วันนี้ผมมากินข้าวกับเพื่อนแม่ครับ คือมีผมที่เป็นเด็กคนเดียวในกลุ่มซึ่งในกลุ่มก็จะเป็นเหล่าแม่บ้านผู้ทุ่มเทชีวิตให้ลูก ตอนนี้ผมยังอยู่ในช่วงหาตัวเองอยู่รู้สึกกดดันเวลาโดนถามเรื่องเกรด เรื่องอาชีพ รู้สึกว่าเค้าอยากได้คำตอบที่เค้าอยากได้ยิน อาชีพในอุดมคติของคนไทยก็เดิมๆหมอ วิศวะ สถานการณ์มันน่าอึดอัดมากๆครับ ก่อนหน้านี้พ่อแม่ก็เริ่มถามเรื่องนี้มากขึ้น ผมผิดไหมที่เหมือนว่าเราก็ไม่เคยแสดงแพชชั่น ความสนใจให้เค้าเห็นมากพอ

ป้าดันกระทู้ให้นะคะ ให้เด็กๆเค้าแนะนำเด็กๆด้วยกัน ป้าหมดแรงละ

เป็นกะหรี่ที่จบจุฬา มหิดลสิ
กะหรี่ที่ดีต้องมีความรู้ จรัมวรั้ย

.

.

ก็บอกพวกเพื่อนๆแม่ไปสิคะ

ว่าอย่ามายุ่งวุ่นวาย

สาระแนกันค่ะอีแก่

.

.

.

.

.

ถามว่าผิดมั้ยก็ไม่ผิดค่ะ แต่มันก็ไม่ถูกเหมือนกัน อารมณ์ประมาณเกาะพ่อแม่แดกไปเรื่อยๆ

มันพูดยากค่ะว่า หนูจะไม่มีทิศทางใดเลยในใจ ทั้งๆ ที่เรียนจนโตเป็นควายขนาดนี้แล้ว

มันจะดีกว่ามั้ยคะที่หนูพอจะตอบแบบคร่าวๆ ได้บ้าง ไม่ใช่ถามมาก็ตอบแต่ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ เหมือนนักการเมืองยืมนาฬิกาเพื่อนอย่างนั้นหรอคะ หนูก็เห็นว่าตอบแบบนี้มันดูโง่ และไม่ฉลาด

สมัยน้าก็มีเพื่อนลักษณะแบบนี้ แต่บ้านมันรวยค่ะ มันไม่ต้องทำเหี้ยอะไรก็ได้ แค่มีปัญญาเรียนให้จบแล้วมาสานธุรกิจที่บ้านต่อ ลูกน้องในบ้านจะได้ไม่หัวเราะเยาะว่านายที่บ้านมันโง่แค่นั้น ซึ่งมันก็ไม่คิดอะไรมาก พยายามเลือกคณะที่คิดว่าตัวเองจะรอด และต่อยอดธุรกิจบ้านตัวเองได้ มันก็ทำได้จนถึงวันนี้ค่ะ

หนูกลับไปคิดทบทวนดีๆ ค่ะ ไม่ต้องรีบ แต่ก็อย่าช้า น้าคิดว่าบ้านหนูไม่ได้รวยขนาดที่จะปล่อยเวลาทอดไปได้เรื่อยๆ ค่ะ