไม่รู้เป็นไรวันนี้มีแต่คนรีบกลับ ผมเลยต้องเล่นอยู่คนเดียว” แล้วการสนทนาก็ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนก้องออกมาจากห้องอาบน้ำก็ยังเห็นทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ ก้องทำเป็นไม่เห็น เดินเลี่ยงมาอีกทาง ตรงไปห้องล็อกเกอร์ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

น้องชายพงษ์มาถึงเร็วกว่าที่นัดไว้ เลยเข้าไปเลือกซื้อหนังสือฆ่าเวลาในร้านหนังสือข้างฟิตเนสซึ่งอยู่บริเวณชั้นสองของห้างสรรพสินค้า มีหลายเล่มที่เขาสนใจ แต่ก็ตัดสินใจซื้อเพียงสองเล่ม เล่มหนึ่งเป็นหนังสือเกี่ยวกับการเขียนจดหมายภาษาอังกฤษ ส่วนอีกเล่มกะเอาไว้อ่านเล่นตอนไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวในสัปดาห์หน้า ขณะที่น้องของพงษ์กำลังก้มหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์เพื่อชำระค่าหนังสือตรงเคาน์เตอร์แคชเชียร์โดยมีคนต่อแถวรออีกสองสามคน ก้องก็เดินสวนเข้าไปในร้านพอดี ตรงไปชั้นหนังสือที่มีป้ายเล็ก ๆ ติดไว้ด้านบนว่า “ภาษาศาสตร์” กวาดตามองหาหนังสือที่ต้องการ เมื่อหาไม่เจอ ก้องก็เดินไปถามพนักงานที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ซึ่งกำลังว่างอยู่พอดี
“อ๋อ เพิ่งมีคนซื้อไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ เหลือเล่มสุดท้ายพอดี แต่ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยวหนูลองเช็คสาขาอื่นให้”
ระหว่างที่พนักงานกำลังเช็คหนังสืออยู่ ก้องก็ยกข้อมือขึ้นดูเวลา
‘เฮ้ย...นาฬิกาไปไหนวะ’ ก้องหน้าถอดสี รีบล้วงหาในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง และหยิบกระเป๋าสะพายหลังมาเปิดดู แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ‘จริงสิ สงสัยลืมไว้ในล็อกเกอร์แน่เลย จะหายหรือเปล่าวะเนี่ย’
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” พนักงานถามเมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของก้อง
“พอดีลืมของไว้ที่ฟิตเนสน่ะครับ แล้วตกลงหนังสือยังมีอยู่ไหม” ก้องไม่ลืมถามถึงหนังสือ
“เหลือที่สาขาสยามกับอนุสาวรีย์ค่ะ”
ก้องกล่าวขอบคุณสั้น ๆ ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปที่ฟิตเนส

“ทำไมมาถึงไวนักวะ” พงษ์ทักเมื่อเห็นน้องชายมานั่งรอตรงโต๊ะรับแขกบริเวณชั้นหนึ่งของฟิตเนสก่อนถึงเวลานัด โต๊ะรับแขกเกือบสิบชุดเหล่านี้ จริง ๆ แล้วเป็นที่ให้บรรดาเซลล์ปากหวานก้นเปรี้ยวหลอกพาลูกค้าที่เดินไปมาหน้าห้างมาสมัครเป็นสมาชิกมากกว่า ส่วนพวกที่เป็นเมมเบอร์อยู่แล้วมักจะไปนั่งพักที่ชั้นสองกับชั้นสาม น้องชายพงษ์กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มที่ถือติดมาจากในรถ โดยมีถุงใส่หนังสืออีกสองเล่มที่เพิ่งซื้อมาวางอยู่ข้างกาย
ชายหนุ่มเงยหน้ามอง “พอดีผมจอดรถไว้ห้างฝั่งโน้นน่ะ ขี้เกียจขับวนไปวนมา ขากลับจะได้ออกทางโน้นไปเลย”
“เออ เดี๋ยวขอยืมตังค์หน่อยสิจะเอาไปจ่ายค่าสมาชิกรายปี ครบกำหนดพอดี ฉันลืมกดตังค์มา”
น้องชายพงษ์วางหนังสือที่โต๊ะรับแขก ล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบเงินส่งให้พี่ชายและนั่งรออยู่ที่เดิม ในช่วงที่พงษ์กำลังไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ ชายหนุ่มก็มองไปรอบ ๆ ดูคนที่มาออกกำลังกาย เดินไปเดินมาพอเห็นคนที่กำลังวิ่งอยู่บน treadmills หรือที่คนไทยชอบเรียกกันว่าลู่วิ่งเขาก็นึกขำในใจ เพราะท่าทางแต่ละคนดูจริงจัง ตาจ้องทีวีด้านหน้าที่เปิดเรียงกันเกือบสิบเครื่องแบบไม่มีเสียง ในขณะที่หูก็ใส่หูฟังฟังเพลงจากเครื่องเอ็มพี 3 ที่เหน็บไว้กับกระเป๋าเสื้อหรือกระเป๋ากางเกงเหมือน ๆ กัน ส่วนภายในตัวตึกก็เปิดเพลงเสียงดังลั่น
‘นี่พี่พงษ์คงไม่มาเล่นไอ้เครื่องนี่หรอกนะ ในหมู่บ้านก็มีสวนสาธารณะออกจะกว้าง มีที่ให้วิ่งตั้งเยอะแยะ ไม่รู้จะมาเสียตังค์เล่นในนี้ทำไม’ ชายหนุ่มคิดในใจ
ขณะนั้นมีผู้ใช้บริการสตรีสามคนเดินมาขอนั่งร่วมโต๊ะด้วย เนื่องจากเหลือเก้าอี้ว่างแค่โต๊ะนี้โต๊ะเดียวเท่านั้น พร้อมกับวางข้าวของพะรุงพะรังเต็มโต๊ะอย่างไม่เกรงใจ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกอาหารและเครื่องดื่มสุขภาพที่เพิ่งซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตด้านนอกเตรียมเอาไว้รับประทานหลังจากออกกำลังกายเสร็จ แต่ละคนท่าทางคงจะเหนื่อยและหิวมากเพราะพอวางของเสร็จก็รีบหยิบอาหารขึ้นมาทานกันเลย แถมยังคุยหัวเราะกันเสียงดังไม่สนใจใคร
น้องชายพงษ์รู้สึกอึดอัด เลยหันไปหยิบถุงหนังสือที่วางอยู่ข้าง ๆ ลุกเดินไปรอพี่ชายตรงประตูทางออก ก่อนจะเดินข้ามสะพานลอยไปห้างฝั่งตรงข้ามพร้อมกัน

โชคดีที่ล็อกเกอร์นั้นยังไม่มีคนมาใช้ต่อ ก้องเลยไม่ต้องเสียตังค์ซื้อนาฬิกาใหม่ ที่สำคัญนาฬิกาเรือนนี้ซื้อมาด้วยเงินเดือนเดือนแรกจากการเป็นอาจารย์สอนหนังสือของก้อง เขาเลยรักมันมากแม้ราคามันจะไม่สูงนักก็ตาม ขากลับเที่ยวนี้ก้องเปลี่ยนใจลงบันไดเลื่อนของฟิตเนสมาออกทางประตูชั้นหนึ่ง เพราะไม่ต้องแวะซื้อหนังสือแล้ว หนึ่งในสามคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะรับแขกยกมือทักทายก้อง
“เป็นไง คุณก้องวันนี้เล่นได้เยอะไหม มาทานอะไรกันก่อนเร็ว”
“ก็วิ่งไปครึ่งชั่วโมงน่ะครับ แล้วก็เล่นเวทอีกนิดหน่อย ตามสบายเลยครับ ผมยังไม่หิว”
“แล้ววันนี้กลับคนเดียวเหรอจ๊ะ ทุกทีเห็นมีคนเดินกลับด้วยนี่” หญิงสาวคนที่ทักก้องแกล้งแซว
ก้องยิ้มเจื่อน ๆ ไม่ถือสาอะไรเพราะวัยของอีกฝ่ายห่างจากก้องเป็นสิบปี “อ๋อ พอดีพี่เขารีบไปธุระน่ะครับ”
“เออ...พูดถึงรีบ คนสมัยนี้จะรีบร้อนอะไรกันนักหนาจนลืมข้าวลืมข้าว”
ก้องสะดุ้งเพราะตัวเองก็เพิ่งลืมนาฬิกาทิ้งไว้เมื่อกี้นี่เอง แต่ก็แกล้งถาม “ใครลืมอะไรเหรอครับ”
“ก็คนที่นั่งโต๊ะเดียวกับพี่น่ะสิ พอดีเขามานั่งก่อนน่ะ แล้วพวกพี่มาทีหลัง สงสัยเขาจะรำคาญคนแก่คุยเสียงดัง เลยลุกออกไป แต่ดันลืมหนังสือทิ้งไว้ ลองดูสิก้อง” สตรีวัยกลางคนยื่นหนังสือส่งให้ก้องดู
หนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสือนิยายจีนกำลังภายใน ตัวเล่มค่อนข้างเก่าสังเกตได้จากกระดาษที่ออกเหลือง ๆ ก้องเปิดดูคร่าว ๆ ทันใด กระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งพับไว้เป็นสองทบสอดไว้ในหนังสือ ก็ร่วงหล่นลงมาก้องรีบหยิบขึ้นมาคลี่ดู เป็นกระดาษเขียนจดหมายลายมือคุ้นตา พอเริ่มอ่านแค่ประโยคแรกก้องก็รู้ข้อความทั้งหมดได้ทันที

ขอบคุณนะคะ คุณ nut