จดๆจ้องๆอยู่นาน ในที่สุดกูก็ไปดูฤดูหลงป่วงมาแล้วค่ะสู เหตุผลแรกคือไม่มีอะไรจะดู อีกเหตุผลนึงคือ พล็อตนายเอกลูกคุณหนูรักสบาย ดูเฉดหัวไปอยู่บ้านป่าบ้านไร่เพื่อดัดสันดานเป็นอีกหนึ่งพล็อตคลาสสิคของละครไทยนะคะ
ฟีลแบบผู้ใหญ่ลีนางมา ตามรักคืนใจ ธรณีนี่นี้ใครครองอะไรเทือกๆนั้น

ซึ่งพล็อตแบบนี้ มันต้องอาศัยสเน่ห์ของพระเอกค่อนข้างมาก คือพระเอกมันต้องดิบๆเข้มๆ แมนๆ ขรึมๆแต่เร้าใจ พระเอก tropeนี้มันต้องแบบปากร้ายใจรัก เย็นชาแต่มีสเน่ห์อ่ะ
แต่อีน้าเหมในเรื่องนี้คือ ใครเป็นช่างแต่งหน้าวะ แก้มส้มปากชมพู ผิดวิสัยนายหัวบ้านป่ามาก ส่วนต้นหน เออ กูบอกแล้วว่าเหมือนซิลวี่อ่ะ เห็นแล้วไม่ค่อยอยากจิ้นเท่าไหร่

ทั้งนี้ทั้งนั้น การดำเนินเรื่องการแสดงอะไรสนุกใช้ได้นะคะ คือองค์ประกอบมันเป็นละครที่สนุกตามสไตล์นี้ที่ควรจะเป็น (แต่ก็ไม่มีอะไรใหม่อ่ะ)
น้าเหมไม่มีสเน่ห์พอสำหรับบทแนวนี้อ่ะ ไม่ต้องหล่อมากก็ได้ แต่ต้องมีเสน่ห์ทางเพศแบบหนุ่มบ้านป่าอ่ะ อันนี้คือแก้มส้ม ผมเซ็ต ปากทาลิปกลอสฉ่ำวาว มันไม่คืออ่ะแม่