“. . .พี่ขอโทษ. . .ที่ทำตามสัญญาไม่ได้” เต๋อรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเปล่งวาจาออกมา ก่อนจะฟุบลง
.
.
“ไม่นะ! ไม่!!!”
.
.
เสียงของณัฐก้องกังวานลั่น ทว่ากลับมีเพียงตนเองเท่านั้นที่ได้ยิน
.
.
.
.
.
.
.
เหตุการณ์ลำดับที่หนึ่ง
.
.
ชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งเหม่อมองแสงอาทิตย์อัสดงอยู่บนเตียงห้องพิเศษ เขาคิดไม่ถึงว่าเงินทองที่เก็บหอมรอมริบมาตลอดชีวิตเกินกว่าครึ่งต้องหมดไปกับการนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลนานนับปี แต่ที่น่าเศร้ายิ่งกว่าคือดูเหมือนว่าลูกหลานจะไม่พอใจที่เงินมรดกในอนาคตเริ่มร่อยหรอไปทุกที
.
.
.
บางครั้งนึกอยากตายไปให้พ้น ๆ คนที่อยู่ข้างหลังจะได้โล่งใจ ไม่ต้องหมั่นหิ้วกระเช้าซุปไก่ราคาแพงมาเยี่ยมแล้วตีหน้าเสแสร้ง คนแก่ผู้เจนจัดชีวิตชีวิตมีหรือแค่นี้จะดูไม่ออก
.
.
.
“คุณตาคะ เรียกหนูหรือเปล่าคะ” นางพยาบาลสาวเคาะประตูพอให้เป็นพิธีแล้วเดินเข้าหาอย่างนุ่มนวล เธอรับหน้าที่ดูแลผู้ป่วยวีไอพีท่านนี้มาเนิ่นนาน จนไม่ต้องเรียกชื่อจริงหรือแทนตัวว่า “ดิฉัน” ทั้งนี้ด้วยความคุ้นเคยกันนั่นเอง
.
.
“หนูเอาซุปไก่นี่ไปกินที่บ้านสิ ฉันไม่กิน”
.
.
.
“อีกแล้วเหรอคะคุณตา. . .รังนกที่ให้มาคราวก่อนยังทานไม่หมดเลยค่ะ. . .แค่หนูเคยรับของก็ผิดจรรยาบรรณแล้ว อย่าให้หนูรู้สึกผิดซ้ำซ้อนเลยค่ะ”
.
.
.
“ก็เพราะฉันคะยั้นคะยอให้หนูเองนี่นา. . .หนูไม่ผิดซะหน่อย. . .เอาไปเถอะ. . .แบ่งให้คนที่บ้านกินก็ได้” ชายชรายิ้มให้อย่างเอ็นดูประหนึ่งลูกหลาน
.
.
.
“แต่มันไม่เหมาะสมนะคะ คุณตาทำแบบนี้หนูลำบากใจนะคะ” น้ำเสียงของเธอบ่งบอกความอึดอัดใจ
.
.
.
“เชื่อฉันอีกสักครั้ง. . .เอาไปกินเถอะ. . .ฉันไม่ชอบกลิ่นมันเหม็นคาว. . .แค่ครั้งสุดท้าย. . .ครั้งสุดท้ายจริง ๆ นะหนู” ชายชราพยายามเอื้อมมือสั่นสะริกเพื่อหยิบกระเช้าซุปไก่บนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง
.
.
.
เมื่อเอื้อมมือแตะถึงตัวก็ล้มลงเกือบตกจากเตียง ส่วนกระเช้าซุปหล่นตกพื้น
.
.
“คุณตา!!?” พยาบาลสาวรุดเข้าประคองทันที

“เอากระเช้านี้ไปอีกเที่ยวเดียว ฉันขอแค่ครั้งนี้ก็ได้” ชายชราขอร้องออดแอด ช่างสงสารยิ่งนัก
.
.
“ก็ได้ค่ะ หนูรับไว้ก็ได้ แต่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริง ๆ นะคะ คุณตาห้ามทำอย่างนี้อีกนะคะ ไม่งั้นหนูจะไม่ยอมคุยเป็นเพื่อนอีก” เธออยากตามใจชายชราขี้เหงาเท่าที่เขาต้องการก็จริง แต่ด้วยหน้าที่และหัวโขนที่สวมอยู่ คงไม่เหมาะนักที่จะรับของเยี่ยมผู้ป่วยมากินใช้อยู่เนือง ๆ
.
.
.
เธอก้มลงเก็บกระเช้าซุปไก่ หารู้ไม่ว่าชายชราได้ซ่อนสำเนาพินัยกรรมแสดงเจตจำนงยกทรัพย์สินเป็นเงินให้เธอถึงแปดหลักพร้อมจดหมายรับรองสิทธิ์ที่เขียนด้วยลายมือตนเอง โดยซ่อนอยู่ใต้ฐานตั้งขวดซุปทรงขั้นบันได สำหรับเป็นทุนการศึกษาต่อต่างประเทศตามที่เธอเคยเล่าความฝันว่า แค่ทำหน้าที่พยาบาลยังไม่เพียงพอ เธออยากไปศึกษารับเอาวิทยาการจากอารยประเทศแล้วกลับมาเผยแพร่ในฐานะอาจารย์มหาวิทยาลัย เธอบอกว่าลำพังตัวเธอทั้งชีวิตอาจดูแลคนได้แค่หลักร้อย แต่หากเธอเป็นผู้สร้างพยาบาลจะมีคนแบบเธอไม่รู้อีกกี่ร้อยกี่พันคน และจะช่วยคนอีกได้ไม่รู้เท่าไหร่ ชายชราถึงกับน้ำตาซึมเมื่อได้ยินความฝันอันเปี่ยมอุดมการณ์ นอกจากนี้พยาบาลสาวยังดูแลปรนนิบัติเขาเปี่ยมด้วยเมตตา หลายครั้งที่ต้องเหนื่อยเกินกว่าหน้าที่ เธอก็ไม่เคยแสดงอาการไม่พอใจหรือปริปากบ่น บางทีชายชรานึกอยากให้เธอคนนี้เป็นลูกแท้ ๆ เธอทำหน้าที่ได้ดีกว่าลูกในสายเลือดเสียด้วยซ้ำ
.
.
.
และหลังจากที่เธอรับมันไป เขาจะฆ่าตัวตายเพื่อมิให้เป็นภาระกับลูกหลานไปมากกว่านี้ นอกจากมรดกที่ให้โดยเสน่หากับพยาบาลสาวแล้ว ส่วนที่เหลือจะมอบให้ลูกหลาน และมูลนิธิการกุศลอีกจำนวนหนึ่ง
.
.
.
.
.
.
เสี้ยววูบความคิด. . . . จู่ ๆ ชายชราก็นึกเปลี่ยนใจ
.
.
“หนู ๆ. . .”
.
.
.
ชายชราอ้าฝ่านิ้วทั้งห้าตะปบเข้าที่แก้มก้นพยาบาลสาวที่กำลังก้มเก็บซุปดังป๊าป!! “เป็นเมียน้อยฉันเถอะ!”
.
.
“ว๊าย!!?” เธอหันขวับปิดป้องแก้มก้นที่เพิ่งถูกสัมผัสเมื่อกี้ยังกับกลัวว่าเนื้อจะหลุดติดมือไป
.
.
.
“ข้างหลังยังสวยขนาดนี้แม่เจ้าประคุณเอ้ย จุ๊ ๆ ๆ อยากรู้ว่าข้างหน้าจะโหนกนูนแค่ไหน” แววตาชายชราผู้น่าสงสารกลับกลายเป็นหมาป่าผู้หอบกระหายเลือด แลบลิ้นตวัดเลียอากาศไปมาเหมือนต้องการซ้อมก่อนเลียบางสิ่งบางอย่าง
.
.
.
“ทำแบบนี้ได้ไงคะ!!?” พยาบาลสาวเอ็ดเสียงสั่น น้ำตาปริ่มขอบ เธอทั้งโกรธ อายและผิดหวังในตัวชายชรา
.
.
.
“มานี่อีหนู!!! เดี๋ยวป๋าจะมอบทุนการศึกษาให้!!!” อยู่ดี ๆ ชายชราที่น่าจะอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงก็กลับลุกเหินเดินเหาะคล่องแคล่ว ซ้ำเส้นเลือดตามกล้ามเนื้อยังปูดโปนดุจอัดฉีดด้วยพลังช้างสาร เป้ากางเกงคนไข้โป่งพองขึ้นชี้หน้าพยาบาลสาว เธอแทบไม่อยากคิดว่าสิ่งที่อยู่ข้างในจะมีสภาพเป็นอย่างไร
.
.
แล้วชายชราก็โผตะครุบพยาบาลสาวทันที พยาบาลสาวยื่นมือหมายกดออดฉุกเฉิน แต่ชายชรากดแขนให้เบนไปอีกทาง
.
.
.
“ช่วยด้วย!!กรี๊ดดดดดดด !!ช่วยด้วย!!” นางพยาบาลกรีดร้องลั่น
.
.
“อย่าร้องสิจ๊ะหนูจ๋า แหะ ๆ ๆ ป๋าออกจะใจดี กลัวทำไมกันจ๊ะ” ชายชราพยายามสอดมือเข้าไปในเครื่องแบบขาวพิสุทธิ์ของเธอ มือที่ตะเกียกตะกายหาเครื่องทุนแรงคว้าหูกระเช้าซุปไก่ได้พอดิบพอดี
.
.
“นี่แน่ะไอ้โรคจิต!!” เธอฟาดทั้งกระเช้าอัดใส่ศีรษะตาแก่มือปลาหมึกโดยไม่สนใจสถานภาพว่าเป็นคนไข้ ชายชราเสียหลักล้มลง พยาบาลได้ทีวิ่งหนีออกจากห้องอย่างไม่รอช้า
.
.
.
“เดี๋ยวสิจ๊ะหนูจ๋า รอป๋าด้วย!” ชายชราตั้งท่าจกมือเหมือนผีปอบแล้ววิ่งตามติดออกไป
.
.
.
.
.
“ผมจะเดินไม่ได้ตลอดไปใช่มั๊ย” เด็กชายอายุราวสิบกว่าขวบนั่งอยู่บนรถเข็นเงยหน้าพูดกับผู้เป็นแม่ ดวงหน้าเศร้าสร้อย
.
.
“ไม่หรอกจ้ะ แม่สัญญาว่าน้องบอยต้องกลับมาเดินได้ แต่น้องบอยต้องมาให้พี่ ๆ เค้าทำกายภาพบำบัดเป็นประจำ ห้ามดื้อนะคะลูก เดินได้แน่ ๆ” คุณแม่พูดให้กำลังใจ เธอสังเกตว่ามีพยาบาลนางหนึ่งวิ่งฉิวผ่านไป แต่ก็ไม่ได้เอะใจนึกผิดปกติ ก็แค่อาจถูกคนไข้เรียกด่วน
.
.
“จริงนะฮะ”
.
.
“จริงสิจ๊ะ แม่สัญญา” คุณแม่เข้าโผกอดลูกชายและบีบกลั้นน้ำตาไว้ วัยนี้ลูกของเธอควรจะได้ซุกซนโลดโผนตามประสาเด็กผู้ชาย เธอสงสารลูกจับใจที่ต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ กระนั้นก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ลูกเห็นเพราะเธอเท่านั้นคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของลูก
.
.
“คุณแม่รักลูกบอยนะคะ เข้มแข็งไว้นะลูก”
.
พูดได้แค่นั้นทั้งสองก็รู้สึกเหมือนโลกเอียงฉาก
.
.
“เกะกะ! เอาไอ้นี่มายืมหน่อยซิ! เมื่อยตีนโว้ย!!” ชายชราถีบแม่พร้อมเด็กคนไข้กระเด็นลงจากรถเข็น เด็กชายร้องไห้จ้า ส่วนผู้เป็นแม่กระเด็นหงายกระโปรงหวอออกนอนแผ่ไม่เป็นท่า
.
.
“ฮี่ ๆ ๆ ๆ เสร็จป๋าแน่อีหนู!!!” ชายชรานั่งเข้าที่บนรถเข็นและปั่นด้วยกำลังแขนเหลือเชื่อ เขานั่งปั่นล้อรถเข็นไล่กวดนางพยาบาลสาว ไม่นานนักเหยื่อก็ถึงคราวจนมุม เป็นมุมอับบริเวณทางหนีไฟซึ่งไม่ค่อยมีคนผ่าน
.
.
.
ยังเคราะห์ดีที่เธอเหลือบเห็นกล้องวงจรปิดบริเวณนั้นพอดี
.
.
“ช่วยด้วย! ตรงนี้มีคนโรคจิต!” เธอโบกมือให้กล้องวงจรปิด เหมือนคนติดดาดฟ้าตึกไฟลุกลามที่กำลังโบกมือเรียกเฮลิคอปเตอร์ซึ่งเป็นความหวังเพียงหนึ่ง
.
.
“ฮี่ ๆ ๆ หนูจ๋ายอมป๋าซะดี ๆ” ชายชราตั้งท่าผีปอบจอมจกขึ้นทีละมือ
.
.
และพุ่งเข้าปล้ำพยาบาลสาวทันที
.
.
“กรี๊ดดดดดด!!” เธอกรี๊ดได้อีกอึดใจก็ถูกตั้นท้องจนร้องไม่ออก ตาเฒ่าจอมหื่นรูดกางเกงในของเธอปลดออกจากเรียวขา
.
.
เธอถูกถลกกระโปรงเย็ดต่อหน้ากล้องวงจรปิด
.
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
.
.
กลุ่มเจ้าหน้าที่เฝ้าจอภาพจากล้องวงจรปิดกำลังสาวท่อนลำชักว่าวพร้อมดูหนังสดผ่านจอ
.
.
รอยบาปที่เธอถูกข่มขืนมีค่าหาเกินกว่านั้นจริง ๆ

.
.
.
“อูย ไม่ไหว แล้ว!” เขาฉีดน้ำรักเข้าเต็มรูทวารร่างแน่นิ่ง และเป็นจังหวะเดียวกับที่เพื่อนเจ้าหน้าที่อีกคนไขประตูห้องเข้ามาพอดี กระนั้นเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัว เสียวลืมสติและกระแทกต่อไปด้วยความสะใจ
.
.
“ห้องนี้ครับ เชิญครับ”
.
.
แขกผู้มาดูศพทั้งสามถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าในโลกนี้จะมีคนวิปริตเลวชาติกล้าย่ำยีร่างไร้ชีวิตไร้ทางต่อสู้ได้ถึงเพียงนี้ ซ้ำยังเป็นศพผู้ชายเสียด้วย ทุกคนมั่นใจว่าเป็นคนที่ตามหา ทรงผมผิวพรรณและหน้าตาบอกยี่ห้อ เพียงมองปราดเดียวก็รู้ว่าศพเด็กหนุ่มนี้มีความสำคัญต่อใครบ้าง.
.
.
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ผู้ซึ่งอนุมานได้ว่าเป็นมารดาของศพตรงหน้าร้องกรีดร้องลั่น บอกไม่ถูกว่าช็อคที่ทราบว่าเป็นศพลูกชายจริงหรือช็อคที่ได้เห็นสภาพศพ สิ้นเสียงเธอลมจับล้มลงทันที
.
“นั่นพี่ไชย ใช่พี่ไชยแน่ ๆ แกทำอะไรเค้า!! ฮือ” แฟนสาวปิดหน้าร่ำไห้
.
.
“เฮ้ย! มึงเล่นอะไรเนี่ย!” เจ้าหน้าที่อีกคนตัวคร้ามสั่น นอกจากสิ่งที่เพื่อนของเขาได้กระทำลงไปมีความผิดร้ายแรงแล้วยังขัดกับบรรทัดฐานสามัญสำนึกวิญญูชนอีกด้วย
.
.
.
“ไม่ได้เล่นนะ กูเอ็นดูน้องเขาจริง ๆ นี่ยังกะว่าจะลาบวชอุทิศส่วนกุศลให้”
.
.
.
สิ้นคำกล่าว. . .บุรุษคลับคล้ายเป็นพี่ผู้ตายก็คว้าเก้าอี้พับโลหะ แล้วระดมฟาดใส่ตัวการชนิดเอาให้ตามไปอยู่ด้วยกัน

สนุกมากๆ ครับ จำไม่ได้แล้วว่าเคยอ่านนิยายที่ตื่นตาขนาดนี้จากที่ไหน

ช่วงนี้..... ผมขี้เกียจก็...ขี้เกียจเขียนอยู่ แต่ก็...เสียดายพล็อตเรื่องสนุกๆที่คิดเอาไว้ใน season 2 ด้วย เฮ้อ.......... เอาไงดีแฮะเรา

อ่านแล้วก็อินนะคะ ลุ้นระทึก รู้สึกได้เลยว่าพลังนี้ถ้าควบคุมไม่ได้จะอันตรายมาก

ยิ่งตอนจบทิ้งให้เต๋อนั่งหลอนกลางตลาดนัดคนเดียว หัวใจเดี๊ยนแทบหยุดไม่กล้านึกภาพตอนต่อไปเลยค่ะ

ขอบคุณที่สละเวลามาเขียนต่อค่ะ อย่าหักโหมจนเสียการเรียนนะคะ เดี๊ยนรู้ว่าเขียนขนาดนี้ต้องใช้เวลา ยังไงขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

จากกระทู้ 2 ทำไมไม่รู้ รู้สึกภูมิจะเป็น "คนดีจนเกินไป" จนดูน่าสงสัย

แอบสังหรณ์ว่าภูมิเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด รวมถึงเป็นคนฆ่าลูกหมาตอนเด็กด้วย

อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ จัง สู้ๆ ครับ

จะว่าไป ลองกับศพหรอ......ถ้าหล่อมากๆก็น่าคิดนะ หึหึหึ

คำชมแรกเลยคือเรื่องไหลลื่นมาก เราอ่านแล้วไม่มีสมาธิพอที่จะแยกไปทำอย่างอื่นเลย ต้องอ่านไปเรื่อยๆจนกว่าจะจบตอนแต่ละตอน ถึงจะสามารถละสายตาไปที่อื่นได้ นั่นเป็นข้อดีมากๆเลยค่ะของงานคุณ ใช่ว่าเขียนงานมาเยอะแล้วจะสามารถสร้างความไหลลื่นแบบนี้ออกมาได้

นอกจากนั้นก็เห็นมุมมองและแนวคิดของคุณประปราย ที่ต้องชมต่อว่าฉลาดในการเลือกใส่ เลือกแทรกเข้าไว้ในเรื่อง อย่างไม่เยอะเกินไป ไม่น้อยเกินไป กำลังพอดีๆ ทำให้เรื่องมีสมดุลระหว่าง ขาว กับ ดำ อย่างเกือบๆจะพอเหมาะ และทำให้เรื่องไม่น่าเบื่อจนเกินไป

มาขอสมัครเป็นแฟนนิยาย และปักธง Bookmarks ติดตามอ่านด้วยคนนะ ขอบคุณมากที่พิมพ์นิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน : )

อีกซักรอบนะคะ

ลุ้นระทึกมากมายเลยครับ

ติดตามๆ

คุณนักสะกดจิตครับผมจะพยายามหาทางติดต่อกลับภายใน 1-2 วันนี้นะครับ

โทรจิตคุง ผมว่าเราชอบแบบเดียวกันนะคับ ถ้าไปเขียนเรื่องไหนที่ไหนอิก บอกผมบ้างนะ blackncp๑hotmale ถ้าได้ลองคุยก็ด้วยคงดี ไม่อยากพิมเมลถูกถ้วนนะ กลัวโดนเมลขยะเยอะ

ปล. เราไม่ได้ชอบแค่ฉากอีโรติกของโทรจิตคุงนะ เราชอบเนื้อเรื่อง มิติตัวละคร ลูกเล่นการเขียนที่ออกมาไม่ซ้ำเลยทั้งที่เป็นฉากแบบเดียวกัน รายระเอียดเล็กน้อย ชอบหมดเลย

ดีมากๆ สนุกมากๆ ครบรส

คุณโทรจิตคุงลองเอาชื่อพัชราภาหรือพ่อพัชราภาแม่พัชราภาไปเป็นแขกรับเชิญตอนต่อไปดีไม๊ครับ เช่นให้อีลูกกะหรี่นี่เย็ดแม่ตัวเองโชว์กลางตลาดแล้วให้พ่อมันชักว่าวตาม

ในบอร์ดปาล์มมี bot แปลกๆ อีกเยอะ อยากรู้ลองไปดูห้อง Lover ได้

.
.
“Excuse me, What’s this?”
.
.
“ดี๊ด อิส ขี้ผัด ยู โน๊! ขี้! ขี้ที่เบ่งจากรูตูดไงไอ้สัตว์ฟังกูรู้เรื่องไหมไอ้หน้าหนังหี!!”
.
.
“Interesting! Most Interesting!? . . . . .H. . .How much?”
.
.
“โปรโมชั่น ฟรี ฟอร์ ยู กู ใจดี คนไทย ใจดี มึงเข้าใจไม๊” และแม่ค้าก็ตักขี้ผัดใส่จานส่งให้แหม่มสาว เธอกล่าวขอบคุณสีหน้าดีใจสุดชีวิต ผู้คนรอบข้างงงชะงักเพราะทีแรกคิดว่าที่ฟุดฟิดฟอไฟใส่กันคือแหม่มสาวจะเข้าไปพูดให้สงบสติอารมณ์หรืออะไรเทือก ๆ นั้น แต่เธอใช้ส้อมตักขี้ผัดเข้าปากคำโต ท่ามกลางเสียงห้ามปรามจากผู้คนส่วนใหญ่ซึ่งสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษไม่ได้
.
.
“Oh. . .Yummy!!” แหม่มสาวรู้สึกถึงรสชาติที่นุ่มนวลผ่านการย่อยมาแล้ว เธอได้ทานกากอาหารที่ผ่านกระบวนการขับถ่ายจากผู้อื่น เป็นรสชาติแปลกแหวกแนวแต่ก็แฝงด้วยความละมุนละไมยากที่จะบรรยาย เพียงเธอหลับตาเคี้ยว ภาพไร่ข้าวโพดกว้างไกลสุดลูกหุลูกตา ภาพกระจาดแก้วมังกรในตลาดพื้นเมืองก็ผุดขึ้นชัดประดุจว่ามันอยู่ตรงหน้าเธอ เศษอาหารตกค้างนี้ได้ทิ้งเจตนารมณ์แห่งวิถีชนบทอันชวนถวิลหากำซาบทั่วลิ้น สมแล้วกับกิตติศัพท์ที่เธอเคยได้ยินว่าอาหารไทยติดอันดับโลก แม้แต่อุจจาระยังเนรมิตเสกสรรค์ให้อร่อยได้
.
.
แหม่มสาวกวักมือชวนแฟนหนุ่มลิ้มลองเมนูเปิปพิสดาร ทั้งสองมีความสุขกับจานขี้แสนอร่อยจนลืมโลก ไม่แคร์ว่าคนที่ได้เห็นและต้องอาเจียนมีเท่าไหร่ แต่ที่แปลกยิ่งกว่านั้น มีบางคนเริ่มกลืนน้ำลาย และพูดกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ว่าอยากลองชิมบ้าง
.
.
ชาวต่างชาติทั้งสองผลัดกันใช้มือถือถ่ายภาพขณะที่กินขี้และยิ้มเห็นขี้ติดตามซอกฟัน พร้อมชูนิ้วโป้งรับประกันความยอดเยี่ยม จากนั้นจึงอัพโหลดลงเฟสบุ้คโพสข้อความอวดญาติมิตรเพื่อนฝูงที่บ้านเกิดทันที
.
.
ซึ่งได้แต่หวังว่าผู้ที่ได้เห็นภาพและข้อความดังกล่าว ขอจงเข้าใจว่าเป็นเพียงการล้อเล่นเถิด อย่าได้รู้เลยว่าพวกเขาแดกขี้เข้าไปจริง ๆ

จบตอนที่ 22 โหมโรง
.
.
.

ลืมปิดท้ายจบตอน ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ เปลืองเนื้อที่เลย

ไหน ๆ ก็แล้วขอใช้เนื้อที่ให้คุ้ม ถือโอกาสขอบคุณทุกกำลังใจในกระทู้ใหม่นะครับ ทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่รวมถึงคนที่อ่านเงียบ ๆ ด้วย
อ่านนิยายเรื่องนี้ อยากให้มองเป็นสีเทา ๆ มากกว่าขาวหรือดำนะครับ จะได้ไม่คิดมากหลังอ่านจบ สวัสดีครับ

สนุกมากครับ ยังคงชวนติดตามเหมือนเดิม

จะรอติดตามตอนต่อไปนะครับ

ทางทิศใต้. . . . .
.
.
หนุ่มรุ่นราวนักศึกษาสองคนในชุดฟุตบอลเป็นที่ต้องตาต้องใจกะเทยมีนมผมยาวนางหนึ่งซึ่งแอบเดินตามหลังเงียบ ๆ สภาพเหงื่อโทรมกายพร้อมหิ้วรองเท้าสตั๊ดติดตัวบ่งบอกว่าทั้งสองเพิ่งเล่นกีฬากันมา และกำลังเดินเลือกดูของซื้อของขายตามประสาคนเดินตลาดนัดทั่วไป เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยปากว่าจะแวะดูกางเกงในตัวใหม่เสียหน่อย เพราะวันนี้ต้องค้างบ้านเพื่อนอีกผู้หนึ่งอย่างกะทันหันและไม่ได้เตรียมของใช้ส่วนตัวล่วงหน้า เรื่องนี้. . . ไม่อาจรอดพ้นหูของผู้ที่กำลังจับจ้อง
.
.
“แวะดูก่อนได้นะค้า กางเกงใน บอคเซอร์ เสื้อกล้าม เสื้อยืด วันนี้ลดพิเศษจ้า” เจ๊แม่ค้าชุดชั้นในสุภาพบุรุษโฆษณาเชิญชวนขันแข็ง แผงของเธอทำมาค้าคล่องเนื่องด้วยมีสินค้าให้เลือกหลากหลาย
.
.
“ฝากดูร้านแป๊ปนึงนะน้อง เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำหน่อย รีบไปรีบมา แป๊ปเดียวจริง ๆ” เธอไหว้วานร้านขายเครื่องประดับทำมือด้านข้างช่วยดูร้านให้อย่างเกรงอกเกรงใจ ก่อนผละออกจากที่นั่ง
.
.
“อูย ปวดจะแย่อยู่แล้ว” ขณะที่แม่ค้าแผงชุดชั้นก้าวเข้าห้องน้ำ. . .
.
.
เธอถูกใครบางคนฉุดเข้าห้องส้วม และทำร้ายศีรษะจนหมดสติ
.
.
.
“อ้าว. . .คนขายไม่อยู่” หนุ่มนักฟุตบอลผิวสีน้ำผึ้งเกาหลังหัวแกรก ๆ ส่วนเพื่อนหนุ่มร่างสูงใหญ่ช่วยเหลียวซ้ายและขวามองหาคนที่น่าจะให้คำตอบได้
.
.
“เดี๋ยวก็มา เจ๊แกไปเข้าห้องน้ำ รอก่อนนะคะ” หญิงสวมชุดแนวยิปซีขายเครื่องประดับร้านด้านข้างช่วยออกหน้าแทนให้ตามคำฝากฝัง อย่างไรก็ดีเธอคงไม่ก้าวก่ายถึงขนาดช่วยขายแทนให้ หลังจากพูดจบก็หันไปต้อนรับกลุ่มลูกค้าของร้านตัวเองที่กำลังเลือกชมสร้อยคอลูกปัด
.
.
.
“มึงไปดูร้านอื่นเหอะ ไม่ก็ไปดูเซเว่น มีเกงในขายเหมือนกัน” เพื่อนร่างสูงใหญ่กล่าว และหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก็มีท่าทีเห็นด้วย โดยธรรมชาติผู้ชายก็ไม่ค่อยบรรจงเลือกปราการด่านสุดท้ายอยู่แล้ว มีอะไรก็ใส่ ยี่ห้อใดสีใดไม่เกี่ยง ขอให้นุ่งแล้วไม่เจ็บไข่เป็นอันใช้ได้
.
.
“เดี๋ยวค่ะ มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอ” กะเทยที่แอบเฝ้ามองสองหนุ่มมาตลอดเข้าสวมรอยเป็นเจ้าของแผงกางเกงใน หลังจากทุบหัวเจ้าของตัวจริงและจับขังไว้ในห้องส้วม เธอหอบเหนื่อยผิดปกติราวกับฆาตกรเพิ่งฆ่าคนมาหมาด ๆ สองหนุ่มนักฟุตบอลมองหน้ากันอย่างฉงน เกิดมาก็เพิ่งเคยพบเจอกะเทยสาวขายชุดชั้นในชาย แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งสองไม่ได้ถือเป็นสาระในเมื่อมีผู้ขายพร้อมให้บริการตรงหน้าแล้ว
.
.
“เลือกดูก่อนได้ค่ะ ไม่ซื้อไม่เป็นไร” กะเทยสาวแสร้งจัดหน้าร้านราวกับเป็นเจ้าของร้านตัวจริง พร้อมกันนี้เธอได้ลามเลียหนุ่มนักฟุตบอลทั้งสองผ่านความคิดอันอกุศล เธอวาดภาพในหัวฟุ้งซ่าน คิดว่าภายใต้เป้ากางเกงบอลเปียกเหงื่อเป้านูนแน่นจะเป็นอย่างไร หนุ่มนักฟุตบอลจะมีรสนิยมเลือกกางเกงในแบบไหน
.
.
“เอาตัวเดียวครับ” หนุ่มผิวสีน้ำผึ้งตัดสินใจได้ไม่ยาก เขาไม่พิจารณาคุณสมบัติสินค้าอย่างละเอียดละออ หยิบกางเกงในรอสโซ่ถูก ๆ สีดำส่งให้แม่ค้าคิดเงิน
.
.
กะเทยสาวรู้สึกร้อนผ่าวตามเนื้อตัว เธอรู้สึกว่าลูกค้าตรงหน้าช่างเปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดทางเพศ เสื้อฟุตบอลเปียกเหงื่อชุมหน้าอกเต่งตึง ๆ และแผ่นหลัง ไหนจะเป้ากางเกงบอลอันนูนโด่ง ต้นขาแกร่งแน่น
.
.
“ร้านหนูใจดีนะคะ ให้ลองดูก่อนได้. . .ค. . .คุณพี่จะ. . .ลองก่อนก็ได้นะคะ”. . . เธอก้มหน้างุด ๆ วาดนิ้วขีดไปมาบนโต๊ะด้วยความเก้อเขิน
.
.
โชคเข้าข้างเธอ ข้อเสนอหลุดโลกนี้เป็นที่ยอมรับได้ในอาณาบริเวณที่ตกอยู่ภายใต้สนามพลังโทรจิตวิปริต เรื่องเหนือความคาดหมายเกิดขึ้นได้เสมอภายใต้กฎนี้
.
.
“ล . . .ลองได้จริง ๆ หรือครับ” หนุ่มผิวสีน้ำผึ้งถามทวนอีกรอบ เขาเพิ่งเคยพบร้านขายชุดชั้นในที่ให้ลองสวมใส่ได้เป็นครั้งแรก
.
.
“โห รู้จักรับมุกด้วยนะมึง ทีกับกูไม่เห็นเล่นแบบนี้บ้างวะ” เพื่อนร่างสูงใหญ่แซวด้วยอารมณ์ขัน
.
.
แต่เหตุการณ์เบื้องหน้าหาใช่เรื่องตลกโปกฮา
.
.
เพื่อนของเขารูดกางเกงบอลพร้อมกางเกงในออกหน้าร้านสด ๆ
.
.
“เฮ้ย! มึงทำไร!?” แม้จะทักท้วงก็ปราศจากผล เพื่อนหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งจัดแจงแกะกล่องกางเกงในตัวใหม่เพื่อลองสวมดูว่าจะกระชับพอดีเอวและพวงกระโปกหรือไม่ เขาไม่สนใจสายตาผู้คนรอบข้างที่จ้องมองด้วยความเงี่ยนเมื่อเห็นเขาเปลี่ยนกางเกงในกลางตลาด หลายคนมีบุญตาได้เห็นพวงไข่แกว่งไกวไหวไปมาใต้กล้ามตูดอันแข็งแกร่งเมื่อมองจากด้านหลัง
.
.
“เฮ้ย ๆ ๆ !! ไอ้เหี้ยกูอายเค้า มึงเป็นอะไรวะ!!” เพื่อนร่างสูงใหญ่เข้าปรามเพื่อนหนุ่มที่กำลังลองกางเกงในตัวใหม่ ทว่าอีกฝ่ายกลับไร้การตอบรับ เขาถ่างขากางเกงในสีดำตัวใหม่กว้าง ๆ และย่อตัวลงเพื่อให้สะดวกต่อการสวมใส่ เมื่อปล่อยมือ ขอบยางกางเกงในที่ถูกดึงถ่างก็หดตัวเข้ากระชับเอวเสียงดังปั๊ปหนักแน่น เท่สมมาดลูกผู้ชายนักกีฬา
.
.
“ช่วงนี้จัดโปรโมชั่นค่ะ เอาตัวเก่ามาแลกตัวใหม่ได้ฟรี คุณพี่ไม่สนเหรอคะ” กะเทยสาวหันไปพูดกับเพื่อนที่มาด้วยกัน หนุ่มร่างสูงใหญ่สับสน เขารู้สึกว่าคำเชิญชวนของแม่ค้ากะเทยดังก้องในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่นานนัก พิษสงอำนาจโทรจิตก็ครอบงำอีกหนึ่งชีวิต
.
.
หนุ่มร่างสูงใหญ่ถอดกางเกงบอลพร้อมกางเกงในพร้อมเพื่อน ทั้งสองยื่นกางเกงในเปียกเหงื่อหลังลงสนามเตะฟุตบอลส่งให้แม่ค้ากำมะลอ เธอพิจารณากางเกงในใช้แล้วอุ่น ๆ จากตัวนักฟุตบอลอย่างพินิจพิเคราะห์ หนุ่มผิวสีน้ำผึ้งให้กางเกงในสีเขียวเข้มเก่า ๆ มีราขึ้นเป็นดวง ส่อให้เห็นความไร้อนามัยของเจ้าของ ส่วนหนุ่มร่างสูงใหญ่ส่งตัวสีขาวเปรอะเปื้อนคราบฉี่เป็นดวงเหลืองและส่งกลิ่นฉุน
.
.
กะเทยสาวแลบลิ้นยาวยืด ตวัดเลียคราบหมักหมมที่ฝังแน่นลึกลงตามส่วนกระเปาะเป้า ซอกขาหนีบ และง่ามตูด กลิ่นอายกางเกงในลูกผู้ชายเลือดนักกีฬามันช่างดิบสาบ สมบุกสมบัน เร้าอารมณ์จนเตลิดเปิดเปิง เธอพิสูจน์ทั้งกลิ่นและรสเรียกได้ว่าแทบจะทุกซอกมุมโดยไม่รังเกียจคราบไคลด่างเหลืองอันแสนสกปรกและกลิ่นฉุนเหงื่อรุนแรงจนเตะจมูก
.
.
“โอววว เงี่ยนเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว” กะเทยสาวสูดดมกางเกงในเน่า ๆ ของนักฟุตบอลทั้งสองอย่างหื่นกระหาย ขณะที่เกย์และผู้หญิงร่านทั้งหลายที่เดินผ่านไปมาจ้องมองอย่างสนอกสนใจกึ่งอิจฉาที่กะเทยนางนี้ได้เพลิดเพลินกับรสสุคนธ์อันชวนถวิลหาจากแก่นกายผู้ชายแท้วัยแรกรุ่น
.
.
“หนูตัดสินใจแล้ว! หนูจะยกกางเกงในให้พี่สองคนฟรีคนละโหลเลยค่ะ แต่ช่วยหนูทำมาหากินได้ไหมคะ” เธอยื่นข้อเสนอใหม่ “ช่วยเป็นหุ่นโชว์ร้านหนูนะคะ”
.
.
พูดจบ กะเทยสาวจอมตัณหาก็กระชากหุ่นพลาสติกครึ่งท่อนสำหรับเป็นแบบโชว์กางเกงในขว้างทิ้ง และจัดแจงถอดเสื้อผ้าหนุ่มนักฟุตบอลทั้งสอง ให้ยืนนุ่งกางเกงในตัวเดียวโชว์หน้าร้านประหนึ่งนายแบบขนาบทั้งด้านซ้ายและขวา สองหนุ่มรู้สึกประหม่าแต่ก็ภูมิใจลึก ๆ ที่ได้โอ้อวดเรือนร่างสมชายต่อหน้าธารกำนัล กล้ามอก กล้ามทอน กล้ามขา กล้ามก้น และเครื่องเพศพวงใหญ่ช่างแน่นฟิตไปเสียทุกส่วนสัด
.
.
“โทษนะครับ ช่วยลองตัวนี้หน่อยได้ไหมครับ” ชายผู้หนึ่งยื่นกางเกงในสีแดงแป๊ดส่งให้นายแบบหนุ่มจำเป็น นักฟุตบอลร่างสูงใหญ่รับไว้ด้วยความยินดี เขาถอดกางเกงในตัวที่สวมอยู่และรับไปนุ่งใหม่เพื่อช่วยให้ลูกค้าตัดสินใจซื้อได้ง่ายดายขึ้น
.
.
“รบกวนช่วยลองตัวนี้ด้วยครับ!”

“ลองบอคเซอร์นี่ให้ดูหน่อยครับ!”

“หมุนตัวให้ดูหน่อยนะครับ!”
.
.
“เอาเลยค่า! เชิญตามสบาย! อยากลองแบบไหนให้นายแบบของเรานุ่งให้ดูได้ ตอนนี้มีโปรฯ พิเศษ ถอดตัวที่คุณนุ่งอยู่เอามาแลกตัวใหม่ได้ฟรีเลยนะค้า!!!” กะเทยสาวได้คืบเอาศอก แผนสวมรอยยึดแผงชุดชั้นในของเธอไม่สร้างกำไรเป็นเม็ดเงินได้แม้แต่บาทเดียว แต่กลับได้กางเกงในใช้แล้วของลูกค้าท่านชายคืนมาเป็นสิบ ๆ ตัว มีหลากสีหลายสไตล์ เธอโกยกางเกงในที่ได้มาโปรยขึ้นกลางอากาศประดุจชิงโชคไปรษณีย์บัตรตามรายการโทรทัศน์อย่างสะใจ ปราการด่านสุดท้ายของท่านชายทุกชิ้นตกเป็นสมบัติส่วนตัวของเธอแล้ว
.
.
ขณะที่นายแบบนักฟุตบอลยังคงทำตามคำร้องขอจากลูกค้าที่ไหลเวียนอย่างไม่ขาดสาย ถอดกางเกงในเปลี่ยนเข้าออกเป็นว่าเล่น กลายเป็นแผงขายชุดชั้นในชายที่ครึกครื้นและชวนยั่วน้ำลายที่สุดเป็นประวัติการณ์ ได้รับความสนใจจากทั้งเหล่าผู้ชายด้วยกันที่อยากเล่นพิเรนทร์ เกย์ตุ๊ดกะเทยที่เหี้ยนกระหือรือร้องหาควย รวมถึงคุณผู้หญิงที่อยากสนุกกับการตีค่าผู้ชายเป็นวัตถุแห่งการจับจ้องและวัตถุทางเพศ หลังจากที่ผู้หญิงถูกสังคมตีตราแต่เพียงฝ่ายเดียว มีบางคนถึงขนาดแก้ผ้าถอดเอายกทรงและกางเกงในส่วนตัวให้สองหนุ่มลองใส่ ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสองไม่ปฏิเสธที่จะทำตาม
.
.
.
หากมีคำถามว่าบรรยากาศครื้นเครงขนาดไหน ก็ถึงขนาดแม่ค้าร้านเครื่องประดับข้าง ๆ ยังทนไม่ไหว ยอมขาดทุนปิดร้านเลิกขายของแล้วนั่งสอดนิ้วเกี่ยวหีช่วยตัวเองรัวระริก

ยังไม่พอ เขาตะปบฝ่ามือเข้ากลางเป้ารูปปั้นมนุษย์ บีบนวดช้า ๆ รีดเร้นความหงี่ อวัยวะต่าง ๆ ทั่วร่างกายเราอาจควบคุมได้ดั่งใจ แต่ลำควยเท่านั้นที่มิอาจทนพับห่อไว้ได้หากถูกกระตุ้นรุกเร้า
.
.
“. . . .” รูปปั้นมนุษย์ยังคงนิ่งไม่ไหวติง สิ่งเดียวที่ผิดปกติคือความตุงนูนบริเวณเป้า
.
.
“ยังทนได้อีกเรอะ งั้นกูจะทำยิ่งกว่านี้!” คุณพ่อตัดสินใจใช้ศักดิ์ศรีเข้าแลกชัยชนะ เขาขบปากงับเป้าอันตุงนูนดังกล่าว. . .
.
.
ลูกชายไม่อาจทนมองความอัปปรีย์ได้อีกต่อไป เด็กน้อยร้องไห้จ้าและวิ่งหนีเตลิดหายไปในฝูงชน ขณะนี้ผู้คนต่างยืนล้อมรูปปั้นมนุษย์ที่กำลังถูกทดสอบตบะอย่างลุ้นระทึก
.
.
“กูว่าเดี๋ยวแม่งทนไม่ไหวแน่”
.
“กูเชียร์รูปปั้นว่ะ แม่งแนว!”
.
“มาพนันกันเลยดีกว่ามั้ยล่ะ!”
.
ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที บริเวณนี้ก็ดึงดูดจิตโสโครกของผู้คนเหมือนดอกบัวผุดซึ่งมีกลิ่นราวกับศพเน่าเหม็นแต่กลับมีอานุภาพเชื้อเชิญให้แมลงรายล้อมได้ยิ่งกว่าช่อกุหลาบหอมสะอาด มีทั้งคนพนันขันต่อกันว่ารูปปั้นมนุษย์จะทนกักเก็บอารมณ์เสียวไปได้ถึงเมื่อไหร่ รวมถึงฝ่ายที่โยนเงินลงถาดให้เป็นกำลังใจหรือให้ทานด้วยความเวทนาก็ไม่อาจทราบได้ กองเงินสูงพะเนินขึ้นเรื่อย ๆ อาจจะถึงครึ่งแสนแล้ว
.
.
“อืม ด๊วบ ๆ ๆ” คุณพ่อลูกหายเพิ่งเคยใช้ปากกับอวัยวะเพศชายเป็นครั้งแรก เขาปลดซิบงัดควยรูปปั้นมนุษย์มาดูดเม้มเลียอย่างเคอะเขินตามประสามือใหม่ ทั้งหัวควย รูเยี่ยว พวงกะโปก ไม่อาจหนีพ้นไรลิ้นที่ซอกซองย้อนแยงทั่วทิศ
.
.
“. . . .” ฝ่ายรูปปั้นมนุษย์ไม่ยอมเสียเชิงง่าย ๆ กลัดกลั้นเสียงครางและความเสียวซ่านได้อย่างน่าอัศจรรย์พันลึก จนคุณพ่อตัดสินใจใช้ไม้ตายก้นหีบ เขาลากเก้าอี้ร้านขายของแถวนั้นมาต่อหลังแท่นที่รูปปั้นมนุษย์ใช้ยืนให้อยู่ในระดับความสูงที่ไล่เลี่ยกัน
.
.
คุณพ่อถลกกางเกงทั้งของตัวเองและมนุษย์รูปปั้นลงกองกับพื้น. . . และยัดควยเข้าไปสด ๆ
.
.
“วี๊ดดดดดดวิ้ววววว! เย็ดกันแล้ว!!” แก๊งค์ผู้ชมสาวกลุ่มหนึ่งป่าวผิวปากตื่นเต้น พ่อค้าแม่ขายรอบ ๆ ถึงกับทิ้งร้านมาดูผู้ชายเย็ดกันกลางตลาดนัด บางคนนั่งกับพื้นรับชมพร้อมขนมขบเคี้ยวและน้ำอัดลมอย่างกับงานฉายหนังขายยาตามบ้านนอก บ้างก็ยืนเชียร์โห่ฮาลุ้นตัวโก่งวินาทีต่อวินาทีราวกับมวยตับจาก ทั้งโทรศัพท์มือถือและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคส์เพื่อความบันเทิงต่าง ๆ ถูกงัดมาใช้บันทึกภาพเหี้ย ๆ ที่จะตราตรึงใจผู้ชมไปอีกนาน
.
.
“โอ้ว ๆ ๆ คิดถึงหีเมียจริง ๆ ตอนนี้ท้องอยู่เย็ดลำบาก มาเย็ดตูดมึงแทนก็แก้เงี่ยนใช้ได้!!!” คุณพ่อผู้อยู่ในอารมณ์ระเริงกามลืมโลกพูดพลางกระแทกบั้นเด้า ป้าบ ๆ ๆ ๆ ระดมใส่ตูดรูปปั้นมนุษย์ในท่ายืนประกบหลัง ฝ่ายรูปปั้นมนุษย์นั้นไม่อาจทัดทานแรงเย็ดสะท้านทรวง ในที่สุดต้องไหวเอนไปตามจังหวะที่คุณพ่อยังหนุ่มบรรจงคัดสรรบทสวาทให้ทุกท่วงท่า สีเงินเมทัลลิคที่เคลือบทั่วตัวฝ่ายรับทำให้ผู้ชมบางคนนึกถึงเซ็กส์หลุดโลกแฟนตาซี ทำนองว่าล่อกับมนุษย์ต่างดาวหรืออะไรเทือกนั้น
.
.
“อา. . . .ผัวจ๋า! กระแทกแรง ๆ !” รูปปั้นมนุษย์หลุดปากครางลืมตัวจนได้ ในที่สุดต้องปราชัยให้แก่อำนาจแห่งกามา
.
.
ฝ่ายผู้ชมที่พนันขันต่อไว้ล่วงหน้าโห่ร้องเซ็งแซ่ มีทั้งผู้ได้และเสียพนัน อย่างไรก็ตาม คนเกือบทั้งหมดก็เลือกที่จะดูการเย็ดสดระหว่างชายด้วยกันต่อไป งานนี้ไม่มีเสรีสุดขั้วไม่การขีดกั้นพรมแดนระหว่างเพศ แม้แต่ชายจริงหญิงแท้หลายคนยังขอชมเป็นกรณีศึกษาเพราะใช่ว่าจะหาดูกันได้ง่าย ๆ
.
“พี่ ๆ อยากดูท่าหมาของผู้ชายทำกันอ่ะ!!!” เสียงหนึ่งโพล่งขึ้น
.
.
“ได้เลยไอ้น้อง!” คุณพ่อหนุ่มจับรูปปั้นมนุษย์หมอบโค้งและแหกขาออกกระแทกพั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ อย่างไม่รอช้าราวกับดีเจใจดีเปิดเพลงให้ตามคำขอ เขาจับคู่เย็ดให้หมุนตัวหันหลังเข้าหาผู้ชมเพื่อให้เห็นผู้ชายเย็ดกันจะ ๆ เต็มสองตา พวงไข่ทั้งฝ่ายรุกและรับห้อยแกว่งไกวไปมา มีคนใจกล้าถึงขนาดเข้าไปถ่ายคลิปห่างจากพวงควยที่ผลุบเข้าออกในรูตูดห่างจากหน้าเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น
.
.
.
มาถึงขณะนี้ ไม่มีใครยับยั้งใจได้แล้ว
.
.
.
ผู้คนบางส่วนเริ่มจับคู่กันเอง ทั้งชายกับหญิง หญิงกับหญิง และชายกับชาย ผลัดกันงัดเครื่องเพศส่วนตัวออกมาเล้าโลมกันอย่างไม่ยี่หระสายตาใคร บางก็ชักว่าวเดี่ยวเกี่ยวเบ็ดตามแต่สะดวก จะมีใครว่าเหี้ยในเมื่อทุกคนที่นี่ก็เหี้ยไม่ต่างกัน
.
.
.
“โอ๊ะ ๆ ๆ. . . .โอ้!!!!!!!” คุณพ่อหนุ่มผู้นำกายบริหารไม่อาจอัดอั้นได้อีกต่อไป เขากระแทกทิ้งท้ายพร้อมเกร็งตัวปล่อยน้ำอสุจิที่อัดอั้นจากการไม่ได้เย็ดเมียที่กำลังท้องเข้าเต็มรูตูดคู่ขา กระสุนน้ำเชื้อลูกแล้วลูกเล่าพุ่งอัดเข้าลำไส้ใหญ่ด้วยแรงฉีดเต็มลูกสูบ หากงัดออกมาปล่อยภายนอกคาดว่าจะกระเด็นไกลถึง 4 เมตรเลยทีเดียว
.
.
“อา. . .มีความสุขจังเลย. . .นี่หรือคือการอัดถั่วดำ. . .” คุณพ่อเหนื่อยหอบ ถอนลำควยออกจากรูตูด ธารน้ำเชื้อที่ฉีดเข้าไปก่อนหน้านี้หลั่งไหลหยดย้อยเป็นทาง มนุษย์รูปปั้นคู่ขานอนยอมรับสภาพแต่โดยดี ยอมให้ประชาชีมองเห็นปากรูทวารตัวเองขมิบเบ่งน้ำเชื้อออกมาทีละระลอก ๆ
.
.
คุณพ่อหนุ่มนุ่งกางเกงเข้าตัวแล้วลาจากทันทีไม่ปรานีปราศรัย ปล่อยให้ผู้คนเล้าโลม อมควย เลียหี ชักว่าวกันต่อไปตามอัธยาศัย ส่วนมนุษย์รูปปั้นเมื่อเสร็จกิจแล้ว สิ่งแรกที่นึกถึงคือถาดใส่เงินค่าชมการแสดง
.
.
“โอ้โหหหหห!!” เขาเบิกตากว้าง หากประเมินด้วยสายตาคร่าว ๆ เงินในถาดน่าจะสูงเกือบหนึ่งแสนบาท หลายคนยินดีจ่ายแบงค์พันเป็นค่าชม Fucking Show ดิบสดเหี้ยได้ใจกลางตลาดนัด
.
.
“รวยแล้ว!!! วันนี้กูรวยแล้ว!!! ฮะ ๆ ๆ ๆ !!” เขากอบเงินขึ้นมาสูดดม พาลคิดว่าจะเอาเงินจำนวนนี้ไปใช้ตักตวงความสุขใส่ตัวอย่างไรบ้าง
.
.
ภาพในฝันมลายหายไปเหมือนฝันกลางวัน. . . เมื่อเงินเกือบทั้งหมดโดยเฉพาะธนบัตรปลิวว่อนราวลมกรรโชกโถมพัด
.
.
“อ๊ากกกกกก เงิน!!! เงินกู เงินกู!!!!!!” มนุษย์รูปปั้นตะโกนร้องเรียกธนบัตรจำนวนมากที่กระจายว่อนสู่เบื้องฟ้า
.
.
.
กลุ่มชนที่กำลังเล้าโลมกันอยู่ร้องลั่นเมื่อตัวถูกพัดปลิวว่อนไปคนละทิศทาง บ้างก็ไถครูดไปกับพื้นถลอกปอกเปิก บ้างก็กระแทกชนแผงขายของล้มระเนระนาด
.
.
“ถ้าแกยังไม่โผล่หัวออกมา!! ฉันจะขยี้ทุกอย่างที่ขวางให้หมด!!” ธนิกยืนจังก้าขบฟันกรอด ไม่ทราบว่าผิดที่เต๋อหรือความกว้างของตลาดนัดกันแน่ที่ทำให้เขาหัวเสีย เดินวนสองสามรอบก็ไม่พบต้นตอปัญหาเสียที มีแต่คนบ้ากามประสาทแดกโผล่มาก่อกวนเป็นระยะ ๆ คราวนี้ยิ่งไปกันใหญ่ จับคู่สังวาสกันกลางตลาดนัดเหมือนแผนกเพาะพันธุ์ในฟาร์มสัตว์ จุดเดือดที่ธนิกระงับไว้ตลอดมาจึงถึงคราวปริ่มปะทุ
.
.
.
ธนิกใช้พลังไซโคไคเนซิสปัดเป่าคนเกะกะให้พ้นจากทัศนวิสัย ผู้คนกระเด็นกระดอนออกด้านข้างซ้ายและขวาราวกับน้ำในมหาสมุทรที่ถูกแยกจากกันด้วยอำนาจไม้เท้าโมเสส ทุกคนต้องเปิดทางให้เขาไม่ว่าโดยเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ไม่มีการไว้หน้าใครทิ้งสิ้นในยามนี้เพราะเต๋ออยู่ในระยะอันตรายแล้ว หากบ้าจนกู่ไม่กลับธนิกอาจจำเป็นต้องกำจัดทิ้ง
.
.
.
อย่างไรก็ตาม ธนิกยังไม่ทราบว่า ณ วินาทีนี้ วิกฤตเทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ไปถึงขั้นบานปลายแล้วทั่วทุกมุมตลาดนัด บัดนี้ข่ายแหสนามพลังโทรจิตกินเนื้อที่เป็นบริเวณกว้าง แปดในสิบคนถูกอำนาจโทรจิตครอบงำและกระทำการอุกอาจ ฉุดคร่าข่มขืน แสดงการร่วมเพศอย่างโจ๋งครึ่ม แม่ค้าร้านผักสดเอาบวบแยงหีเรียกลูกค้า ลูกจ้างร้านขายเนื้อจับตุ๊ดอ้วน ๆ ขึงพืดเย็ดบนเขียง ร้านรองเท้ามือสองแจกรองเท้ากีฬาให้ลูกค้าเอาควยสอดรองเท้าช่วยตัวเอง คนที่ยังได้สติแล้วหนีเล็ดลอดไปได้เพียงหยิบมือ และคนที่รอดส่วนใหญ่คือคนที่ตัดสินใจออกจากตลาดนัดในช่วงที่ยังไม่ชุลมุนมากนัก พวกที่เหลืออยู่ขณะนี้ยากที่จะรอดพ้นการครอบงำจากอำนาจโทรจิต เรียกได้ว่าตลาดนัดแห่งนี้กลายเป็นเขตอาคมแห่งความวิปริตผิดครรลอง แม้กระทั่งบุคคลภายนอกที่มาใหม่ก็เสี่ยงถูกกลืนกินสติรู้ผิดชอบเพียงก้าวขาเข้ามาครึ่งก้าวเท่านั้น
.
.
จากแรกที่มีเป้าหมายหลักคือหยุดยั้งเหตุไม่สงบ แต่ตอนนี้สิ่งที่ดวงตาของธนิกต้องการเห็นคือตัวเต๋อเท่านั้น มันเหมือนหยามหน้ากันที่เขาไม่มีปัญญาจัดการกะอีแค่คนเอ๋อ ๆ ไม่เต็มบาทเพียงคนเดียว
.
.
.
ความมุ่งมั่นสัมฤทธิ์ผล เขาเคลียร์พื้นที่เดินหน้าต่อไปเรื่อยจนกระทั่งพบเต๋อบริเวณลานน้ำพุ เขายืนก้มหน้าบ่นพึมพำคนเดียวเหมือนกำลังคุยกับนิ้วเท้าตัวเอง ธนิกรักษาระยะห่างจากเป้าหมายไว้ที่สิบห้าเมตร
.
.
และนี่เป็นการพบกันครั้งที่สองระหว่างผู้มีพลังเหนือความคิดและผู้มีพลังเหนือสสาร
.
.
.
“แม่ครับ. . .คนพวกนี้มันแกล้งผม. . .มันทำร้ายผม. . .”
.
.
ธนิกจ้องราวเหล็กตั้งร้านให้ลอยขึ้นมา สั่งให้ทะยานหาเป้าหมายหวังผลหมดสติ
.
.
แต่มีตาลุงจากไหนไม่รู้กระโจนเข้ามาขวางเป็นแพะรับบาปแทนให้ ราวเหล็กฟาดตาลุงล้มกลิ้ง
.
.
“อ้อ ระยะสามแล้วสินะ สั่งตามเจตนาได้ส่วนหนึ่ง” เขายิ้มให้กับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น
.
.
.
คราวนี้โต๊ะขายของลอยขึ้นพร้อมเก้าอี้ พ่วงด้วยกระถางต้นไม้ ท่อนเหล็ก ขวดแก้ว เตาถ่าน มันหมุนคว้างกลางอากาศ ก่อนจะหันไปยังเต๋อแล้วหยุดนิ่งเสมือนล็อคเป้าหมายนำวิถี
.
.
“ถ้าคราวนี้ยังไม่ยอมสลบจะโดนของหนักกว่านี้ ตายขึ้นมาก็โทษตัวเองแล้วกัน” ธนิกแจ้งให้ทราบก่อนสั่งให้วัตถุทั้งหมดพุ่งหาเป้าหมายพร้อมกัน
.
.
“เคร้ง! โครม! เพล้ง! ตึง!”
.
.
.
.
.
.
วัตถุทุกชิ้นเดินทางเพียงครึ่งทาง. . . ก็หล่นร่วงกระทบพื้นราวกับวิญญาณที่สิงอยู่ถูกขับไล่อย่างเฉียบพลัน
.
.
ธนิกรู้สึกสั่นสะท้านทั่วร่างราวกับมีเสียงเคาะระฆังวัดดังสนั่นหัว
.
.
เมื่อใช้มือปาดหลังศีรษะจึงพบว่าถูกตีด้วยของแข็ง คราบเลือดติดมือเป็นหลักฐานที่ทำให้เชื่อเช่นนั้น
.
.
“แก. . .แก. . .” ธนิกทรุดเข่าลง
.
.
ชายฉกรรจ์พร้อมไม้หน้าสามยืนคุมเชิงไว้ และไม่ได้มีแต่ชายผู้นี้เท่านั้น ยังมีอีกเจ็ดคนที่ค่อย ๆ เผยตัวจากมุมที่อำพรางกายพร้อมอาวุธในมือ คนกลุ่มนี้ถูกเต๋อบงการด้วยคำสั่งฝังหัวพื้น ๆ “อย่าให้ใครรังแกผมได้”
.
.
การถูกโจมตีเข้าที่ศีรษะอย่างรุนแรงทำให้ธนิกไม่อาจใช้อำนาจจิตได้ดั่งใจ เมื่อกายมีความเชื่อมโยงกับจิต กายปวดร้าวย่อมส่งผลกับคุณภาพจิต และมีผลกระทบต่ออำนาจพลังจิตเป็นลำดับท้ายสุด ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน เขาในตอนนี้ทำได้เพียงยกวัตถุให้ลอยจากพื้น ยังไม่มีพลังพอที่จะควบคุมให้พุ่งโจมตีได้
.
.
เต๋อเดินย่างสามขุมเข้าหาธนิก พร้อมกันนั้นได้สั่งให้ชายฉกรรจ์ช้อนตัวธนิกขึ้นมาและล็อคแขนขาไว้
.
.
“ทำไมต้องรังแกกันด้วย ผมกับแม่ไปทำอะไรให้. . .”

จิมโจนส์จูเนียร์เป็นสมญานามที่อ้นตั้งให้เต๋อหลังจากเห็นหน้าค่าตาจากบันทึกพลังจิตสัมผัส หมายถึงบาทหลวงจิม โจนส์ผู้นำการฆ่าตัวตายหมู่ครั้งใหญ่ที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์ ในกรณีเต๋อ อ้นตั้งสมมติฐานว่าน่าจะเป็นผู้นำลัทธิชักจูงให้คนระเริงกามด้วยคำสอนชวนเชื่อเสื่อมทรามไม่ต่างกัน
.
.
“ไม่ใช่. . . แกอย่าเอาเขาไปเปรียบกับเจ้าลัทธิ. . .เขามีอำนาจกว่านั้น”
.
.
“อะไรล่ะ พระศาสดางั้นเรอะ” อ้นหัวเราะให้กับมุกฝืด ๆ ของตัวเองพลางจุดบุหรี่สูบเผื่อผ่อนคลาย
.
.
.
“ถ้าบอกว่าในโลกนี้มีคนแบบฉันอยู่อีก แกจะเชื่อไหม. . .”
.
.
เหมือนลมเย็นวาบพัดผ่านหน้า อ้นปล่อยบุหรี่ที่คาบไว้ตกพื้นโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
.
.
.
.
“ว๊ายยยยย คุณตำรวจขวดเบิ้มขา หนีเมียมาเที่ยวเหรอคะ” สาวสวยวัยยี่สิบเศษกว่าสิบคนสวมเพียงชุดชั้นออกมาเชื้อเชิญตำรวจราวกับแผนกต้อนรับ
.
.
“นี่พวกเธอ ใส่เสื้อผ้าซะ!. . . . .” นายตำรวจหนึ่งในห้ากล่าว “. . . . . แหะ ๆ น่าย๊ากจังเยยง่าตะเอง. . .” เพียงชั่วพริบตา แววตามุ่งมั่นก็ถูกย้อมฉาบด้วยความกะล่อน การแผ่คลื่นโทรจิตในตอนนี้ถึงขั้นเปลี่ยนคนให้เป็นควายได้กันง่าย ๆ
.
.
.
สาวสวยเชิญชวนนายตำรวจทั้งห้าลากเข้าห้องน้ำปลดกางเกงออกอมควยและปลดปืนเอาไปซ่อนไว้
.
.
นายตำรวจทั้งห้าถูกผูกตาโดยอ้างว่าจะมีเซอร์ไพร์สเสียว ๆ
.
.
เมื่อทุกนายถูกปิดตาสนิท พวกผู้หญิงที่อมควยก็ถอนปากออก และให้กะเทยกับเกย์เข้ามาสวมรอยต่อ
.
.
“อูยยย น้องจ๋า พี่ชอบจังเลย แต่ทำไมมือน้องสากจังครับ”
.
.
พวกเกย์ที่เข้ารับช่วงต่อไม่ปริปากตอบรับแต่อย่างใด หน้าที่ของเขามีเพียง อม อม. . .อม และอม
.
.
.
จนนายตำรวจทั้งห้าน้ำแตกคาปาก จึงเปิดผ้าผูกตาเฉลย
.
.
.
.
.
.

อีกด้านหนึ่ง. . .ณัฐขังตัวเองในรถตามคำกำชับของธนิก เขาใช้เวลาที่มีอยู่นี้นั่งเพ่งนิมิตด้วยหวังว่าจะมองเห็นอะไรบางอย่างที่อาจเป็นประโยชน์ แต่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ กลับมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีขาวโพลน
.
.
“ขอให้ปลอดภัยทั้งคู่เถอะ” เด็กหนุ่มภาวนา

.
.
แล้วถ้าแกคิดว่าฉันไม่เคยกลัวใครล่ะก็. . .ขอบอกว่าโลกนี้มีคนที่ฉันกลัวอยู่คนเดียวคือน้าทิพย์”
.
.
.
.
.
.
กลางดึกคืนนั้น วีซึ่งกำลังหลับลึกถูกรบกวนด้วยเสียงสายเรียกเข้าเพลงร็อคสุดมันส์ซึ่งไม่ควรจะมันส์กันตอนตีสาม
.
.
.
“ฮาลลลโหลลล” วีป้องปากหาว
.
.
“ไอ้วีมึงได้ดูข่าวรึเปล่า ฝูงชนลุกขึ้นมาแก้ผ้าทำอะไรทุเรศ ๆ กลางตลาดนัด อีเหี้ยเสื่อมมากออกช่องต่างประเทศด้วย กูว่าฝีมือไอ้เต๋อแน่เลย!”
.
.
“ไว้คุยกันพรุ่งนี้เถอะ เยอะไปแล้ว หาววววว”
.
.
“ก็กูดูข่าวแล้วนอนไม่หลับ มึงช่วยวิเคราะห์หน่อยซี่ ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ”
.
.
“ถ้าเราเป็นฝ่ายนอนไม่หลับบ้างแล้วโทรหาเธอที่หลับแล้วตอนตีสาม เธอจะด่าเราไหม”
.
.
“ด่าสิอีเวร!. . .เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ เดี๋ยว ๆ คือแค่จะบอกว่า. . .” เกรซพูดไม่ทันจบวีก็แทรกขึ้นมา
.
.
“ก็แค่นั้นแหละ เราไม่ด่าก็บุญแล้ว แค่นี้นะจะนอน”
.
.
“เดี๋ยวก่อน!! ฟังกูก่อน!! ขออีกนิดเดียว ๆ !”
.
.
“จำตอนแม่อีเต๋อร้องไห้น้ำตาแตกมาดูร่างลูกมันหลังโดดตึกได้ป่ะ อีดอกนี่แรงมากมองหน้าจิกพวกกูรายตัว แล้วแบบแม่งแช่งหลอนมาก จู่ ๆ กูนึกขึ้นได้แล้วเย็นสันหลังเลยว่ะ นึกได้แบบเป๊ะ ๆ เลยนะ อีดอกทองกูอุตส่าห์ให้แม่ไล่มันไปขายของที่อื่นแล้วยังจะกลับมาวุ่นวายอีก”
.
.
“เราไม่จำหรอก เปลืองสมอง คนละชนชั้นกันจะเก็บมาใส่ใจทำไม”
.
.
.
“เออ ๆ อีเรื่องชนชั้นเนี่ยแหละ กูติดใจเรื่องนี้แหละ”
.
.
“แค่นี้นะ. . .” วีตั้งท่าจะตัดสายทิ้ง
.
.
.
.
“พวกเธอไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร!! ลูกฉันเป็นใคร!!”
.
“ถ้าพวกเธอรู้ก็มีจะแต่หวาดกลัว!!”
.
“. . .ฉันถึงได้เลี้ยงลูกให้เป็นคนปกติ!!”
.
“แต่ตอนนี้. . .ฉันรู้ซึ้งแล้วว่า. . .ฉันคิดผิด!!”
.
“พวกเธอไม่เคยเมตตาเราเลย!!! ลูกแม่ค้ามันน่ารังเกียจนักหรือ!!!”
.
.
“. . .วันหนึ่งพวกเธออย่าเป็นฝ่ายขอความเมตตาจากลูกฉันแล้วกัน หากเขายังไม่ลืม. . .สาบานเลยว่าชีวิตไอ้อีทุกตัวที่ข่มเหงลูกฉันจะต้องแหลกเหลวไม่ชิ้นดี จำคำพูดนี้ไว้!!!”
.
.
.
“ไม่ได้ดราม่านะคะ ไม่ตอแหล ไม่มีเมค กูจำได้ มั่นใจเป๊ะกว่า 80%” เกรซหอบเหนื่อยหลังจากแสดงละครสดไปเมื่อครู่เพื่อเรียกร้องความสนใจให้วีคุยต่อ ถ้าไม่พูดรีดเร้นอารมณ์ใส่จริตลงไปบ้างเขาก็คงเมินหนี
.
.
.
.
“เฮ้ย. . . มันพูดขนาดนี้เลยเหรอ. . .”.
.
.
.
“น่ากลัวใช่ไหมล่ะ. . .” เกรซกระดกน้ำเลมอนเนดชุ่มคอ
.
.
“เปล่าเลย เราสองคนพ้นจุดที่ต้องกลัวมาแล้ว”
.
.
“หมายความว่าไง. . .”
.
.
“ตราบใดที่ไอ้เต๋อคิดว่าสะสางกับเราแล้ว มันก็จะไม่วุ่นวายกับเราอีก พวกเราก็เปรียบเหมือนคนที่มันฆ่าตายสมใจอยากไปแล้ว ใครจะไปอยากแทงศพซ้ำ ที่มันหมายหัวต่อไปคือไอ้พวกที่ยังลอยนวลต่างหาก แล้วก็. . .”
.
.
“แล้วมันยังไงต่อล่ะ มึงก็พูดมาไว ๆ สิ”
.
.
“. . .เกมนี้เราจะเล่นกับความหวาดกลัวของคนที่ยังไม่ถูกล้างแค้น พวกนั้นจะทำแทนเราเอง” วียิ้มแฝงเลศนัย
.
.
.
จบตอนที่ 23 จุดจบและการเริ่มต้น

อ่านสองสามตอนที่ผ่านมา ทำให้ชอบธนิกมากขึ้น ผู้อ่านหลายๆท่านก็คงจะคิดเหมือนผมครับ ^^

แอบคิดว่าพลังของน้าทิพย์นี่เป็นอะไรเทือก witchcraft รึเปล่านะ?.... ไม่งั้นที่สุดของที่สุดแล้วก็เป็นพลังของน้าทิพย์นี่ล่ะที่หักมุมอีกทีในช่วงหลัง

แต่พลังม่ของเต๋อ... ผมมองออกแล้วอะ คันปากอะ

เป็นพลังแบบ S _ _ L หรือ พลัง ป-ผ-น สินะครับ

เสียดายคงตีพิมพ์ไม่ได้ ลงเว็บอื่นก็น่าจะลำบาก ติดตรงเนื้อหาและภาษาทำให้เผยแพร่ยาก ทั้งๆ ที่งานเขียนก็มีระดับชั้นเชิงทีเดียว

เอกลักษณ์คนเขียนคือใช้ภาษาได้ตั้งแต่หยาบโลนจนถึงสละสลวย

ภาษาคนมีการศึกษาไปจนถึงภาษาสแลงเพื่อให้เกิดความรู้สึกสมจริงที่สุดในแต่ละสถานการณ์

เทคนิคที่ชอบอีกอย่างคืออารมณ์ขันที่แทรกผ่านการเปรียบเทียบอุปมาอุปไมย บทพูดประชดประชันต่างๆ

ความรู้สึกเวลาอ่านเรื่องนี้เดี๊ยนตื่นเต้นคล้ายดูหนังสยองขวัญ เดินเรื่องเรียบสงบอยู่ดีๆ ฆาตกรโผล่ไม่ให้ตั้งตัว หายใจหายคอแทบไม่ทัน

จุดขายอยู่ตรงความแหวกแนวแบบนี้ค่ะ เขียนที่อื่นไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อยู่ที่นี่ดีแล้วค่ะเสรีที่สุด คริคริ

เรื่องทิพย์แม่ของเต๋อจำได้ว่ามีการกล่าวว่าเสียชีวิตแล้ว ดังนั้นน่าจะปรากฏในลักษณะเล่าเรื่องย้อนหลัง

หรือไม่พลังเธออาจส่งผลกระทบถึงเหตุการณ์ปัจจุบัน ไม่งั้นก็คือหักมุมคืออาจยังมีชีวิตอยู่แล้วเผยตัวภายหลัง รอลุ้นต่อไปค่ะ

ตอนนี้ฉากมั่วกลางตลาดนัดมันส์มากค่ะ ฉากเงินปลิวว่อนก็ฮาปนสะใจลึกๆ คริคริ

คุณโทรจิตคุงไม่ต้องเครียดนะครับ ไปเรื่อย ๆ อย่าทิ้งกันก็พอ

ช่วงนี้ผมก็สอบ พอเข้าใจว่าเป็นยังไง

ปล. แอบนึกใจหายที่เรื่องดำเนินไปได้ประมาณ 1 ใน 3 แล้ว นี่แปลว่าอีกสองเท่าของที่ผ่านมาเรื่องก็จะจบลงแล้วเหรอนี่

มารอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อครับ

เพิ่งกลับไปอ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ กลัวจะหลุดพล็อตจังครับ หวังว่าคงเก็บรายละเอียดของโครงเรื่องได้หมดนะครับ เป็นกำลังใจให้ มีศัพท์เขียนผิดก็คงเป็นเพราะรีบ

ขอบคุณแทนคนอ่านทุกคนนะครับ