คือตอนนั้นอายุ16 จำสมัยที่สนามหลวงมีคนเร่ร่อนเยอะ กินนอนกันมั่วไม่มีการจัดระเบียบได้ไหม
ยุคนั้นหนีออกจากบ้าน ไม่มีจุดหมาย คือยังเรียน ปวช แต่มีปัญหากับที่บ้าน
เตรียมชุดเตรียมเสบียง ว่าจะไปตายด่านหน้าที่ สนามหลวง
เจอคล้ายๆแกเลย มีคนมาทำทีตีสนิท แต่กรณีเรา คือมันบอกตรงๆ น้องสนใจไปทำงานออกเรือทะเลไหม งานสบายแค่คัดปลา มีเงิน มีอาหารกินดี

ถ้าใครจำได้ช่วงปี2548 2550 จะมีข่าวคนถูกวางยา มีเหยื่อล่อ บางที ทุกวัย เด็ก คนแก่
มันไม่สนใจอะ มันหลอกพาไปเลี้ยงข้าว ให้กินน้ำ กินยา แล้วผสมยานอนหลับ
แล้วไปรู้ตัวอีกทีที่ทะเล แล้ว คือฟังเรื่องพี่คนนี้ แล้วนึกถึงตัวเอง
ถ้าตอนนั้น เราไม่ตัดสินใจ วิ่งหนีมันขึ้นรถเมล์สาย9 เราคงเป็นศพในทะเลตอนนั้น

เป้าหมายเหยื่อในช่วงนั้น ทั้งสนามหลวง หัวลำโพง คือบางคนมา รอจะกลับบ้าน
แต่มาเป็นเหยื่อ มันเอายานอนหลับ อะไรผสมเพื่อหลอกไปค้ามนุษย์

มันคือการค้ามนุษย์คะ คือสำหรับเรา มันหลอกว่า น้องอายุแค่นี้ สนใจไปทำงานไหม งานสบาย แถม สมุทรสาคร และออกทะเล มีที่นอน กิน3มื้อ

ถ้าเราไปตอนนั้น เราคงถูกมันโยนลงทะเลเป็นอาหารฉลามแล้ว
คือที่เราพูด เพราะเราฟังแล้วมันหดหู่ นึกถึงตัวเอง

วันที่เราลงรถเมล์มา เราก็ เคลียร์กับที่บ้าน แล้วสัญญาจะไม่ทำแบบนั้นอีก

สมัยที่สนามหลวงไม่มีรั้วกั้นระเบียบเหมือนตอนนี้

ลองคิดดู คือนายหน้าที่หาเหยื่อ มันเอาทุกคน คนแก่ เด็ก คนพิการ กับเงินค่าตัว1500

ให้อดข้าวอดน้ำ ทำงานไมไ่ด้ โยนลงทิ้งให้ตุยในทะเล

คือเข้าใจปะ คนเรา เวลามันมีเรื่องอะไรให้นึกถึงในอดีต มันจะอดคิดไม่ได้ ถึงความหลัง
เราก็ยังคิดนะ บางที ถ้าเราไปกับมัน เราอาจจะตายใยทะเลไม่รู้ศพ

ตอนนั้นมีทองกับแหวน ในมือ มาด้วย มันบอกเดี๋ยวพาเอาไปขาย คือเรารู้สึกแปลกใจ
อีกอย่างเราไปเดินถามคนค้าขายแถวนั้น คือเขาก็บอก ถ้ามันได้ไปทำงานออกเรือแล้วสบายจริง สังคมไทยไม่มีคนจนหรอก แต่มันเหมือนทำเป็นกระบวนการ
เหมือนคล้ายคอลเซ็นเตอร์ที่มีนกต่อ มาพูดออกหน้าเล่นบทต่างๆ

ยังจำได้มันพาเราไปตามจุดต่างๆ ตามถนนรอบ สนามหลวง ป้อมปราบ แล้วมีคนเหมือนนกต่อ พูดถาม บอกว่าสอบประวัติ
ดีที่เราไม่ได้กินน้ำดื่มอะไรของมันเลย
รวมถึงสร้อยเราก็ไม่กล้าเอาไปขายกับมันด้วย เพราะกลัวมันหลอก

เพ้อเจ้ออะไรคะอีแก่
ประมงสมัยนี้ต้องมีบัตร มีการตรวจสอบค่ะ
เพ้อเจ้อ ตอแหล